Puttelange ligt op een 360km van mijn woonplaats. Een mooie afstand om een wedstrijd te gaan lopen, maar deze 24uurs is niet zomaar een wedstrijd. We lopen hier voor Quentin, een jongen met zware handicap. Omdat mijn voeten toch nog niet genezen zijn kunnen we beter zoiets meedoen om toch wat kilometers te doen voor zolang het gaat.

Samen met Willy spreken we af aan l’ Eglise om van daaruit samen naar onze volgende uitdaging te gaan. De tijd vliegt voorbij, want we hebben weer heel wat verhalen te vertellen. Geen files en het weer ziet er minder goed uit. Aangekomen in Puttelange worden we weer hartelijk ontvangen door de mensen van de organisatie. We mogen de tent bij de buurman opslaan, maar opteren toch maar voor een zitplaats in de wagen. Als het regent zitten we daar weer met een natte tent en zonder tent lopen we misschien langer.

De start is om 15u en het parcours ligt er nog even slecht bij dan vorig jaar. Rondjes van 661m. Dat wil zeggen dat we die heuvel heel snel telkens weer op moeten. Helemaal anders dan ze voorspelden blijft de hemel hier open en geeft de zon goed zijn warmte. Pat en Greet zijn ook toegekomen. Pat heeft een doel, 200km lopen en dan is het goed. We maken ons klaar, want na al dat handjes schudden begint de tijd te dringen. Een goed pak zalf op mijn nog kapotte voeten en twee paar sokken! Hoge steunkousen van Booster moeten mijn blessure in de kuit verzachten. We gaan wel zien, mijn doel is de marathon of net dat ietsje meer. En we zijn ermee weg. De sfeer is op en top en iedereen heeft er zin in. De eerste ronde voel ik al aan de voeten dat de marathon niet vanzelfsprekend zal zijn. Willy heeft al van in het begin een mooi gelijkmatig tempo en Pat die loopt enorm soepel en lachend zichzelf naar positie één. Een Biker (zogezegd met handicap) is de enige stoorzender en zijn ‘attention’ werkt bij velen op de zenuwen.

De bevoorrading is hier super. Nog maar zelden zag ik op een 24u zoveel lekkers. Hier overtreffen ze zelfs misschien Steenbergen. Panza, die hier het record heeft met 212km, is ook komen opdagen en loopt soms wel eens een rondje mee. Pepere die ook in Antibes de zes dagen liep loopt ook weer in zijn enorm economische stijl. Na 30km is het twijfelen of die marathon er wel in zit. De kuit doet ook wel pijn en ik moet wat wandelen. Wandelen is nog pijnlijker aan de voeten. Ik bijt nog wat door en kom uiteindelijk toch aan 45km. Dan is het goed geweest voor mij. Ik stop, nog wat de rest aanmoedigen en dan gaan slapen.

Willy en Pat lopen mooi verder. Ze zien er beiden heel fris uit en hebben heel wat plezier. Ik zet me bij Greet en we moedigen de lopers aan. De sfeer is echt super. Kinderen uit het dorp komen liedjes zingen en optredens van allerlei groepjes brengen nog wat extra sfeer. Allemaal voor Quentin, die het zelf waarschijnlijk niet beseft. Geloof me dat zijn familie, alle lopers en iedereen van het dorp, ze allemaal weten waarom ze het doen.

De uren verstrijken. Soms loop ik nog wel eens een rondje om Pat of Willy te steunen. Dan is het tijd om een dutje te doen. Veel slapen is er eigenlijk niet aan, maar enkele uren kan ik toch wegzakken. ’s morgens loopt Pat nog altijd goed. Hij zou ergens eens 45′ gestopt hebben. Willy wisselt af met wandelen, maar geeft nooit of nimmer op en gaat vooruit. De eerste plek is ondertussen voor Pepere, een eigenwijze, niet echt sympathieke man, maar hij loopt zo mooi en altijd hetzelfde ritme. Het is prachtig om hem te zien gaan. We lachen nog heel wat af. Pat komt aan zijn 200km en stopt ermee. Doel bereikt en een serieuse positieve oppepper voor zijn Spartathlon. Willy geraakt aan 158km en is zo nog eerste in zijn categorie. Weer een beloning voor zijn doorzetting tot het einde. Ikzelf liep tussendoor soms eens een jogging van een 10km aan 12km/u en kwam uiteindelijk toch ook nog aan 73km. Pepere is winnaar met een nieuw record: 218km op een parcours dat echt niet te onderschatten is. 58 jaar is de man. Er is nog hoop. Ik moet nog niet direkt stoppen met ultralopen…De prijsuitreiking duurt veel te lang. Er valt nog een man gewoon van de bank op de grond. Wie wil er nu niet slapen na zoveel uur wakker te zijn?

Willy, Pat, Greet, Panza, het was een superleuk weekend met een heel aparte sfeer. Dit is het echt genietend ultralopen en zeker niet ongezond. Iedereen weer supertevreden naar huis. De ene met een beker, de andere met zere voeten. Volgende keer doen we weer beter, maar hier was deelnemen zeker belangrijker dan presteren. Quentin: we hopen echt dat we je nog vele jaren mogen helpen, want jij hebt het zo hard nodig. En dit brengt iedereen toch weer een beetje dichter bij elkaar.

Note redactie: meer informatie over Quentin lees je op http://www.pour-quentin.com/

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com