Ik ben niet zo´n stapper en wanneer ik dan toch ga stappen krijg ik de hele wereld over me heen.  Vorig weekend was er een pupillendag waarbij ouders en kinderen een team vormden en die dag via allerlei onderdelen punten probeerden te verzamelen. Een marathon was helaas niet opgenomen in het programma en moest ik dus onder anderen gaan verspringen en kogelstoten.

Bij het zo veel mogelijk spekjes in je mond proppen scoorde ik fenomenaal, altijd al een grote bek gehad. Bij het kogelstoten moest ik al mijn eerste domper verwerken toen bleek dat de loeizware kogel van 5 kilo die ik supertrots een meter of 7 weg stootte, slechts 5 kilo was en om als record mee te tellen 7.25 kilo moest zijn. De dag voor het verspringen had ik nog gelezen dat topsprinters de eerste 10 meter in zo´n 2 seconden aflegden en de resterende 90 meter steeds dik binnen de seconde per 10 meter liepen. Je aanloop moet dus meer dan 10 meter zijn wil je wat snelheid maken had ik beredeneerd en op de afzetbalk moet je goed opletten. Alles ging volgens plan en met een reusachtige stap zweefde ik door de lucht.

Fout, fout, fout. Je mag niet stappen maar je moet springen, op twee benen landen dus. In koor begonnen de kinderen te schreeuwen gedist, gedist, en ik was me van geen kwaad bewust. De 2e poging ging goed alleen had ik beter mijn wedstrijdjurkje aan kunnen doen om echt ver te komen.

© Rinus Groen – Apeldoorn