In het jaar 2109 studeerde ene Pjotr Kok af op het onderwerp "Hardlopen in de vorige eeuw". Erg moeilijk was het verzamelen van gegevens niet geweest, want in het oeroude internetarchief waren duizenden hits wanneer hij de naam van zijn in die tijd actief rennende voorvader Ruud Kok intikte. Het was een leuke scriptie geworden, want met de kennis van nu was het wel erg stom wat men destijds allemaal dacht dat goed was.
Men bleek het prettig te vinden om tussen twaalf en twee te gaan rennen, terwijl het kleinste kind weet dat je dan beter niet naar buiten kunt gaan in verband met de piek van de o zo schadelijke ozon in de lucht rond die tijd. Een mondkapje tegen de fijnstof op doen tijdens het lopen kwam ook niet in het onbehaarde hoofd van opa Ruud op. Hoewel in die tijd wel bekend was wat de functie van het zenuwstelsel was en de signalen van dit systeem, zoals pijnprikkels erg belangrijk waren, verstrekte men vreemd genoeg ook middelen zoals ADVIL500 om deze signalen te onderdrukken. Voor en tijdens een wedstrijd wanneer men liever niet deze signalen ontvangt werden deze dus vakkundig de nek omgedraaid. De fatale gevolgen voor in het bijzonder de maag werden als bakerpraat afgedaan.
Waar men wel het meest om moest lachen was het lemminggedrag van hardlopers om met tien- of twintigduizend man tegelijk een wedstrijd te gaan lopen. En dat het liefst in grote steden waar de luchtkwaliteit het slechtst was. Voor die tijd moderne lopers gebruikten dan een eenvoudig soort GPS-hartslagmeter om snelheid en route via de satelliet te meten en vast te leggen. In Pjotr’s tijd liep men wedstrijden in zijn eigen cyberspace in een door de computer gestuurde omgeving met een headmounted display tegen elke willekeurige tegenstander. Alles werd geregistreerd. Pjotr kon op die manier zelfs zijn eigen opa verslaan, die zijn 100e marathon in Apeldoorn in de guurste weersomstandigheden moest lopen en daardoor niet zo’n beste tijd had neergezet. De wereldrecords op de marathon uit opa’s tijd waren al met tientallen minuten gebroken. Want van de schema’s van de personal trainer kon niet worden afgeweken. Zodra men dat deed kregen lopers minuscule impulsjes door hun hele pak, waardoor ze het wel nalieten om sneller of meer te gaan trainen dan het schema. Blessures en overtraining behoorden al decennia tot het verleden. Zo gebeurde het dat Pjotr als Dreamteamlid winnaar werd van de Marathon van Rotterdam in 2111.
© Leen Dekker en Rinus Groen – Apeldoorn