Paaseieren rapen in Hengelo – Loopkrant.nl

Het is mistig als ik richting Hengelo rij. Twee paarden worden los gelaten in de wei. Uitbundig huppelen ze rond. De eerste Duitsers keren van het paasweekend terug. Ze laten me rechts op de autobaan voor het gevoel bijna stilstaan. Voor de klok van tien ben ik bij het Fanny Blankers-Koen stadion. Het is druk. De organisatie schat dat er zo’n tweeduizend lopers meedoen aan de Halve Marathon van Hengelo.

Als ik mijn startnummer (155) ophaal sta ik achter Gerard en Johan is er ook. Ik kleed me om in het trainingscentrum van FC Twente. Een riant omkleedhonk voor de selectie inclusief strategiebord aan de muur. Met Gerard, Stefan en Johan loop ik wat later rondom het stadion in. Het is met 15 graden goed loopweer en ik maak me net voor de klok van elf uur op voor de start in korte broek en shirt. Zowel de 10km, 15km als de halve marathon, waar ik aan mee doe, starten tegelijkertijd. Het startschot klink en met die tweeduizend mannen en vrouwen lopen we het mooie atletiekstadion uit.

Het eerste stuk gaat richting de Hengelose Sluis en langs de Waarbeek. En dan gaat het parcours linksaf en treden we het land van de zouthuisjes binnen. Ballingshoek zo uit de Lord of the Rings onttrokken. De eerste 5km gaan in 23.00 min en een paar kilometer verderop komen we de eerste 10km lopers al tegemoet. Inmiddels lopen we richting Twekkelo, u weet wel waar het goed toeven is. Een motorrijder komt op ons toegesneld en pal hierachter gaat Johan schuil. Hij ligt op de eerste stek bij de 15 km. "Dit jaar winnen ", roep ik hem toe. Johan zwaait en ik geloof dat hij dit jaar hier voor het eerst gaat zegevieren.

We zijn inmiddels het keerpunt van de 15km voorbij en lopen langs opnieuw karakteristieke zouthuisjes. Het parcours naar het 10km punt gaat onverhard over een soort krevelpad. Hoe hard kun je gaan. Ik zeg volhouden en wat later lopen we opnieuw langs de Waarbeek. Onderweg staan veel water- en sponsplekken. De organisatie heeft de boel weer goed voor elkaar. Ik heb last van mijn linker bilspier. Een koude spons werkt wat verkoelend. Me maar op iets anders richten, besluit ik. De Twentse omgeving ziet er hier donders mooi uit. Het is genieten. Net voor een kruispunt en langs smeulende paasvuren is het 15 km punt. Hoe hard kun je gaan en opnieuw zeg ik volhouden en ik verbijt, tegen beter weten in, de pijn in de bil. De laatste zes kilometers gaan in een waas en over rustieke weggetjes en over mooi beboste paden. Nee, vandaag niet in Texel over de paden, maar in heus Twents gebied. Verschillende achterblijvers van de 15km haal ik in. Een bocht naar rechts en het parcours gaat flink stijgend (18km) de brug van het Twentekanaal over. Het laatste stuk gaat over het fietspad langs de spoorlijn. Marti ten Kate, " oerend hard ", moedigt ons al fietsend aan.

De twintig km gaan in 1:32:35. Ik loop niet meer met verstand, maar met een blik op oneindig. Als we het FBK stadion binnenkomen worden we warm onthaald door luid klappende toeschouwers. Ik finish in let wel 1:37:03 (38ste categorie 45 jaar ). Een heus PR!!! Mijn god wat een tijd, maar wat een afzien en pijn in de bil. De zon breekt door als ik naar huis rij. Tevreden, maar ook met mixed feeling: de as van onze hond Nory strooien we straks in het bos uit en wat zegt "de tijd" dan nog.