Vrijdag 14 augustus. 100km wandelen. Na al mijn loopwedstrijden en woensdag drie uur wandelen zal dit wel lukken zeker? Om 14u30′ ga ik mij en mijn zus Tinne inschrijven in Bornem en dan terug naar huis want nog niets ligt klaar. Even een rugzakje zoeken en denken wat we mee gaan nemen. Dan de juiste schoenen. Ik heb geen wandelschoenen en neem dan maar ergens een oud paar joggingschoenen uit de kast.
Mijn zus trainde nog minder dan ikzelf en volgens mij onderschatten we wat gaat komen. Drie uur voor de start staan we te wachten. Willy komt ook ter plaatse en we zetten ons tussen de wachtende massa. De tijd gaat vlot voorbij, omdat we wat verhalen vertellen. Dan eindelijk mogen we rechtstaan. Oef, we zijn al stijf van het zitten. Om 21u gaan we dan van start. Eerst is het wat strompelen, maar al gauw komt er tempo in. Geen sprake van trager te wandelen. We moeten mee met de massa of ze trappen op uw hielen en snijden heel de tijd de pas af. Verschrikkelijk, maar dat zou niet lang duren volgens ons.
Na vier uur wandelen is er echter nog niet veel veranderd. Hier staat al vast dat dit mijn eerste en laatste dodentocht zal zijn. Al stappend duren de kilometers ongelooflijk lang en na vier uur voel ik al blaren op mijn voeten. Een geluk dat we met drie man samen kunnen blijven. De nacht is al gevallen en veel mensen hebben een lampje mee. Ook al zien we af, dit is toch al iets leuker. Het is koel, maar niet te koud. In het begin zitten veel mensen te lachen en te zeveren, liedjes zingen en grappen. Na zes uur wandelen is het al een veel ander beeld. Ik blijf maar grappen, maar niemand die nog meedoet. Wij beslissen ondanks dat ons tempo naar het gevoel te hoog ligt, om toch maar kilometers te maken tijdens de nacht. Het zal snel klaar zijn en ze geven warm weer voor zaterdag.
Na 50km aan de Palm doen we een eerste langere stop. Iedere bevoorrading is super voorzien van eten en drinken. De organisatie had 20.000 liter water voorzien. Als men iets rekent dan is het niet moeilijk nu al te weten dat zaterdag het water snel op zal zijn. Twee liter water per man bij warm weer is niet genoeg. 50km en ongeveer tien uur wandelen. Onze voeten doen nu al zo’n pijn en de opgave zal ook voor ons dichtbij komen. Net op tijd een sms van Marleen. Ooit wandelde zij, dit ook als loopster en ze weet wat het is. Ze trekt er ons door met enkele woorden, bedankt. Ondertussen is het wel leuker wandelen. Iedereen zijn tempo is lager en de geoefende wandelaars hebben het duidelijk ook moeilijk. Velen gaan nog amper vooruit en ze zullen de finish niet al wandelend bereiken. Er zit er eentje op een kar van de boer, half in slaap. Wat verder een lijk op een bank en verder in de graskant. Eindelijk begrijp ik van waar de naam Dodentocht komt. We lijken wel op die zombies uit de clip van Michael Jackson. We gaan verder en verder en verder. Willy haalt ook alles uit de kast en zit ook stikkapot. Ook zijn voeten zijn helemaal stuk en telkens moet hij vechten om samen te blijven. Ik ga nu niet te veel details schrijven voor de gevoelige lezers onder jullie..
Km 71, de hitte is enorm geworden. De brandweer moest al inspringen voor duizenden liters water meer. Tinne haar beslissing staat ineens vast. Hier gaat ze stoppen. Nog eens 29km dat kan echt niet. We gaan niet meer vooruit, dit is moordend. Ik voel me net hetzelfde. Mijn voeten doen zo verschrikkelijk pijn. Ik wandel telkens wat trager dan ik kan en Tinne wat sneller dan ze kan. Daardoor zijn we alle twee zo stuk als maar kan. Nog eens proberen. Ik geloof er zelf niet meer in, maar probeer alles om samen voort te gaan. Ik wil zo graag samen met mijn zus over die meet straks. Zo graag dat die pijn op de tweede plaats komt. Komaan! Laten we proberen terug wat ritme te zoeken! Nog een uurtje proberen en dan zien we wel terug. Tinne kan me wel vervloeken, maar mijn woorden waren toch genoeg om verder te gaan. Ik probeer een tempo te blijven houden dat we toch kilometers blijven doen elk uur.
