Vreemd, maar nu ik de 60 km van Texel heb gelopen heb ik pas écht het gevoel dat ik een ultraloop heb gedaan. Dat komt misschien ook omdat het best nog een eind was na het 40 km punt, maar laat ik bij het begin beginnen. De start ging zoals altijd voortvarend, al kletsend gingen de eerste km`s rond de 5.10 en 5.20. Dat was niet de bedoeling…
… en dus heb ik mij iets laten zakken wat niet heel veel hielp maar gelukkig was het strand daar als remmende factor. Even was ik ook zeer verbaasd om Ingrid. Die liep mij voorbij na één kilometer en verdween snel uit zicht. Vreemd dacht ik, die krijgt de geest, maar ik bleef vooral mijn eigen tempo lopen. Gerrie Visser kwam voorbij en vroeg ook wat er in Ingrid was gevaren. Tot we na 2.5 km Ingrid voorbij gingen en zij vertelde dat ze achter mij aanging. Ze had me niet gezien toen ze me passeerde. Het was wel duidelijk dat Ingrid ook doelde op een zeer scherpe tijd. Vanaf daar zijn we elkaar uit het oog verloren en hebben we beide ons eigen race gelopen.
Na een paar kilometer draaien we het strand op en zoekt iedereen zijn weg. Mul zand afwisselend met wat hardere stukken. Het is zoeken naar de ideale weg die er toch niet is. Ik loop rustig en spaar mijzelf terwijl veel lopers mij passeren. Maar eigenlijk zijn die kilometers voorbij voor ik het weet. Een asfaltweg loopt door een bosrijk stuk. Hier lopen de kilometertijden weer terug richting de 5.30/5.40. Ik haal weer lopers in die mij op het strand voorbij gingen. Maar al snel draaien we het strand weer op voor een tweede deel. Wel mis ik mijn Herbalife shake op het eerste extra verzorgingspunt. Ik kan mijn flesje niet vinden en even schrik ik, stel je voor dat op alle drie de punten mijn shake er niet is. Ik laat het gelijk weer los, het heeft geen zin om mezelf gek te maken. Het strand ligt er zeker niet slecht bij. Het loopt scheef, maar is redelijk hard met hier en daar een mul stukje. Het is heerlijk op het strand, een licht briesje met de zon. In mijn beleving moest het strand loeizwaar zijn en daarom valt het mij reuze mee. Als we het duinpad opdraaien vraag ik aan een medeloper of er nog meer strand komt. Ik heb het gevoel dat er meer moet komen maar dat is niet zo.
We komen uit bij de Slufter, een prachtig gebied waar we over een zandpad lopen. De km`s gaan snel voorbij en ik geniet van alles om mij heen. Eigenlijk ideaal als je nog nooit op Texel bent geweest. Je krijgt een prachtige sightseeing al hardlopend. Op het 29 km punt zie ik gelukkig wel mijn fles Herbalife shake staan en ik drink de volle 300 cc op. Het 30 km punt gaat voorbij en zie dat ik rond de 3.05 loop. Ik ben eigenlijk niet bezig met de tijd, want ik weet dat het niets zegt. De wetten worden anders als de afstand langer wordt. Je kunt zomaar ineens ten onder gaan en lang moeten wandelen of nog erger, uitstappen. Ik zal het later nog regelmatig tegen komen.
We gaan de duinen in en het zijn korte stevige klimmetjes en afdalingen. Dat is pittig. Ik ga Eric voorbij als hij zijn colabreak neemt. Even verderop zie ik Hans, hij stapte uit ivm met een blessure. We gaan voorbij de vuurtoren en Eric passeert net als ik de bosjes uit kom. Voor de 4de keer moest ik plassen en plasplekken zijn moeilijk te vinden. Alles is open en om nu zo te gaan zitten gaat mij te ver. Het resultaat is ook dat ik onder de schrammen zit op mijn onderbenen van alle bramenstruiken. Ik ga weer verder en onder aan de dijk valt de warmte als een deken over ons heen. Er staat geen zuchtje wind en het zweet druppelt langs mijn gezicht. Na een paar km draaien we gelukkig zo dat er wat wind ontstaat. Een aangename verkoeling.
