Terwijl de regen tegen het raamde keilde, hees ik mij in mijn hardloopkleding en Aldi hardloopjasje, en rende het huis uit. Want weken waarin mijn kinderen vakantie vieren, zijn niet het moment om een loopje over te slaan. Omdat ik te beroerd was geweest mijn lenzen in te doen, tuurde ik bijziend de weg af door mijn beregende brillenglazen.

Hardlopen staat er om bekend dat het je creatieve, rechter hersenhelft stimuleert, en inderdaad na één kilometer kondigde zich al mijn eerste briljante gedachte aan! Ruitenwissertjes voor een bril! Zelfingenomen rende ik verder en peinsde over de vraag of batterijen dan wel zonne-energie ’the way to go’ waren voor mijn ruitenwissertjes.

Rondom twee kilometer vervloekte ik de Aldi en vroeg me af waarom ze geen kapuchon toegevoegd hadden aan het jasje, en rondom drie kilometer zag ik mij gedwongen mijn bril af te vegen met mijn hemd. Dat krijg je er van als je geen bril ruitenwissertjes hebt. Rondom vier kilometer had ik geen zin meer, en nam mijn innerlijke coach het heft in handen: ‘Kom op, gebruik je frustraties en je ergernissen als benzine! Je hebt er genoeg!’ Dat was alle aanmoediging die ik nodig had, en ik pakte al mijn stress, zenuwen en ergernissen en zette het op een lopen totdat ik ze allemaal had omgezet in energie.

Omdat een goede loop als een driegangen maaltijd is, liep ik de laatste kilometer in rustig tempo naar huis: een Dame Blanche voor mijn lichaam om het te laten weten dat het einde in zicht was. Eenmaal thuis voelde ik me erg Zen, en knipperde niet eens met de ogen toen de kinderen het presteerden in één minuut zo’n dertig keer in en uit te lopen. Zonder lopen was ik al lang heel hard weggelopen.

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/