8 april Loreley – Assmannshausen. Aantal kilometers: 43,5 Omhoog: 1.955 meter Omlaag: 2.077 meter. Toen ik ’s morgens buiten stond stond daar de Loreley. Ook al had ze haar galajurk omgewisseld tegen een joggingpak, ik herkende haar meteen. Ze was het. Omdat het toch nog vroeg was en de copieuze maaltijd mij nogal zwaar op de maag lag twijfelde ik even.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Rheinsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vijf afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het vierde deel van deze bijzondere loopervaring)

Ik heb even met de gedachte rondgelopen om te voelen of ze echt was en geen fata morgana. Bij nader inzien heb ik daar maar van afgezien. Bij de groep begeleidende lopers was ook Ronald Nickel, een loper die onder meer in Nederland deelgenomen heeft aan de JKM en 120 van Texel. Ronald zou uiteindelijk nog stukken van de laatste 3 etappes meelopen en werd hierbij afwisselend begeleid door zijn echtgenote en zoon. Tevens organiseerden zij spontaan twee keer zeer uitgebreide verzorgingsposten. Bij deze posten verstrekten zij ook ruime hoeveelheden karnemelk een van de weinige sportdranken die ik gedurende mijn carrière nog nooit ben tegen gekomen. Tijdens deze loop werden wij ook verrast met een bezoek aan de “Freistaat Flasschenhals”. Dit was een merkwaardig overblijfsel uit een bewogen periode uit de Duitse geschiedenis. Hier kregen wij twee niet alledaagse zaken tijdens een loopje, heel lekkere sekt en een heel interessant historisch relaas.

Deze etappe was volgens planning ruim 44 kilometer. Dus Kees en ik hoefden dus vandaag niet het gezelschap van de groep voor kortere of langere tijd vaarwel te zeggen. Dachten wij. De Rheinsteig is zeer goed gemarkeerd door haar blauw-witte logo. Op sommige plekken kom je het logo in geel-wit tegen. Dit zijn routes die je van de hoofdroute naar plaatjes brengen die aan de Rhein liggen. Toen wij de vrijstaat verlieten viel mij op dat ik geen blauw-witte tekens zag. Wel zag ik geel-witte. Omdat ik alleen een glaasje sekt gedronken had was dit dus echt zo. Op een geven moment hoorde ik Rolf zeggen dat dit stuk van de route veel mooier was dan het stomme stuk over de weg dat ze vorig jaar gelopen hadden. Naast de markeringen staan er ook regelmatig borden met de te lopen kilometers tot de volgende plaatsen. Toen ik bij zo’n bord de te lopen afstand optelde bij de afstand op mijn gps zag ik dat dit totaal minder dan 44 was. Sterker nog het was zelfs minder dan 42,2. Er waren steeds meer lopers die behoorlijk gesloopt raakten door het hele dagen onder weg zijn. Dus vielen er flinke gaten. Dus hebben Kees en ik maar besloten om een flink stuk terug te lopen. Ik kan nu een heel verhaal ophangen waarom het heel slim is om dit te doen als je net een stevige berg naar beneden gelopen bent, maar eigenlijk was het gewoon stom maar ook wel leuk. Hoe het ook zij, toen wij weer bij de eersten van de groep waren wisten wij vrijwel zeker dat wij aan het einde van deze dag weer een marathonnetje op onze lijst zouden kunnen bijschrijven. Als ik het toch over logica heb: ik heb die dag weer een staaltje vernuft gezien. Op de helling van een berg lag een kerkhof. Toen wij nadat wij hier naar beneden gelopen waren aan de overzijde weer naar boven liepen stond daar een man in werkkleding die ons vroeg om zo stil mogelijk te zijn. Nieuwsgierig als ik ben moest ik hier weer het fijne van weten. Er bleek aan de overkant op het kerkhof een begrafenis plaats te vinden. Eerst dacht ik dat we dus uit piëteit en respect voor de overledene zo rustig mogelijk moesten zijn. Dit was echter niet helemaal het geval. De man had een afstandsbediening voor de kerkklokken in zijn hand. Hij moest op het juiste moment de klokken laten luiden en hiervoor moest hij kunnen horen wat de pastoor zei. Op zich een prima benadering maar waarom de man niet gewoon ergens op het kerkhof ging staan was mij niet helemaal helder.

So wie so was dit een beetje de dag van het personeel. Want toen we boven op een berg met mooi uitzicht over de wijngebieden waren, zagen we daar een soort kast op een lange paal. Deze was tot de nok toe gevuld met flesjes wijn, althans toen wij daar aan kwamen. Er hing een briefje aan met de uitnodiging aan de dorstige voorbijgangers om zich zelf te bedienen en per gescoorde fles 2 euro in een potje te doen. Prachtig dat zo iets nog kan in deze tijd. Toen we uiteindelijk bij ons etappedoel voor die dag arriveerden werden we daar onder meer ontvangen door de voorzitster van de stichting (Bennie en Ko) waarvoor we liepen. Als kleine blijk van waardering werden we getrakteerd op koffie met taart.

