Dag 8 Invermoriston – Inverness. Gezien onze prestatie van gisteren hadden Martin en ik weer een tijdstraf van 1,5 uur verdiend. Dus konden wij ons nog eens lekker omdraaien toen de rest naar de start gebracht werd. Het weer van die dag kan kort beschreven worden door een paar schutting woorden achter elkaar te plaatsen. We zullen maar zeggen dat dit ook een van de charmes van zo’n loopje is.

(Note Redactie Loopkrant.nl: Loch Ness Ultra Run. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vijf afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het vijfde deel van deze bijzondere loopervaring)     

Vandaag startten we uiteraard waar we gisteren gefinisht waren. Dus op de parkeerplaats bij mijn favoriete toilet. Om hier te komen zijn we gisteren even van de berg omlaag gekomen naar de waterval. Dus kunnen we meteen weer beginnen met een stevige klim. We lopen langs het Loch Ness. Toch is het meer amper te zien. We zitten namelijk vrij hoog en tussen de hoge bomen. De eentonigheid van dit stuk in combinatie met de kou en de regen zorgen er voor dat ik dit een van de minst leuke stukken vind. Ook is dit een parkoer dat mij erg zwaar valt. Voor mijn gevoel schiet het helemaal niet op.

Na verloop van tijd zitten we heel hoog en zijn we van het meer afgedraaid. De wind staat pal op onze neus en beschutting is er niet. En vervolgens begint het te hagelen. Dit doet gewoon vies pijn. Eigenlijk verlang ik alleen maar naar de warmte van de camper. Het is de bedoeling dat wij vandaag in de loop van de middag in Inverness de startbewijzen voor de Loch Ness marathon ophalen. Ik begin mij steeds meer af te vragen of wij dit wel halen. Hoe het ook zij, na verloop van tijd en voor mijn gevoel na dagen komen wij bij de camper. Ik denk dat wij niet veel harder hebben gelopen dan de groep en aangezien wij anderhalf uur na hun vertrokken zijn moeten zij dus mijlen ver op ons voorliggen. Tot mijn grote verbazing zijn zij net weg.

Vanaf dat punt wordt het parkoers ook wat afwisselender. Dus keert ook de motivatie weer terug en gaat het volle stoom naar de volgende post rond een kilometer of 40. Dit stuk gaat een beter er zit meer afwisseling in en het loopt ook een aanzienlijk stuk beter. Toch is de verzorgingspost meer dan welkom. Vlak na die post komt er weer een noodweer. Gelukkig kun je niet natter dan nat worden. Dus dat valt weer mee. Wij hebben de wind in de rug maar mogen berg op. Er komt ons een groep mountain bikers tegemoet. Die gaan dus bergaf maar hebben wind tegen en moeten daarom afstappen en lopen. Als je dit ziet krijg je werkelijk een stoot energie en gaat het dus gewoon weer lekker. Uiteindelijk begint een heel lange geleidelijke afdaling door mooie bossen. Zelfs het weer klaart op, dus wat kun je meer wensen. Voor mijn gevoel is het nu een kwestie van even Inverness inlopen, statnummertje oppikken en aanschuiven aan de pastaparty. In theorie is dit zo, maar iemand heeft nog even een flinke heuvel voor Inverness neergelegd dus die mag ik eerst op en dan weer af. Maar goed, ik ruik de stal en ga er voor. Wáár we de startnummers moeten ophalen weet ik niet precies maar het moet een groot sportcentrum zijn en we zouden er ongeveer langs komen. Het mooie van de heuvel is dat je een heel mooi uitzicht over de stad en zelfs over de Noordzee in de verte hebt. Ook zie ik iets liggen waarvan ik besluit dat dát het gezochte sportcentrum is. Daar aangekomen is het verdacht rustig. Gelukkig is er een wandelaar die ook over een kaart beschikt. Als snel zijn we eruit dat hier van het woord sportcentrum in ieder geval de helft goed is. Vervolgens krijgen we de geruststellende mededeling dat vanaf dat punt tot het gezochte sportcentrum binnen een uur te lopen moet zijn. Ik werd daar wel een beetje verdrietig van, dat zou namelijk betekenen dat dit feestje binnen een uur voorbij zou zijn.

Veel sneller dat verwacht kwamen we bij het sportcentrum. Dit lag inderdaad aan de Great Glenn Way en was ook niet te overzien. Zesduizend loopfanaten die samen met hun aanhang de startnummers komen ophalen kunnen een sporthal redelijk vullen. Ik geloof wel dat Martin en ik een beetje uit de toon vielen en daardoor opvielen. Ik geloof dat wel te zien was dat wij een stukje door de natuur gelopen hadden. Ik denk dat de meeste lopers zich afvroegen wat wij voor groentjes waren die niet eens wisten dat je voor een wedstrijd een aantal dagen rust moest nemen.

Hoe het ook zij, de pasta partij was geweldig. Toen we moe maar voldaan zoals dat heet zaten uit te buiken kwamen we tot de conclusie dat we weliswaar aan de Great Glenn Way zaten maar nog niet het einde bereikt hadden. En dit kon natuurlijk niet. Kortom er moesten nog een paar kilometertjes gelopen worden. De algemene opinie was dat wandelen ook een species van het genus lopen was. Dat kon misschien wel zo zijn maar die mening deelde ik niet. Ik wilde perse renend boven bij het kasteel aankomen. Van mij is denk ik wel bekend dat ik niet gezegend ben met een al te soepele stijl maar wat ik daar de eerste paar honderd meter ten toon spreidde was zelfs de Paralympics niet waardig. Heerlijk om de meewarige blikken op de gezichten van de echte lopers te zien. Die blikken heb ik trouwens in mijn geheugen opgeslagen want ik had het vermoeden dat ik die binnenkort nog wel eens gebruiken kon.

Uiteindelijk stonden wij allemaal met een grote smile boven op heuvel uit te kijken over Inverness en terug te kijken op een indrukwekkende tocht. Hier zat weer alles in wat het lopen zo geweldig maakt. Hoge toppen en diepe dalen, zowel in het parkoers als in mentale zin. Veel gezien en gelachen, af en toe een speels vloekje gelaten, veel over mijzelf geleerd, vrienden voor het leven gemaakt en het heerlijke gevoel dat ik weer iets gepresteerd had. Alleen zal ik een dezer dagen nog eens langs moeten bij de onderwijzer van mijn zoontje. Het waren inderdaad geen 450 kilometer maar 421,1 (voor mij althans). Maar als ik braaf ben mag ik misschien de aansluitende marathon meetellen en dan ben ik er ook.

Tenslotte: degene die met eigen ogen wil zien hoe indrukwekkend de natuur in Schotland is verwijs ik naar mijn site, want ik heb uiteraard weer meer dan genoeg plaatjes geschoten

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/