Zaterdag 23 mei heb ik gekeken naar de verrichtingen van mijn zoontje op zijn eerste echte atletiekwedstrijd na een aantal trainingswedstrijdjes, zogenaamde flitswedstrijden. Tijdens zo´n evenement maak je een aantal foto en het is altijd maar hopen dat er een bijzondere foto bijzit.
Wim Derksen loopt op zo’n dag met een Canon van minstens €5.000 om zijn nek en maakt bij de Apeldoornse loopevenementen enorme hoeveelheden mooie actiefoto´s dat er altijd wel een pareltje tussen zit. Foto´s met emoties en foto’s waar je bij denkt "what happens next?". Zoals het jongetje dat met een reuzensprong over de finish gaat maar waarbij je direct denkt "het jongetje voor hem wordt zijn landingsplek!". Of het meisje dat huilend over de streep komt. "Huilend, maar waarom? Pijn, geen PR of niet eerste?".
Mijn zoontje? Hij verbeterde zijn persoonlijk record op de 1000m van 5.04 naar 4.33. Het mooiste is echter zijn lachende gezicht onderweg. Fijn dat er mensen zoals Wim Derksen zijn!
©Rinus Groen – Apeldoorn