Wat heb je als loper nodig? Ik dacht altijd dat een paar schoenen, een shirtje, een broek en een beetje conditie voldoende waren. Inmiddels weet ik echter dat er nog iets heel belangrijk is. Iets wat je helemaal niet merkt totdat het er niet is. Sterker nog als dit er echt niet is kun je het lopen op je buik schrijven.

En als je het geluk hebt gehad om een aantal jaren lekker te mogen lopen dan is die buik zodanig gereduceerd dat je hier heel snel op uitgeschreven bent. Als loper klaag je wel eens dat je het zwaar hebt. Maar eigenlijk valt dat best wel mee. Jij vertrekt ’s morgens vroeg en hebt de hele dag niets anders aan je hoofd dan het lopen. ’s Avonds kom je thuis en gooi je jouw vieze kleren neer en ga je op de bank zitten. Je natje en je droogje word je aangereikt en je verhaal kun je kwijt. En uiteraard liggen binnen no-time je loopspullen weer fris gewassen klaar. Dit vind je als loper vanzelfsprekend. Immers, jij hebt gelopen en de rest van je gezin heeft de hele dag thuis maar een beetje rondgehangen. Maar stel eens dat je thuisfront, of de support hiervan, er niet is, dan sta je toch wel even vreemd te kijken.

Een paar weken geleden hoorde mijn vrouw dat ze voor haar werk een paar weken naar Zuid-Amerika moest. Dus mocht ik de tent alleen runnen. Uiteraard geen enkel probleem. Ik had in die periode een paar loopjes gepland dus zou ik mij niet vervelen. Naast het lopen ben ik de trotse vader van twee kleine kinderen en, ondanks de merkbaar aanwezige crisis, nog steeds bezitter van een meer dan fulltime baan. Toen ik eens even begon na te denken wat er allemaal op mij af kwam c.q. wat ik nu alleen regelen moest was mijn grote klep meteen dicht. Spontaan besloot ik dat mijn lichaam wel toe was aan een beetje minder lopen. Ik heb dus inmiddels geleerd dat het allerbelangrijkste voor een loper de aanwezigheid, de steun en de medewerking van zijn gezin is.

Na mijn wijze besluit om even wat minder te lopen begon het echter te knagen en het besef tot mij door te dringen dat ik een echte junk ben. Ik moet gewoon lopen en ’s avonds een paar uurtjes is voor dit verslaafde lichaam gewoon niet genoeg. Dus ik wist ik ook eens hoe het is om een probleem te hebben. Ik schijn redelijk goed in het associëren te zijn. Dus begon ik aan mijn schoonmoeder te denken. Toen realiseerde ik mij spontaan hoe leuk het zou zijn als mijn kinderen een dag, zonder dat ik ze op de vingers keek, bij mijn schoonouders zouden doorbrengen. Hemelvaartdag leek mij daar een uitgelezen gelegenheid voor. Het was echter voor mij niet echt leuk om dan alleen thuis te zitten.

Of toeval bestaat weet ik niet, maar toevallig was die dag "Rund um Aachen". Veel wist ik niet van dit loopje, dus stuurde ik even een mailtje naar Helmut Hardy, de organisator van de Eifelsteig en inwoner van Aken. Helmut reageerde meteen met een mailtje naar de organisatie waarin hij mij inschreef en bovendien een voorstel aan mij deed. Als ik naar hem thuis kwam konden we samen naar de start lopen en na afloop dan ook naar hem thuis rennen en daar douchen. Even voor de goede orde: mijn Duits was gelukkig goed genoeg om zeker te weten dat het "samen" alleen op het lopen sloeg en niet op het douchen. En als we het dan toch over de Duitse taal hebben. "Rund" betekent hier rondom en niet "niet zo slimme koe". Eigenlijk was ik heel blij met Helmut’s voorstel want de officiële afstand van dit loopje was 62,8 kilometer en nu werden gelukkig de 70 gepasseerd.

Toen ik de afstand van 62,8 precies zag moest ik denken aan een gesprek dat ik een tijdje geleden had met een andere organisator van een wedstrijd in Duitsland. Hierin ging het ook over de afstanden en hij vertelde heel trots dat zijn afstanden "Ambtlich vermessen" waren. Toen ik later de tijden, die daar gelopen waren, zag kon ik het niet laten om mijn wenkbrauwen te fronsen. Mij bekroop toen het vermoeden dat ik het woord vermessen toch verkeerd vertaald had en dat het inderdaad vermeten c.q. verkeerd meten betekende. Dus toen ik die organisator weer zag vroeg ik of gelijk had. Gelukkig was mijn Duits toch goed genoeg en betekende "vermessen" gewoon gemeten. De oplossing van dit raadsel was een overijverige vrijwilliger die alle lopers de verkeerde kant uitgestuurd waardoor iedereen een extra lus niet gelopen had. Gelukkig waren er in Aken geen vrijwilligers die de route aangaven. Alle vrijwilligers waren ingezet om de twaalf verzorgingsposten te bemannen.