’s Avonds was er weer een burgemeester en tevens een aantal mensen van de Rheinsteig organisatie. Ook was genoemde voorzitster van Bennie en Ko er weer, samen met een van haar kinderen die helaas door deze verschrikkelijke ziekte getroffen is. Als je zo’n jongetje ziet dan besef je pas hoe dankbaar je mag zijn dat je gezonde kinderen en gezonde spieren hebt. Iets wat ik mij de komende tijd als ik weer ergens loop en ik voel een of ander ongemakje zeker zal herinneren. Tevens konden wij deze avond aan de stichting een cheque ter hoogte van 5000 € plus een hele stapel goedgevulde enveloppen overhandigen. Het vervulde mij met een bepaalde trots dat ik hier een klein steentje aan heb mogen bijdragen.

Die avond ging ik met een erg goed gevoel naar bed. Ik moest wel erg lachen toen ik zag dat er op de kamer die ik voor de zesde nacht in successie met Kees deelde heel romantisch mijn bed met een roos versierd was. Ik was blij dat er op Kees zijn bed ook een roos lag want anders had ik spontaan besloten om die nacht op de gang te slapen. Ook lagen er op onze bedden oordopjes. Dit in tegenstelling tot de vorige nacht toen er op ons bed een snoepje van marsepein lag. Dit laatste bracht mij op het idee voor een experiment de volgende morgen.

9 april Assmannshausen – Kiedrich: “De dag van het experiment”. Aantal kilometers: 43,2 Omhoog: 1.792 meter Omlaag: 1.715 meter. Tijdens het ontbijt was het tijd voor mijn experiment. Met mijn meest onschuldige blik vroeg ik wie ook vond dat de snoepjes die op ons bed lagen wel erg taai waren. Tot mijn grote verbazing waren er twee lopers die deze mening deelden. Ik vroeg mijn nu werkelijk af of als de volgorde anders geweest was er nu lopers zouden zijn geweest die ‘s morgens de marsepein niet uit hun oren kregen.

Vanuit Assmannshausen gaat er een kabelbaan naar boven. Normaal vind ik dit een nutteloos vervoermiddel. Tijdens onze eerste klim die dag welke precies onder de route van die kabelbaan was, heb ik meer dan eens naar boven naar de kabelbaan gekeken. Dat toen de tong uit mijn mond hing staat buiten discussie. Of de oorzaak hiervan de inspanning of het verlangen om in zo’n gondeltje te gaan zitten was, weet ik niet. Ook al heb ik deze dag maar 144 foto’s gemaakt toch was het weer een heel mooie tocht. Wel merkte je dat de heuvels een beetje minder hoog werden. Volgens mij hadden onze Oosterburen dit ook in de gaten en hebben ze om dit te compenseren een zeer groot beeld (Germania) geplaatst. Ook dit was weer een etappe die korter was dan de benodigde 42,2. Omdat er geen echte tijdrovende activiteiten waren en één loper helaas het laatste stukje met de auto die de door Ronald georganiseerde verzorgingspost bevoorraad had was meegereden, waren we relatief vroeg in onze etappeplaats. Dus Kees en ik dachten even 6 kilometer te lopen en dan voor het eten nog wat extra tijd te hebben.

Maar eerst werden we op het historische gemeentehuis verwacht. Deze gemeente had de slimmigheid bedacht om voor ieder bruidspaar dat hier trouwde een wijnrank te planten. Vervolgens kreeg ieder bruidspaar ieder jaar na de oogst een fles wijn van deze speciale wijngaard. Dit bleek zo succesvol dat het een zeer grote wijngaard geworden was met een zeer goede productie. Dus de gemeente had nu een heel mooie voorraad wijn die ze graag aan speciale gasten schonken. Dus uiteindelijk waren Kees en ik aanzienlijk later terug van ons aanvullend stukje lopen dan gepland.

Die avond was alweer onze laatste nacht in een hotel en daarom het meest geschikte moment voor de “afscheidceremonie”. We kregen een prachtig ingelijste oorkonde. Een paar antiblaren sokken en een koffiemok. Voor mij als gebruiker van minimaal 30 kopjes troost per dag hét ideale geschenk om zeer regelmatig aan deze mooie en indrukwekkende tocht terug te denken. De 144 foto’s van vandaag zullen ook zeker nog vaak bekeken worden.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/