10 april Kiedrich – Wiesbaden. Aantal kilometers: 43,5 Omhoog: 1.518 meter Omlaag: 1.546 meter. Ook deze dag was de geplande afstand weer te kort. Omdat we niet wisten wat er allemaal ter afsluiting van deze loop op het programma stond, hadden Kees en ik besloten om voor het ontbijt al een stukje te lopen. Dus liepen wij om 6 uur ’s ochtends al door een totaal uitgestorven gebied te joggen.

(Note Redactie Loopkrant.nl: De Rheinsteig. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in vijf afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het vijfde deel van deze bijzondere loopervaring)     

Het was die dag Goede Vrijdag en dus had iedereen vrij. We kwamen geen verkeer tegen maar wel heel dicht bij de bebouwing groepen reeën. Dus toen wij aan het ontbijt zaten na te genieten sloeg de honger toe. Of het hieraan gelegen heeft weet ik niet maar voor de eerste keer maakten wij mee dat het brood op was. Omdat ik toch niet de indruk had dat er tijdens deze tocht iemand ondervoed geraakt was, was dat niet echt dramatisch. Ik had van een aantal lopers gehoord dat zij tijdens voorafgaande edities van deze loop een aantal kilo’s bijgekomen waren. Omdat ikzelf altijd afval tijdens meerdaagse lopen, kon ik dit in eerste instantie niet geloven. Inmiddels kan ik mij wel voorstellen dat zij niet overdreven hadden.

Ik dacht dat ik redelijk had zitten tellen wat ik die dag aan extra kilometers nodig had. De "echte" Rheinsteig eindigt in Biebrich. Wij zouden dan nog van Biebrich dwars door Wiesbaden naar een groot thermaalbad lopen. Ik had begrepen dat de geplande afstand de afstand tot het eindpunt van de Rheinsteig was en dat hier nog de laatste 7 kilometer bij kwam. Toen ik de bordjes met de kilometeraanduiding zag bleek mijn kennis van de Duitse taal toch minder goed dan ik gedacht had. Wij moesten dus nog een behoorlijk aantal keer terug lopen om de te kijken hoe het er in de achterhoede voor stond.

De route liep ook door een kuuroord met de naam Slangenbad. Toen wij afdaalden naar dit oord zag ik over het pad een slang kruipen. Toen groeide mijn ego weer want schijnbaar begreep ik toch nog wel iets van de Duitse taal. Toen ik vertelde dat ik een slang gezien had kreeg ik als reactie dat dit niet waar was. Op dat moment was ik blij met mijn 131 foto’s van die dag. Maar ik heb ze niet als bewijs hoeven te tonen. Men vertelde mij dat ik een hagedis gezien had. Ik ben waarlijk geen reptielen kenner maar het verschil tussen een hagedis en een slang denk ik toch wel te zien. Volgens mij noemen ze dat poten. Ik vond het dan ook een hele openbaring dat ze schijnbaar in Duitsland de potenloze hagedis hebben uitgevonden. Dus kregen zij gelijk en had ik geen slang gezien. Ik ga dan ook voorstellen om dit plaatsje maar Hagedissenbad te noemen.

Inmiddels was het dus weer vrijdag en zoals gezegd een vrije dag in Duitsland. Het laatste stuk langs de Rhein tussen allemaal flanerende mensen die van het stralende weer genoten was echt genieten. Opvallend was ook de verbluffend goede werking van de promotiecampagne. De mensen wisten waar wij mee bezig waren en het kwam regelmatig voor dat men ons geld toestopte voor het goede doel. Omdat ik echt niet veel vertrouwen had in de zeer regelmatig wijzigende afstandsindicaties werd ik gedurende het laatste stuk toch een beetje onrustig. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen en heb ik zelfs 1.258 meter te veel genoten. Het zoute water van het thermaalbad was iets waar ik echt wel aan toe was. Even voor de goede orde: dit zout kwam niet van de ongedouchte lopers af. Helaas was de tijd die we hier konden ronddobberen een beetje beperkt want we werden weer verwacht door een burgemeester. Maar aangezien een vrijwel onuitputbare voorraad taart en drinken verstekt werd zal niemand mij horen klagen.

Uiteindelijk moesten we toch naar huis. Door de goedkope tickets waren wij verplicht van de regionale (lees: stoptreinen) gebruik te maken. Het was toch wel leuk om zo weer hele stukken terug te zien die we gelopen hadden. Toen pas realiseerde ik mij dat het toch wel een stevig stuk was wat wij gelopen hadden. Uiteindelijk was ik om 22:45 in Aken. De laatste trein naar Heerlen ging om 23:32. Ik had dus ruimschoots tijd om over te stappen. Deze trein was om 0:06 keurig op tijd in Heerlen. Hier was dus precies om 0:03 de laatste trein naar Sittard vertrokken. Dit kwam eigenlijk wel erg goed uit want ik wilde toch zaterdag een stukje lopen. Daarnaast kwam het so wie so goed uit want toen ik ´s middags mijn auto op het station wilde ophalen bleek die niet meer te starten.

Samenvattend

Eerst maar even omdat het zo interessant staat wat cijfertjes: 

Dag, Afstand, Omhoog, Omlaag, Foto’s
1        52,672      2.700     2.803      209
2        45,207      2.149     2.115     263
3        53,478      2.560     2.638     255
4        43,446      2.292     2.290     214
5        43,056      2.033    1.903     170
6        43,453      1.955    2.077     238
7        43,198      1.792    1.715    144
8        43,453      1.518    1.546    131
        367,965      16.999 17.087  1624

De eerste conclusie die getrokken kan worden is dat ik per saldo gewoon 88 meter bergaf gelopen heb. Nummer twee is dat ik steeds minder foto’s ben gaan maken. Briljante conclusies waar gelukkig niemand iets mee kan. Waar het echt om gaat is dat ik kennis heb gemaakt met een ander aspect uit het grote spectrum van het loopgebeuren. Ik het genoten en ik heb gepresteerd en ik heb een kleine bijdrage mogen leveren aan hopelijk het bestrijden van een verschrikkelijke ziekte. Toch nog even terugkomen op het presteren. Het staat buiten kijf dat ik voor een marathonnetje bijna een hele dag onderweg ben geweest. In de huidige cultuur waar Tijd met hoofdletters geschreven word en de eerste vraag altijd is "in welke tijd was je binnen" zal het woord presteren in deze context bij menigeen minimaal tot een lichte frons van de wenkbrauwen leiden. Bij het assertiverre gedeelte van de bevolking wellicht tot een beweging van een vinger richting voorhoofd. Ook ik moet eerlijk toegeven dat het wel enige tijd gekost heeft om bij deze manier van lopen mijn draai te vinden. En er zijn best en aantal ogenblikken geweest dat ik dacht "jongens en nu gas er op". Rekening houden met anderen is nooit mijn sterkste punt geweest . En dat heb ik geleerd.

Toch ben ik hier een stuk sterker door geworden en durf zelfs te beweren dat ik hier bij mijn volgende loopje de vruchten van zal plukken. Ook is dit erg goed geweest voor mijn mentale ontwikkeling . Een hele dag onderweg is niet slecht. Als je dit snel genoeg leest rijmt het ook nog en is dit toch een mooi motto om mee af te sluiten.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/