Dag 2 Monschau – Gemünd (43,5 km 2.242 m omhoog 2.347 m omlaag). Een van de kenmerken van een tweede dag van een etappeloop is dat je die dag een beetje last hebt van stramme spieren. Opmerkelijk was dat ik daar nu totaal geen last van had. En dat kwam ook wel goed uit want je mag eerst helemaal afdalen en vervolgens weer helemaal naar boven klimmen.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Eifelsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vier afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over twee dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het tweede deel van deze bijzondere loopervaring)  

Die dag waren 4 lopers een half uurtje eerder vertrokken. De hoofdgroep werd aangevuld met 5 etappelopers en liep de eerste paar kilometer samen. Vrij snel daarna viel de groep weer uit elkaar doordat iedereen zijn eigen tempo ging lopen. Dit was een erg mooie etappe, opvallend was dat dit een heel ander type parkoers dan de dag ervoor was. Door het lekker kunnen lopen van je eigen tempo, de mooie uitzichten, af en toe de technisch uitdagende stukjes en de leuke gesprekken was dit weer puur genieten.

Op een kleine 10 kilometer voor het einde van deze etappe passeer je vestingplaats Vogelsang. Uiteraard krijg je dit uitstapje niet voor niets. Je ziet ongeveer recht voor je het zeer indrukwekkende complex liggen. Dus begin je heel enthousiast aan een stevige klim. Tijdens het lopen begin je te merken dat de weg van het complex af draait en als compensatie veel meer stijgt dan verwacht. Na verloop van tijd zit je dus weer heel ver van je doel af. Gelukkig gaat dan de weg weer omlaag zodat je straks weer flink mag stijgen. Uiteindelijk sta je dan toch aan de onderste trappen. Uiteraard ben ik, voordat ik de route vervolgd heb, toch nog even naar boven en naar binnen gegaan. Vorig jaar heb ik ook hier rondgelopen en was ik zwaar onder de indruk van de omvang van het complex. Dit jaar heb ik hier dus weer rondgelopen en vond ik het op de een of andere manier heel erg luguber. Toch was ik ook blij dat mijn zoontje hier ook was; hopelijk lukt het mij om hem uit te leggen dat hier een van de donkerster periodes uit onze geschiedenis heel tastbaar was en die hopelijk nooit meer terug komt.

Na deze momenten van bezinning kon ik gelukkig mijn hoofd weer helemaal leegmaken door te genieten van een lekker stukje hollen. Toen ik bij onze finish plaats in Gemünd aan kwam was er nog iets anders helemaal leeg, en dat was de accu van mijn nieuwe fototoestel. Gelukkig was wel mijn extra grote sd-kaart helemaal vol. Deze camera kan namelijk ook heel mooie filmpjes maken. Ik ga binnenkort een avond organiseren waarop deze film ga vertonen. Ik weet alleen nog niet wie ik allemaal moet uitnodigen voor een avondvullende film over de binnenkant van mijn rugzak. Tevens heb ik die avond geleerd dat ook al koop je hetzelfde merk camera en ziet de accu er hetzelfde uit als de accu van je oude camera, dat wil nog niet zeggen dat hij in de oude oplader pas. Doordat mijn vrouw echter nog even langs kwam om mijn zoon, die vreemd genoeg een weekje mee lopen veel leuker vond dan weer naar school gaan, op te halen zijn de 66 foto’s op mijn website niet de laatste die deze week door mij gemaakt zijn.

Dag 3 Gemünd – Blankenheim: "Het onheil kondigt zich aan". (60,3 km 2.574 m omhoog 2.570 m omlaag)
Deze dag stond de langste etappe op het programma. Tevens was de verwachting dat de weergoden een zonovergoten dag met een kleine 30 graden voor ons in de aanbieding hadden. De bedoeling was dat er in verschillende groepen gestart zou worden waarbij de mensen die het wat rustiger aan wilden doen als eersten weg zouden gaan. Op de een of andere manier waren Martin en ik als laatste weg. Dit had als groot voordeel dat wij onderweg met iedereen een praatje konden maken. Ik wist dat de eerste 40 a 45 kilometer schitterend waren en dan zouden we de Eifelsteig gaan verlaten en een kleine 20 kilometer de Ahr gaan volgen. Vorig jaar had ik op dit laatste stuk wat problemen met de oriëntatie gehad. Nu had ik de goede route in mijn gps en zou dit dus niet meer voorkomen. Helaas had ik ’s nacht na het opladen mijn gps op het aan/uit knopje gelegd. Toen ik wakker werd zag ik dat de naam aanknopje een betere omschrijving was. Ook al had ik lang en uitgebreid ontbeten dit was toch niet genoeg tijd om voldoende bij te laden voor de complete tocht. Zodoende was ik er op gebrand om zo snel te lopen dat ik in ieder geval nog genoeg stroom had om het eerste stuk van de vervolgroute te vinden.

