Zondagmorgen ben ik goed op tijd wakker. Volgens mij lag Stein tegen Gouda aan en dus ongeveer 2u rijden. Mijn GPS dacht er echter anders over. "Stein ligt net over de grens en is maar iets meer dan een uurtje rijden". Een zeer ontspannen rit volgt en de zon is er al vroeg bij. Net over de grens begint het heel mistig te worden.
We zien bijna geen steek meer. Ook de douane net over de grens zag niet dat ik zonder gordel reed, zoveel mist. We rijden nog maar net op de parking en er staat een heel ontvangstcomité klaar. Zoveel vrienden hier aanwezig. Frankie staat net naast me en trekt zijn sokken met zilver in aan. Het zilver zou de voeten warmer houden. Straks kijken wat zijn afstand is. Misschien loop ik ook wel eens met zo’n sokken? Aan de inschrijving verliezen we nog veel tijd. Niet door de file, maar omdat er zoveel bekenden zijn die we eindelijk terug zien. Iedereen loopt over van motivatie. Ik loop in naam van ‘artsen zonder grenzen’.
Om 11u stipt gaan we van start. Iedereen neemt een snelle start. Stein is snel, zeer snel. Het eerste uur praten we nog veel met elkaar en alles draait soepel. Het weer zit super mee en we mogen genieten van een warm zonnetje. Het tweede uur maak ik me al wat meer zorgen, want mijn tempo is wat te hoog en mijn energie voelt niet goed aan. Woorden van Sri Chinmoy spelen door mijn hoofd, "never give up". Toch stop ik even na 3u en vertel aan Diane en Vincent dat ik maar voor de marathonafstand ga. Ik ben leeg en tegelijkertijd voelen de benen zo goed aan. Mijn geest is niet goed, maar de benen willen nog. Ik verbijt enkele kilometers en speel met de woorden " never give up" . Na opgave aan 77km met de nacht van vlaanderen had ik spijt. Nogmaals, "never give up" , mijn geest gaat mee, komaan Paul, geniet van het lopen, de sfeer, de natuur. " Never give up " heeft me gered. Ik ga een bordje maken met deze slogan en plant hem ergens neer met een 24uur.
Enkele keren op toilet gaan zitten haalt me niet echt uit mijn tempo. Telkens kom ik vlot weer op gang. Toch, enkele sanitaire stops schelen algauw een paar kilometer. Eerst willen stoppen aan 42km en dan proberen voor 70km te gaan….ook weer Sri zijn woorden: " niets is onveranderbaar ". De laatste twee uur gaan voorbij zoals het moet. Nergens aan denken, niets rondom mij, een roes. De wereld draait als een loopband onder mijn voeten door. Alles is relatief geworden. Tijd en kilometers bestaan niet meer. Elke drugsverslaafde kan beter beginnen lopen. Volgens mij bestaat er geen beter spul dan dit. De zes uur zijn rond en ik plof in het natte gras. Genieten van de overwinning ook al ben ik geen eerste. Iedereen heeft weer eens het beste gegeven op deze supermooie en snelle omloop.
De eerste man ging voor het wereldrecord, maar kreeg uiteindelijk toch een dip en moest tevreden zijn met 85km. Eerste Belg, Gino Casier, op een mooie tweede plaats met 80710 meter. De eerste vrouw had 73836m en onze eigen Conny had haar duracell batterijen weer goed opgeladen. Ze liep niet minder dan 70993m. Frankie liep op zijn ultradebuut 79087m en had na zes uur nog warme voeten. Toch maar eens kijken voor zo’n sokken. Oja, ikzelf kwam uit op 67752m en was daar meer dan tevreden over. Ik liep steeds rond de 12km/u, maar de vele sanitaire stops deden het gemiddelde iets dalen. In de toekomst is 72km zeker mogelijk, weer een doel.
Ik had graag iets geschreven over al onze vrienden, maar dan zijn we morgen nog bezig. De organisatie was weer eens perfekt. Een schitterende dag. Achteraf is er nog de prijsuitreiking en de voorstelling van Ton Smeets zijn boek " ultramarathon". Lange lopers mogen niet winnen in Stein. Het plafond onder het podium is gewoon niet hoog genoeg. We spreken nog snel wat zaken af met Willy voor Antibes. Van Jutta en Peter krijgen we nog een grote doos snoepjes…tot in Duitsland weten ze dat ik graag snoep. Kortom een dag om weer nooit meer te vergeten.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com