Ik begin wat stroever te worden en als ik bij het 40 km punt kom ben ik volledig in gedachten. Ik zie de fotograaf maar het duurt een paar seconden voordat ik zie dat het Jan is. Hij loopt een stukje met me mee en steekt mij een hart onder de riem. Ik krijg er weer power van en Jan roept dat een stukje verder het marathonpunt is en een verzorgingspunt. Bij iedere verzorgingspunt neem ik de tijd om sportdrank, water en cola te drinken. Ook prop ik er steeds een stukje banaan in. Het kost je steeds een dikke minuut maar het betaalt het uiteindelijk uit. Ik heb geen dorst of honger onderweg. Wel denk ik dat de lopers met fietsbegeleiding toch aardig wat minuten bij elkaar sprokkelen door alles onderweg te doen. Met 12 verzorgingsposten loopt de tijd toch aardig op.
Ik passeer het marathonpunt op 4.15. Een beetje verwarrend omdat mijn Garmin net als alle andere Garmins bijna een km voor loopt. Daar moet ik ook mentaal even de knop resetten. Ik bedenk dat ik nog bijna een halve marathon moet en dat is ineens een roteind. Ik doe het anders en breek de stukjes in blokjes. 4 blokjes van 5 km waarvan de eerste al bijna voorbij is. Dan blijven er nog maar 3 over. Vlak erna zie ik Jan en Hennie lopen. Hennie zit erdoor en Jan heeft last van zijn knie. Ze stappen beide uit. Ik loop door en blijf nog steeds 10 km per uur lopen, soms iets erboven. Ik zeg tegen mezelf dat ik nog steeds ren en ik haal soms wat lopers in. Dat zorgt ervoor dat ik kracht krijg. Bij het 50 km punt hoef ik nog maar 2 blokjes en ik probeer aan te zetten. Maar ondanks dat ik het gevoel heb dat ik harder loop gaan mijn km tijden oplopen. Niet schokkend, ik loop nog steeds rond de 6.20 per km. Een fietser die iemand begeleidt zegt dat ik nog zo lekker licht loop. Ik zeg hem dat dat niet zo voelt. We moeten beide lachen want hij zegt hetzelfde bijna tegelijkertijd. We lopen door wat dorpjes en de klinkers begin ik te voelen onder mijn voeten. Aan de dijk staat een loper ontzettend te braken. Ik moet bij mezelf lachen, want het zou een mooie foto opleveren. Hij staat in het gras, achter hem het water. Iets verderop een andere loper die hem net gepasseerd is. Een foto van afzien.
Het laatste dorp, Oudeschild, is in zicht. Ik ruik de finish en wordt emotioneel. Nu even niet, de laatste paar km`s blijven focussen. De borden die aftellen van 5 km naar 4 en zo verder volgen elkaar op. Er volgt nog een laatste klim. Ik kan blijven hardlopen en haal met naar het beneden gaan zelfs nog 2 lopers in. Ik zie en hoor de finish en hoor mijn naam noemen. Je naam op je startnummer is erg leuk. Een hoop geklap en ik ben binnen. Emotioneel en erg blij met de tijd van 6.10.17 sla ik de warmtedeken om mij heen. Felicitaties van en voor andere lopers volgen. Ik blijf bij de finish omdat ik weet dat Ingrid snel kan volgen. Al snel is ze er en we barsten alletwee in tranen uit als we elkaar zien. Een emotionele omhelzing volgt.
Als we even later tegen Eric aanlopen kan hij het niet beter omschrijven als hij zegt; `hier staan twee hele gelukkige dames`. Ook vandaag hebben we nog een hoog Texelse runners high. Alletwee kijken we terug op een prachtige loop en hebben we onze grenzen weer een stukje verlegd. 50 of 60 km lopen is toch wel een groot verschil. Het is niet alleen fysiek zwaarder maar zeker ook mentaal. 2011 staat in de agenda, het zou toch mooi zijn als ik onder de 6 uur kon duiken. De 60 Van Texel moest voor mij het hoogtepunt van het voorjaar worden. En een hoogtepunt werd het, ik kijk er ontzettend tevreden op terug. Het was niet alleen een mooie loop, maar ook een erg gezellig weekend.
Ps; bijna was ik nog in de sloot gestapt om een lammetje eruit te vissen. Hij wankelde, ik stopte, hij wankelde nog steeds maar hervond zijn evenwicht. Ik liep opgelucht door.
Jan Van De Erve, ultraloper, heeft dit keer niet gelopen maar foto`s gemaakt tijdens de 120/60 km van Texel. Maar liefst 800 foto’s heeft hij geschoten. Zeker de moeite waard om zijn site even te bezoeken!
© Martine Hofstede – www.runtodream.nl