Als trainer en loper heb je soms de verkeerde pet op. Afgelopen zondag liep ik op een meter of 30 achter loopmaat Jan Hollak en zag met lede ogen hoe hij een beetje te defensief liep. In de volksmond ook wel schijterig lopen genoemd. Jan noemt het zelf liever op safe gaan.

De reden is gebrek aan zelfvertrouwen, want alle voorafgaande resultaten mochten er zijn. Als atleet denk je dan mooi, zolang hij binnen bereik is heb ik een kans, maar als trainer ergert het je. Dus, atletenpet af en trainerspet op. Hup, alles en iedereen inhalen inclusief Jan en nog maar eens een flinke snok aan het tempo. Gevolg: Jan los van de rest, duwtje in zijn rug met de mededeling pak nummer 2. En zie daar binnen 1 km loopt Jan alleen ver voor de groep op plaats 3. Trainerspet af en atletenpet op: poeh dat was toch wel effe heftig.

Na de finish, ik werd 10 en Jan 3, met een concurrent van de laatste 7 km nog even doorgenomen dat het zo jammer was dat Jan niet gelijk de strijd met de nummer 2 was aangegaan. Hij keek eens naar Jan en toen naar mij. Ja, Jan heeft echt van die mooie lange atletenbenen, daar moet meer in zitten. Om te vervolgen met, met die korte beentjes zoals jij, dan kun je het wel vergeten. Ik keek bedremmeld naar beneden. Het waren toch dezelfde beentjes waar ik ooit 8.59 op de 3000m en 2.35.12 op de marathon had gelopen. Petje af voor mijn beentjes!

© Rinus Groen – Apeldoorn