Vaak ben ik uitgemaakt voor een kortzichtig iemand. Dat klopt, maar ik wil het niet beperken tot het figuurlijke. Ook letterlijk ben ik nog wel eens kortzichtig geweest in mijn lange loopleven. Soms mijn eigen schuld (te ijdel om een bril te dragen), maar soms ook door overmacht. Met name avondwedstrijden in de winter of op een bijzonder laat tijdstip zonder adequate verlichting waren dan de oorzaak.

Het kan wel ludieke situaties opleveren. Op Papendal, bij de Papendalgames, was in het verleden geen baanverlichting hetgeen men compenseerde met een paar auto´s op de baan die dan met hun koplampen op de rechte stukken schenen. Na dit rechte stuk ben je dan verblindt om daarna een aardedonkere bocht in te duiken. Op het rechte stuk stonden mijn supporters de groep, waar ze mij in vermoedden, aan te moedigen. Dit terwijl ik in het donker mijn trainingspak aan het aantrekken was, omdat ik in de bocht was uitgestapt.

Als lensdrager moest het niet gaan zandstuiven, want dan was je zwaar de pisang. Je zag geen hand voor ogen of juist alleen een hand voor ogen?. De markt sprong hier gretig op in en al snel liep half hardlopend Nederland met de meest blitse zonnebrillen met Marti ten Kate als voorman. Marti loopt inmiddels brilloos en snorloos nog steeds verdienstelijk als veteraan. De komende eeuw gaat de zeespiegel dermate stijgen dat het stuifzandprobleem verwaterd. Het vergezicht zal dan alleen uit water bestaan.

© Rinus Groen – Apeldoorn