De ronde van Vlaanderen 2009 – Loopkrant.nl

Zaterdag 4 april. Het is zo ver. Vanmorgen om zes uur ging de wekker. Ik maak alles klaar voor mijn eerste wedstrijdje met de fiets (haha). De ronde van Vlaanderen. Op mijn fietscomputer staat 120km en vandaag gaan we er eens 100km bij doen. Ik koos natuurlijk voor de langste afstand op de Mountainbike. In mijn hoofd had ik zoiets van " Mountainbiken, de ronde, dat zal wel allemaal baan zijn zeker."

Om 7u45′ sta ik op een paar kilometer van de start. Vandaag mag ik niet lek rijden, want mijn reserveband ligt thuis. Het is bewolkt, een beetje fris, maar droog. Mijn vestje zal welkom zijn boven de uitrusting van Quickstep. Rond 8u staan we aan de start in Ninove. Ik raak aan de praat met iemand die van Brugge komt. Hij wacht op zijn maten die van Dendermonde komen. Zijn maten staan in de file…beter de fiets genomen.

Het is 8u05′ en ik begeef me naar de start. Na een kilometertje de pijltjes te volgen heb ik het door. Ik stond aan de start. Ok, we zijn er mee weg dan, nog 99. Al gauw slaan we een wegje in. Oeps, verrassing, dit is echt mountainbiken. We krijgen direkt een mooi stuk slijk te verwerken waar een mens zich zot in stampt. Sommige stukken zijn 10cm breed en we gaan over veldwegen waar de slijk overal blijft aanplakken. Andere stukken zijn bezaaid met grote stenen en overal putten waar een put kan zijn. O, o, dat gaat hier zwaarder worden dan gedacht. Technisch ben ik nog geen krack, maar in het kopje denk ik goed vooruit. Concentreren. Elke steen ontwijken en op tijd schakelen. We krijgen de ene helling na de andere en al de vitessen moeten eraan geloven.

Amai, en later op de wedstrijd krijgen we die ‘muur’. Daar zou ik toch zo graag rijdend opgaan. De eerste bevoorrading en tegelijk controlepost. We krijgen al wat we wensen en iedereen vult goed zijn drinken aan. Ik neem een suikerwafel in mijn zak met het idee dat die wel van pas zou kunnen komen. Na enkele minuten dan maar weer op pad. De benen voelen heel goed aan en na elke bergop herstel ik enorm snel. Ik moet zelfs helemaal niet onderdoen voor de andere bikers, buiten het technische gedeelte dan. Zoals bij het lopen worden gevaarlijke stukken of paaltjes aangewezen door rijders voorop. Ook als we een baan over moeten roept de man voor u meestal of het ok is. Ik vertrouw er wel niet blindelings op, want ze kunnen zich ook miskijken natuurlijk. Veiligheid voorop, oja, de eerste keer met een helm, dat valt ook nog goed mee eigenlijk.

Er staat heel wat wind, maar daar gaan we ook voordeel uit halen op veel stukken. Soms is het wat zoeken naar de weg, maar meestal is het supergoed aangegeven. Op een stuk waar een paar bikers (mezelf inclusief) rechtdoor gaan roept een ander luid "rechts!". Alles toeslaan en rechts. Door de man voor mij sta ik helemaal stil en mijn voorwiel past juist in een diepe put met plas. Ja, er is één plek met superveel modder en daar moet ik natuurlijk op mijn rechterkant vallen. De klikpedalen zijn nog nieuw voor mij en dus zat ik liggend nog op mijn fiets…

Geen paniek. Nergens pijn gedaan en we kunnen verder. De mensen wijzen me nogal dikwijls na, " ziet den diene" of " waar heet diene gezete". Grappig, wat een mens al niet doet om in de kijker te staan hè. En de kilometers gaan verbazend goed vooruit, 2u30′ en 50km gereden. Op een serieuse klim staat een jongetje ons aan te moedigen. in volle klim stop ik en vraag of hij een brave jongen is " ja natuurlijk, wat kan die anders zeggen". Ik haal de suikerwafel uit mijn zak en zeg dat hij moet delen met zijn broertje. Het kind was zo gelukkig met zijn wafel dat ik blij ben dat mijn honger wegbleef.

Dan terug op de trappers in volle klim. Niet echt simpel, maar het lukt ons toch. Een beetje verder krijgen we terug een strook met enorm veel slijk. Ik zie de bikers voor mij als dominoblokjes vallen. Den deze van zijn fiets, fiets op de schouder en al lopend haal ik de fietsers in. Haha, raar zicht, mijn loopervaring komt me hier goed van pas. Er hebben nu even andere spieren gewerkt en bij het opstappen gaat het eens zo goed.

Zalig toch en wat gaan die kilometers snel zeg. 100km lopen is toch wel heel wat moeilijker. Na 60km en nog steeds een gemiddelde van 20km/u weet ik dat niets me gaat weerhouden om uit te rijden. En dan: we draaien een straatje in en het gaat ineens goed bergop. Met een klein versnellingske lukt het wel om er op te rijden, amai, hoe zou deze noemen. Terug een stukje minder steil en dan ineens zie ik een bekende bocht. Shit, ik zit al half op de muur en weet het niet eens… Ik neem de binnenbocht, op het stuk van 20%, en kwam bijna tot stilstand. Mijn voorwiel wipte omhoog, maar nog net gaat het om verder te trappen. Zonder uit het zadel te komen staan we ineens boven. Was dit nu die bevreesde muur? We hebben in de eerste helft wel zwaardere dingen gedaan. Erop en erover, veel renners blijven boven staan om spektakel te zien.

Dan volgen er wat makkelijke stukken en daar geef ik eens vol gas. De andere renners rusten precies een beetje uit. Nu het zo snel kan gaan. Een beetje verderop zien we waarom, de bosberg. Ook hier weer een klein verzetje. Het zijn hellingen waar ik wel van hou. In feite is het nog zo zwaar niet omdat de bergjes geen kilometers lang duren. Even doorbijten en we zijn ook weer boven. Er resten nog 15km. In die 15km krijgen we nog de nodige hellingen en kleine paden. Op de 100km is het eigenlijk niet te druk bezet en dikwijls zit je zelf helemaal alleen. Het is me gelukt! De 100km zijn binnen en op een tijd van 4u52′ (20,53km/u) wat volgens mij nog redelijk goed moet zijn. Raar is dat na zo’n afstand fietsen de benen nog altijd goed voelen. Ook weer anders bij het lopen. Nog even gebruik maken van de bikewash, want het is echt wel nodig. We krijgen nog een mooie medaille mee en een t-shirt. Als eerste wedstrijd kon dit wel tellen, als men 5u kan Biken dan moet 24u toch ook kunnen?

De organisatie was super. Niets op aan te merken. Alles liep op wieltjes…mooie woordspeling. Ik zag onderweg heel wat fietsers met een lekke band en ben blij dat het mij niet overkwam. Voldaan naar huis en dit was een mentale oppepper voor ‘de hel van Kasterlee’ .