20 juni 2009. Mijn zus Tin en ik spraken af met Eddy Van Boven om mee te rijden naar Den Haag. Na een nacht van drie uur slapen zitten we slaperig in de wagen. Het is 04u30′ en we spraken af bij Eddy om 05u00′. Op de Nederlandse wegen is het weer vlot rijden en netjes op tijd staan we in Den Haag aan het sportcomplex. Even inschrijven en we kunnen ons klaar maken om 12u lang (of kort) rondjes te gaan draaien.
Heel wat bekende gezichten weeral. Regina is er ook weer bij, een week na Antibes, ongelooflijk. Wij staan naast de kamper van Rik en het feit dat Rik hier is weten we al dat een Belg op de eerste plaats niet onmogelijk is. Iedereen wenst elkaar succes en om 09u00′ stipt schieten ze ons van de piste. Tin loopt even, maar het is de bedoeling dat ze straks gaat snelwandelen zo hard ze kan. Het gevoel in de knie is heel goed, maar ik besef dat 12u lopen wat lang is vandaag. Dan maar met Rik wat snelle toertjes lopen. We malen tegen een sneltempo de rondjes af en ik besluit om dit twee uur te doen en dan een uur wandelen. Zo zou ik misschien nog wel eens aan de 100km kunnen komen.
Na twee uur te snel lopen schiet er iets in mijn kuit, overbelast waarschijnlijk. Ik stop, doe een verband om en wandel rustig verder. De marathonafstand is nu ineens een doel geworden. Het weer is raar, warm, koud, een beetje regen… Na wat rondjes te stappen met Tin die er een aardig tempo op houd, probeer ik toch terug wat te lopen. Mijn voeten branden van al dat stappen. Daar moet toch echt iets op gevonden worden. De sfeer is meer dan super! Twee clowns zorgen voor een ambiance waar de lopers geen genoeg van kunnen krijgen. ‘O happy days’ klinkt het in de boxen terwijl we luid meezingen. Na een uur of zes stop ik even in de kantine om voor de clowns twee biertjes te halen. Ondertussen zit ik aan 27 rondjes, 50km in de helft, 100km zal er niet meer in zitten.
Tin gaat nog altijd goed door en is vastberaden om de 12 uur te blijven stappen. Eddy moet het ook goed doen, want ik zie hem bijna nooit. Veel lopers zitten al in een roes en bij het passeerpunt gaan de vingertjes omhoog. Hoi Adrie, Peter, Stef, Rik, Regina, Tin, Eddy, Cees… bijna iedereen kennen we ondertussen. Na 40 rondjes hield Cees het voor bekeken. Ik zag hem al meer opgeven dan uitlopen. Cees is blijkbaar een loper die niet tevreden is met een tweede plaats. Rik loopt na een korte pauze weer aan de leiding en moet op zijn tanden bijten. Iedereen heeft het natuurlijk wat moeilijker en de band met andere lopers is hierdoor weer elk uur sterker. Regina heeft onze druivensuiker geproefd en loopt weer als een speer naar de eerste plaats. Jos is komen aanmoedigen en stapt met Tin rondjes mee om mentaal te steunen. Ontspan je kaken, los met die schouders, soepel stappen, zo coacht Jos mijn zus naar een podiumplaats.
Met die brandende voeten zijn de laatste uren echt wel lastig. Een blik op de uitslag zegt me dat we met 4 in dezelfde ronde lopen, 3 plaatsen omhoog als ik wat doorzet? Ok, we gaan ervoor. Na tien uur lopen kom ik voorbij Eddy. Eindelijk hebben we hem te pakken. Daarna is het even stappen en Eddy komt terug op 50m. Na een bocht zet ik terug aan en zet hem zo snel mogelijk op een rondje. Het parcours is niet al te lastig, veel bochten en een kort klimmetje, maar alles mooi beloopbaar. De mensen die voorbij komen per fiets moedigen alle lopers aan. Ik stop nog even voor een mooie zwarte poes met prachtige witte pootjes. Het beestje laat haar aaien en vraagt zich af wat al die mensen hier doen. Terug verder, want we moeten ons plaats verdedigen.
Na 11u30′ loop ik achter een loper die in dezelfde ronde zit als ik. Hij loopt 40m voor mij. Ik ga er voorbij en blijkbaar hield hij me ook in de gaten, want hij zei me dat ik te snel was voor hem. Maar die voeten doen zo’n pijn en wandelen is weer de boodschap. De volgende ronde stap ik heel traag en de man komt me weer voorbij. Hij bluft een beetje, want zijn loopstijl is mooier dan hoe hij er uit ziet. Ik heb zijn spelletje door en loop even wat sneller. Inderdaad, na de bocht, is hij weer heel wat minder soepel en trager. Dit is mijn kans. We komen net aan de matten met nog 7’30" te gaan. Als een raket zet ik aan en loop rond de 14km/u. "Aja, ok, ik begrijp het" , roept de loper me. Geen denken aan dat hij me zou kunnen volgen. Ik loop sneller dan de estafettelopers die proberen in mijn spoor te blijven. Als de toeter gaat sta ik bijna terug aan de start. Dit had een rondje van 8 minuten kunnen zijn, bijna 15km/u!! Ze komen opmeten met het wieltje en we mogen van het veld.
Regina is eerste dame en Tin heeft het super goed gedaan en is derde dame geworden met liefst 65km. Ik kom rond de 96km waar ik meer dan tevreden mee ben. Ik gok een achtste plaats. Rik wint maar mooi de wedstrijd en Eddy loopt ook rond de 94km. We praten nog wat na. Tin vraagt haar beker en we kunnen niet wachten op de uitreiking. Om 1u20′ sleur ik terug, pak en zak de trappen op, mijn buren zijn ook juist half beschonken thuis gekomen. Ze begijpen niet dat iemand zo laat kan terug komen van het lopen. Het was weer een superleuke wedstrijd met een heel aparte sfeer. De organisatie was super. Alleen de laatste uren geen cola meer. Voor de rest lag er fruit met hopen aardbeien, kiwi’s, meloen, banaan. Ook had het water een vies smaakje door de plastieken bussen die niet goed uitgespoeld waren. Wie een leuke 12u wil lopen moet zeker in Den Haag zijn!
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com