In begin jaren zeventig waren er niet zo veel wedstrijden in Nederland. Vooral niet op de weg. Daarom kwamen Lous Vink (mijn trainingsmaat in die jaren) en ik op het idee eens een wedstrijd in België te gaan lopen. We hadden voor een stratenloop ingeschreven in een stadje waar ik de naam niet meer van weet. Ook de verhalen van mooie prijzen was wel een reden om daar te starten.
De prijzen in Nederland bestonden in die tijd uit medailles of bij grotere wedstrijden uit bekers. Bijna nooit meer dan drie (een eerste, een tweede en een dere prijs). Werd je vierde dan had je pech. Dan knokten we nog wel om bij de eerste zes te komen, omdat de uitslag toen altijd aan het ANP werd doorgegeven en de eerste zes namen stonden dan op maandag in bijna alle dagbladen. Werd je zevende dan moest je maar harder trainen.
Terug naar ons België avontuur. Om een uur of zes ’s morgens vertrokken we met ons drieën (Louis, mijn vrouw Anke en ik). Na een rustige rit kwamen wij aan in het stadje. We hadden nog ongeveer één vol uur de tijd, maar kregen toch de bekende kriebels. Want we moesten de start nog vinden. Over een viaduct waar we onderdoor moesten zagen we opeens een hele stoet met hardlopers gaan. Wij lachend grapjes maken:"Daar gaan onze tegenstanders ha ha". En een lol dat we hadden. Het waren natuurlijk trimmers die gestart waren voor de echte wedstrijd dachten wij. Al vonden we wel dat ze voor trimmers erg hard gingen. Nou dat bleek ook wel. Bij het café annex dorpshuis hoorden we dat op last van de politie de start een uur vervroegd was i.v.m. een wielerwedstrijd die na de hartloopwedstrijd gepland was. Het zou te gevaarlijk zijn, omdat het op zaterdagmiddag erg druk werd met het verkeer. Voordat we heel erg boos konden worden kwam er al iemand van het bestuur van de club 1000 maal excuus aanbieden en werd ons gezegd niet weg te gaan, omdat ze de reiskosten wilden vergoeden. Na de wedstrijd dus.
In de zaal aangekomen keken we onze ogen uit. Wat een geweldige prijzen stonden daar uitgestalt! Jammer dat we daar nu niet aan die leuke stratenloop hadden meegedaan en nu ook niets uit konden kiezen. Na de wedstrijd gingen de atleten douchen en omkleden en werden wij drieën verwent met gratis heerlijk ruim belegde broodjes, koffie en ander drinken. Tussen haakjes: er was nog een klein opstootje met een wel heel boze atleet. Het bleek de winnaar van het jaar ervoor, die notabene maar een paar straten van de start woonde en ook te laat was. Hij had zich thuis voorbereid en omgekleed om in wedstrijdkleding naar de start te gaan.
Het was tijd voor de prijsuitreiking en wij vonden het wel vreemd dat we vlakbij het bestuur moesten zitten. Toen de nummer acht zijn prijs had opgehaald werd er pauze gehouden. Het bestuur ging het één en ander uitleggen waar we een kleur van kregen. Nu waren Louis en ik namelijk aan de beurt om een prachtige prijs uit te zoeken. Ik praat nu over gereedschapkoffers met inhoud, stofzuigers enz. We wisten niet wat ons overkwam. We hadden natuurlijk VEEL liever gelopen voor zo’n prijs. Maar het het verhaal is nog niet afgelopen. Toen de allerlaatste loper zijn prijs had gehaald zagen we nog een lange rij lopers die één voor één een prijs mochten uitzoeken. Wie waren dat dan? Wat bleek: ook de uitvallers kregen een prijs. Diegene die het laatst uit was gevallen mocht het eerste, dan de volgende tot degene die als eerste was uitgevallen en dus de laatste prijs kreeg. Wat een ervaring was dit voor ons. Na het ontvangst van de reiskostenvergoeding en ze heel vriendelijk te hebben bedankt keken we nog even om naar de prijzentafel. Daar waar zelfs nu nog mooie dingen lagen oa een mooie stanley blokschaaf. Ik hoorde Louis mompelen: "Nou zou een mooie eerste prijs geweest zijn bij ons."
België vond ik voor herhaling vatbaar en ik liep kort daarna dan ook in Antwerpen mijn allereerste marathon. Ik genoot weer van de sfeer van het publiek en de superaardige Belgen.
© Joop Keizer – http://www.joopkeizer.com/