De weersvoorspelling was echt iets voor een ultraloop, hoge temperatuur, veel zon en in de loop van de middag zware regen en hagelbuien. Dus met een beetje geluk zou moedertje natuur er voor zorgen dat mijn sportkleren weer gewassen werden. Weer een probleem opgelost dus.

Dank zij het voorstel van Helmut verscheen ik eindelijk weer eens goed ingelopen aan de start van een loopje. Dit was weer een groepsloop. Het rondje was onderverdeeld in twaalf etappes. Iedereen kon zelf bepalen hoeveel etappes hij wilde lopen. Ook bestond de mogelijkheid om na een etappe een of meer etappes met de verzorgingsbus mee te gaan en dan later weer in te stappen. Ik zag redelijk veel lopers aan de start staan. Precies geteld heb ik ze niet maar er was een keurige lijst waarop de afgelegde etappes bijgehouden werden. En dit a4’tje was helemaal vol, dus waren er zeker 50 deelnemers. De sfeer was geweldig. Iedereen had er zin in. Toch proefde je bij veel lopers een stuk onzekerheid. In het bijzonder gonsde iets in de trant van "haal ik mijn geplande afstand?". Ik begon mij nu pas te realiseren dat ik niet het ultrawereldje, waar ik normaal vertoef, was. De meeste lopers wilden proberen om ergens rond de 20 kilometer uit te komen.

Het parkoers was prachtig maar zeker niet gemakkelijk. Als ik even had nagedacht had ik dit ook wel kunnen verwachten. We starten in de "Aachener Wald" en van daar ging het flink omhoog. Na een kleine 10 kilometer zaten we dan ook op het drielandenpunt, toch maar mooi Nederlands hoogste berg. Ik liep gewoon lekker. Schijnbaar liggen dit soort parkoersen mij goed. Als het lekker gaat dan is een loopje natuurlijk extra leuk. Ook was het leuk om weer eens met nieuwe lopers kennis te maken. De afspraak was dat hier met een gemiddeld tempo van 6:00 minuten per kilometer gelopen zou worden. Door dat het bij mij zo lekker ging was ik er waarschijnlijk debet aan dat het tempo een flink stuk hoger lag. Uiteraard kan ik nu wel zeggen dat ik dat bewust deed om te zorgen dat wij voor het onweer klaar waren. Maar dit is gewoon niet waar. Ik zat gewoon in een lekker ritme. Hierdoor had ik ook extra veel tijd bij de verzorgingsposten. Ik kon het natuurlijk weer niet laten, dus als de laatste lopers bij de post arriveerden riep ik "Oké, we zijn er allemaal en kunnen door". Ik had dus weer een methode ontdekt om nieuwe vrienden te maken.

Het was erg leuk om nu ook eens te kunnen genieten van het mooie uitzicht dat onze oosterburen op ons mooie Limburg hebben. Ik baalde dan ook dat ik mijn camera aan mijn echtgenote meegegeven heb. Door het ontbreken van mijn camera was dit dus een kameraden loopje. Mij viel op dat ik onderweg regelmatig hele groepen mannen tegen kwam. Die kameraden hadden bijna altijd een bolderwagen gevuld met kratten bier mee. Ook hadden zij allemaal een fles bier in de hand. Over het algemeen liepen zij ook alsof zij zich op een zware loop helemaal leeg gelopen hadden. Vreemd, want als je geur die zij uitademden en niet te missen was denk ik dat het woord vol meer op zijn plaats was. Bij navraag bleek het in Duitsland vaderdag te zijn. En dan is de traditie dat de mannen in groepen de natuur in gaan en zich vol laten lopen. Dit is wel een heel andere vaderdag dan wij in Nederland gewend zijn. Een ook al ben ik zeker niet vies van een biertje op zijn tijd toch geniet ik meer van het gezelschap van en de cadeautjes gemaakt door mijn kinderen.

En als ik het toch over genieten heb: ik had even het gevoel dat als ik naar die mannen keek ik mijzelf een aantal jaren geleden zag. Uiteraard moet iedereen zelf weten wat hij doet maar ik ben blij dat ik aan het lopen verslaafd geraakt ben en daardoor zo goed in mijn vel zit, ook al zit er dan geen 139 kilo meer in dit vel. Voor het geval het iemand zou interesseren: uiteindelijk is het 8 lopers gelukt om de hele afstand te volbrengen en over de 62,8 km met 1951 meter omhoog hebben wij 5:51 uur gedaan.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/