Dag 6 Manderscheid – Bruch. (42,5 km 2.076 m omhoog 2.262 m omlaag). Vorig jaar was dit met afstand de minst mooie etappe. Of het eraan lag dat we nu daarom de aanval hierop wat langer wilden uitstellen weet ik niet, maar in ieder geval hebben we nu later en langer ontbeten dan normaal. Achteraf bleek dit een van de mooiste etappes te zijn. Een beetje blijkt dat denk ik wel uit de 53 foto’s.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Eifelsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vier afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over twee dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het vierde deel van deze bijzondere loopervaring)  

In ieder geval was het een totaal andere etappe dan vorig jaar. Deze etappe had alles wat je bij een natuurloop kunt wensen. Prachtige paadjes, een kabbelend riviertje met watervalletjes, schitterende vergezichten en ga zo maar door. Dus puur genieten. Toen we een watertje overstaken zagen we boven op een bergje iets boven de vallei uitsteken. Helemaal naar boven geklommen bleek dit een uitzicht platform te zijn. Een prachtige manier om van de natuur te genieten had men hier voor ons geregeld. Een dagje therapeutisch lopen in combinatie met een goed bed hadden er voor gezorgd dat ik redelijk kon lopen. Dus wat kon ik nog meer wensen. Bovendien wist ik dat deze etappe eindigen zou in het kasteel van Bruch, het vooruitzicht hierop maakt de feestvreugde compleet.

Toen ik bij het kasteel arriveerde werd ik meteen door de kasteelvrouwe herkend, dit streelde mijn ego. Dit was de enige reden dat ik het jammer vond dat ik meteen weer weg moest, ik schatte immers dat ik voor de zekerheid nog een kleine 5 kilometer nodig had om mijn marathonnetje vol te maken. Het feit dat ik wist dat wij hier een arrangement inclusief alle wensbare dranken hadden en dat er een tafel stond die doorboog van het gewicht van al het gebak had hier uiteraard niets mee te maken.

Voordat wij konden genieten van een uitstekende maaltijd kregen wij trouwens nog een heel interessante rondleiding door het kasteel. Na afloop praatte ik nog even met de kasteelvrouwe en zij vertelde mij dat zij vorige jaar perplex was hoeveel de lopers gegeten had. Zij was er van overtuigd dat zij nu zoveel eten had dat wij dit nooit op zouden krijgen. Na een grandioos buffet met voorgerechten, kwam er als tussen gerecht spaghetti. De tafels waren heel mooi gedekt met onder de echte borden grote onderborden. Toen ik op een gegeven moment een loper (uiteraard kan ik mij niet meer herinneren wie het was) met dat onderbord richting spaghetti zag lopen schoot mij te binnen dat ik even naar de keuken moest om een glas te halen. In de keuken had ik het genoegen om het gezicht te zien van onze gastvrouwe toen die zag hoeveel spaghetti er met een beetje efficiënt stapelen op een onderbord pas. Dit was een gezichtuitdrukking die ik niet gauw vergeten zal. Daarom is dit niet terug te vinden in de 53 foto´s van deze dag.

Dag 7 Bruch – Trier. (46,3 km 2.640 m omhoog 2.710 m omlaag)
Helaas was de laatste dag van dit avontuur alweer aangebroken. Een dichter zou zeggen:"Zelfs de goden waren hier verdrietig over een uitten dit door het overvloedig plengen van hun tranen". Een gewone jongen zoals ik zegt dan:" Het zeikte van de regen ".

Die regen was geen probleem en eigenlijk was ik blij dat het al regende bij de start en niet dat het droog was terwijl er regen voorspeld was. Nu hoefde ik niet te twijfelen over mijn loopkleren: ik kon gewoon mijn jasje aan doen. Wat ik ook zeker wist was dat ik mijn doelstelling (even alle pijntjes eruit lopen) zeker niet gehaald had. Sterker nog, mijn heup voelde verre van goed. Optimistisch als ik ben dacht ik nog dat dit als ik even stukje warm c.q. los gelopen had het wel goed zou komen. Die droom was na een kleine twee kilometer helemaal voorbij. Bij het lopen hoort denk ik af te toe een pijntje en soms denk je ook wel dat het gebruik van een verkleinwoordje wel erg eufemistisch is. Maar dit was niet leuk meer; bij iedere stap was het alsof er met een mes in mijn heup gestoken werd. Ik kreeg snel in de gaten dat deze etappe ergens rond de 48 kilometer uit zou komen. Doordat het zo´n pijn deed begon ik geheel automatisch mijn pas kleiner te maken. Zeker omdat ik per se niet wilde wandelen. Ik begon mij dus te realiseren dat ik nog heel wat passen voor de boeg had. Nu weet ik dat als je een mes maar vaak genoeg gebruikt het hartstikke bot wordt en je er dus niet goed meer mee kunt steken. Onnozel als ik ben dacht dus dat ik dan ook geen pijn meer hebt. Inmiddels weet ik dat het proberen om iets plastisch voor te stellen misschien wel helpt om iets uit te leggen, maar voor de rest schiet je er niets mee op. Of misschien toch wel: met een bot mes gestoken worden doet nog meer pijn.