Kortom wij waren behoorlijk stevig aan het doorlopen. Na een kleine 10 kilometer kregen we de twee Wilma’s in het vizier. Even dacht ik dat ik droomde want beide dames stonden niet alleen: ze waren ook volkomen stil. Ook wij werden verzocht om stil te zijn. Op zich was dit geen moeilijk verzoek want ik was letterlijk met stomheid geslagen toen ik in de gaten kreeg dat zij helemaal stil waren. De verklaring van dit raadsel was dat zij gezien hadden dat er in het weiland een ree met jong stond.

Die dag stond er een verzorgingspost rond kilometer 16. Toen we daar arriveerden hadden wij vastgesteld hadden dat alle lopers er nog prima bijliepen. Graag wilden we zorgen dat dit ook zo bleef. Dus hebben Martin en ik maar alles wat voor hun verzorging bedoeld was netjes voorgeproefd. Na verloop van tijd kwamen wij in een dorpje waarvan ik uiteraard de naam vergeten ben. De traditie is om daar even van de route af te gaan en de omzet van de ijssalon te vergroten. Martin en ik hadden afgesproken dat we dat niet zouden doen. Mijn verbazing was dan ook groot toen wij ondanks dat ik er van overtuigd was dat we op de route zaten langs die ijssalon kwamen. De verbazing was nog groter toen op dat moment de dames van de verzorging uit de daarnaast gelegen bakker kwamen. Om te voorkomen dat zij voor niets de voorraden weer aangevuld hadden zijn wij dus toen ook maar even meegelopen naar de bus. Dat we van de route af waren was duidelijk, hoe het gebeurd was niet relevant en hoe we er op moesten komen een uitdaging. Als ervaren verloper zou ik inmiddels moeten weten dat de beste methode was: terug gaan naar de laatste markering en vandaar gewoon je ogen openhouden. Zeker omdat ik dit vrijwel letterlijk tegen de lopers die zich de afgelopen dagen verlopen hadden gezegd had. Maar schijnbaar is bij mij de balans tussen eigenwijsheid en gezond verstand nog niet optimaal. Tot mijn verbazing herkende ik opeens een park en na een ererondje hierdoor kon ik een markering vinden en met veel branie vertellen waar we naar toe moesten.

Verbazend snel en vol op genietend bereikten we Blankenheim. Ik wist dat we hierdoor heen moesten en bij een park en zwembad het fietspad langs de Ahr naar Ahrdorf moesten volgen. In Blankenheim zelf werden we door een bouwvakker op de uitermate vriendelijke manier die bouwvakkers eigen is verzocht om een andere straat te nemen. Sommige verzoeken kun je gewoon niet weigeren dus kregen we heel Blankenheim te zien. Het parkje had ik vrij snel gevonden. En ook een pad. Toen we een flinke heuvel beklommen hadden bekroop mij het vermoeden dat dit toch niet helemaal juist was. Gelukkig had ik nog net genoeg stroom in mijn gps om daarop te kunnen aflezen dat wij helemaal verkeerd zaten. Omdat die daarna helemaal leeg was hoefde ik mij hier helemaal niets meer van aan te trekken en konden wij via de kortste weg dus door de doornstruiken en brandnetels afdalen naar het riviertje. Uiteindelijk hebben we het fietspad gevonden en later ook weer verloren. Toen we dus lang genoeg van het uitzicht genoten hadden hebben we weer het fietspad verloren. Door deze capriolen was de tocht weer wat langer dan gepland, op zich helemaal geen probleem zij het dat Martin en ik alle twee finaal door onze drank voorraad heen waren. Toevallig was mij dit vorig jaar op precies hetzelfde stuk gebeurd. Dus wist ik dat daar in de buurt een kerkhof was. Nadat we daar getankt hadden konden we de eindsprint inzetten. Ondanks dat het laatste stuk veel langer was dan ik mij herinnerde, kwamen we toch veel vroeger dan verwacht bij Ahrdorf Bahnhof. Onze bagage was er nog niet en onze gastvrouw raakte in paniek, maar dit was nergens voor nodig want de koelkast was goed gevuld.

In mijn verslag van vorig jaar heb ik de loftrompet afgestoken over het grandioze vegetarisch/biologische eten daar. Dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen. Met het eten de afgelopen twee dagen in de jeugdherbergen was niets mis. Toen ik hier gegeten had wist ik op eens weer het verschil tussen voedsel en eten. Wat ik wel die nacht gemerkt heb is dat het lichaam er ook aan even moest wennen. Het verwerken van een paar bordjes calorieën is toch heel wat anders dan het verteren van echt voedsel met voedingswaarden, vezels en vitamines. Trouwens dat mijn oude cameraatje nog prima bruikbaar is blijkt wel uit 51 foto’s.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/