De volgende post op 76km. Het bleef maar duren. Ik probeer telkens te zeggen dat het zo’n pijn doet van niet te wandelen, zodat we bij die posten geen tijd verliezen of zouden opgeven. Sorry zus, maar het was de enige manier om die meet te zien. Willy loopt meer en meer enkele meters achter ons. Willy haalt het wel, maar een tempo voor drie vinden is nu niet meer haalbaar. We gaan nog amper vooruit, maar toch blijf ik zeggen dat het nog goed stapt. Door de hitte is mijn hoofd dikwijls leeg. Voorzichtig alles in de gaten houden. Wat niet zo makkelijk is als uw voeten ondertussen zo pijn doen. Elke stap is een marteling, maar de pijn blijft op een bepaalde hoogte hetzelfde waardoor ze verdraagzamer is.
81km, dit waren de opgeefkilometers. Nu we er nog 19 moeten is de kans op opgeven steeds kleiner. Aftellen en elke stap dichter bij de overwinning. De smsjes van Marleen blijven ook komen, bedankt voor de steun. Na een 90km voel ik alles openspatten. Mijn voet helemaal nat en het vel schroeit over mijn tenen. Een gevoel. een pijn niet te beschrijven. Ik begin te manken als een kreupele en vraag me af of een mens dit 10km kan volhouden. Zo dicht bij de Finish en nog altijd die vraag of we het wel gaan halen. Enkele kilometers verder, de wandelaar naast ons spreekt de mooie woorden uit: " Ai, mijn water is gebroken". Mooier kon hij het niet zeggen, weer een mankepoot. Ok, ik ben niet de enige met deze pijn. Tinne ziet alle kleuren van de regenboog en moet elke meter vechten. Mensen, nog 5km. Vanaf nu staat elke kilometer aangegeven. Hoe erg, nog steeds niet zeker van aankomen. Dit zijn de langste kilometers uit ons leven. Willy is ons voor gegaan en wil zo snel mogelijk van zijn pijn af zijn. 4km, strompel strompel, mensen op de kant zetten emmers met sponzen klaar. Ze leven met ons mee en onze verbeten gezichten maakt hun stil. We zien zo af dat ze het ook een beetje voelen. De tranen staan in mijn ogen. Niet omdat we er bijna zijn, maar omdat het zo’n pijn doet en dat we er nog ‘maar’ 3 moeten.
Leen belt op het goede moment, motivatie! Ze is fierder dan ooit en de energie die ze uitstraalt geeft moed terug. Nog twee kilometer. We blijven even aan de lijn en enkele honderden meters was er geen pijn, alleen emotie. Emotie is sterker dan pijn, bedankt Leen. Volgens mij zijn het miles, want deze zijn echt wel heel lange kilometers. De laatste lijn manken, nog 500m, veel volk langst de kant. De meeste mensen zijn stil, stil van onze gezichten. De tanden op elkaar en een blik van afzien. Natte ogen en een leeg lijf. We zijn er, we zijn er, een moment dat me zal bijblijven, maar ook een moment ‘nooit meer’. Aan de aankomst een medaille’ke’ en diploma, een ananas en een Duvel. Het enige wat ze moesten geven was er niet, water…. een schande dat men hier moet betalen om zijn dorst te lessen. Iedereen weet dat men snel moet drinken na zo’n inspanning en dan liefst nog een liter water.
Voor de rest was de organisatie op en top.
Proficiat zus! Zonder training zo doorzetten. Wat onmogelijk bleek op 71km is nu een feit, you did it.
22 uur op de kop deden we, man man man… Na 15 minuten uitrusten tijd om de wagen te zoeken. Die staat meer dan een kilometer verder. 100m verder zet Tinne haar op een vensterbank met de rugzakken. Ik zet het in een looppas tot aan de auto. Eigenaardig, want dat lopen ging dan wel goed. Terug naar huis met eerst een goed pak frit dat we amper opkrijgen en dan een douche. Ik verzorg mijn blaren met vanalles dat ik van een ’topverpleegster’ kreeg en kruip in bed. Na 12 u slapen kom ik van de trappen. De blaren doen nog wat pijn, maar het valt wel mee. De benen zijn niets stijf en daar begrijp ik niets van. Die voelen echt niets. De schouders doen wat pijn van die rugzak, maar al bij al valt het nog mee. De schade is beperkt. Volgend jaar zal ik…. a nee, t’is waar, nooit meer zeiden we gisteren.
Rond de 40% gaven op. Dit verhaal klinkt misschien wel pijnlijk, maar toch kan ik zeggen: De dodentocht moet je echt wel eens in je leven gedaan hebben!
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com