Hoe het ook zij, een feit was dat ik daar stond of meer specifiek liep en wist dat ik nog een flink stuk voor de boeg had. Uiteraard had ik mijzelf er van kunnen overtuigen dat zes dagen achter elkaar lopen al heel netjes was. Maar ik was gekomen om de Eifelsteig uit te lopen en die is zeven dagen en de route is vastgelegd dus af- c.q. inkorten is geen optie. Naast het feit dat het pijn deed was ik ook niet in staat om snelheid te maken dus had ik afscheid moeten nemen van mijn medelopers en was bij Willem gebleven die door problemen met zijn knie ook niet echt lekker ging. Om eerlijk te zijn ik had de grootste moeite om bij Willem in de buurt te blijven. De groep had ergens een pauze in gelast. Toevallig kwamen zij net naar buiten toe wij daar langs kwamen. Vol verbazing zei een loper toen hij mij zag: "Ik dacht dat jij allang in de wagen zat". De reactie van een andere loper raakte de spijker precies op zijn op zijn kop: "De enige wagen waar je Henk in krijgt is een lijkenwagen".

Ik schrijf dit nu allemaal wel heel stoer op maar er zijn heel wat momenten die dag geweest dat ik mijn principes vervloekt heb. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat het niet allemaal regendruppels waren die over mijn wangen liepen. Uiteindelijk kwam het er op neer om te kiezen tussen een dag pijn verbijten of weken pokkenzin (lees: geestelijke pijn). Uiteraard kun je oeverloze discussies hebben of dit verstandig, gezond of wat weet ik allemaal is. Schijnbaar zit ik zo in elkaar: ik ben van plan om iets te doen en ga dan ook door.

Dit zo schrijvende lijkt het of het allemaal kommer en kwel is geweest. Vreemd genoeg heb ik ook nog van deze etappe genoten. Het was een schitterende etappe. Het mooiste stukje was een soort ontdekkings/avonturenpad rond een riviertje. Geweldig. Soms moest je langs en dan weer door het riviertje. Er waren touwbruggen, watervallen, modder en heerlijke glibberstukken. Omdat het zo hard regende zijn helaas de foto´s niet echt gelukt maar genoten heb ik wel. Prachtig om te zien hoe twee grote kerels ondanks alle looptechnische ongemakjes zich weer heerlijk onbezorgd spelende kinderen kunnen voelen. Het lijkt trouwens net of het aantal foto´s omgekeerd evenredig met de ellende is, want nu heb ik er toch nog 106 kunnen maken.

Uiteindelijk kwam ik op het eindpunt. Toevallig wist ik dat er in mijn toilettas een zware ibruprofen pil zat. Dit spul doet inderdaad wonderen en ik kan mij nu ook voorstellen dat er lopers zijn die dit tijdens een wedstrijd gebruiken. Zelf denk ik dat het effect hiervan bij mij verstrekt is door de kick die ik kreeg omdat ik niet opgegeven had. Toen ik lekker gedoucht in het busje naar huis zat was ik zó trots dat ik een van de 10 lopers was die de gehele Eifelsteig dit jaar uitgelopen had, waardoor alle ellende als sneeuw voor de zon verdween. Uiteraard had de verdovende werking van de pijnstiller hier helemaal niets mee te maken.

Samenvattend
Ik heb mij weer kostelijk geamuseerd. Na het lezen van mijn capriolen op de laatste etappe komt dit wellicht over als een holle frase. Natuurlijk was het laatste stukje echt geen kwestie van met een grote smile rond stappen. Maar bij het zoeken naar je grenzen hoort ook dat je doorbijt en leert met tegenslagen om te gaan. En ja, ik ben best trots dat ik die dag doorgebeten heb. Ook kan ik mij voorstellen dat dit koren op de molen van de criticasters is. Ook mensen die ervan overtuigd zijn dat veel lopen per definitie té veel lopen is, kunnen hier wel een paar mooie argumenten vinden om hun stelling te staven. Misschien hebben ze gelijk maar misschien ook niet. De tijd zal het leren. In ieder geval ben ik waarschijnlijk zo verstandig om de komende weken mijn ambitieuze plannen een beetje te temperen. Let wel ik gebruik de woorden waarschijnlijk en de komende weken. En tenslotte ik hou nog steeds van slagroomgebakjeS.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/