Op een avond besloot ik met mijn zoontje Milo naar het bos te gaan om hertjes te fotograferen. "Je mag alleen mee wanneer je een lange broek aantrekt, want je wordt lekgeprikt" sprak mijn vrouw Milo waarschuwend toe. Zelf bleef ik stoer in mijn korte broek en slippers.Nou dat heb ik geweten.

De foto´s van het hertje heb ik, maar tegen welke prijs. Mijn bloed is onder muggen blijkbaar een must want met tientallen sprongen ze gretig op mijn benen af. Dat velen dit met de dood moesten bekopen schrok hun niet af.

Een dag later had ik na de training gedouched en zag ik een raar zwart bultje op mijn voet; een teek. Shit, shit, shit. Jarenlang lees ik al enge verhalen in de kranten en zie ik om me heen de ene loper na de ander zwaar in de lappenmand komen door deze kleine rotzakken. Mijn vrouw draaide hem vakkundig met een pincet uit mijn voet en nu zit ik al dagen te staren naar dat rode plekje met de doodsangst dat er een kring ontstaat. De ervaringsdeskundigen stellen me gerust, maar geheel gerust ben ik er nog niet op. Teken, ik moet er niets van hebben. Zelfs een discotheek, de onschuldige variant, heeft me nooit getrokken.

© Rinus Groen – Apeldoorn