Eindelijk is het zover: de Strongmanrun staat voor de deur. Vanaf de dag dat ik voor het eerst van hoorde tot nu vlak voor de race heb ik ernaar toe geleefd. Vorig jaar in de eerste week van April hebben diverse omroepen een reportage laten zien. Ik was gelijk verkocht en heb gelijk voorgereserveerd. Naderhand bleek deze race net zo snel uitgeboekt te zijn als de Grizzly.
Jammer en tegelijk maar goed ook dat er elf maanden tussenzitten. Ongeschonden kwam ik niet uit de Grizzly van 2008. Een knieblessure verhinderde de deelname aan de marathon van Rotterdam en verpeste m’n Venloop op de halve marathon. Maar goed niet getreurd. Herstellen en opnieuw beginnen. Marathon van Visé gedaan met minimale voorbereiding. Geweten heb ik het wel, op m’n wenkbrauwen kwam ik binnen. Serieus voorbereid op de Mergellandmarathon en dan daags tevoren een zware verkoudheid. Dam tot damloop gemist wat me vreselijk ge-ergerd en gedemotiveerd heeft. Een nieuwe club gezocht welke zichtbaar meer eenheid uitstraalt. Goede trainers die elkaar steunen, veel vrijheid en geen gezeur. Vele kilometers getraind, twee marathons in de voorbereiding evenals een vijftal crosswedstrijden gelopen. Vervolgens veel in het terrein getraind bij daglicht. Gezwommen bij vijf graden in open water en de Grizzly als training. Hoe gek moet je zijn?
Dit is het soort races waar ik mijn grenzen kan opzoeken. Het parcours is inmiddels verlengd en verbeterd met nog betere hindernissen. Was de eerste run 12km en de tweede 16km, nu is het 18km met heuse waterpret. Hoe dan ook. Ik laat me niet tegenhouden door een plasje water en een klimnet. Het wordt een bijzondere run, hoe dan ook. Bij deze wil ik alle trainers en trainingsmaatjes bedanken voor hun fantastische inzet en nodig jullie allemaal uit om in 2010 ook aan de start te staan als team. De eerste drie hebben zich al aangemeld.
En eindelijk was het zover, de dag der Helden was aangebroken. Vroeg op, spullen in de auto geladen en om 05u50 op weg naar Weeze. Gezien de verwachte drukte had de organisatie aangeraden om vroeg te komen. Zeker als je ook nog je startnummer op moest halen. Wederom over verlaten wegen, ditmaal de beroemde A73. Lege weg, snelheidsbeperking 70km/h. Voorbij Venlo ging het even wat sneller tot de omleiding waarmee TomTom geen raad wist. Gelukkig stonden er een paar verkeersregelaars welke je dan snel op de juiste weg zetten. Parkeren konden de deelnemers op een taxiebaan van de voormalige basis. Hier staan dan ook de hangars en bunkers uit de koude oorlog. Voor de deelnemers draaiden ook een zevental pendelbussen hun rondjes om snel naar het centrum van het gebeuren te komen. Ik kwam net uit de auto, dus besluit ik het stukje te lopen om de stijfheid uit de benen te krijgen. Het was immers nog geen 8 uur.
Op het terrein stonden de diverse nuttige locaties goed aangegeven en was zelfs de nummeruitgifte al geopend. Het even zoeken voor de dame achter de balie voor m’n nummer. Er was een doos verkeerd ingeruimd in voorgenummerde vakken en natuurlijk zat mijn nummer daar ook tussen. Stress voor niks. Het werd al langzaam wat drukker en ik wandel nog langs de hindernissen rondom het start-finish gebied. De obstakels zien live natuurlijk anders uit dan op webfoto’s. Tijdens de wandeling vanuit de parkeerplaats had ik beneden in de zandvlakte de Schranken al waargenomen. Dit was toch naast de zwemtrajecten een van de meest gevreesde hindernissen door de afsprong van drie meter. De andere hindernissen hadden ook wel een grimmig karakter. De af en toe doorkomende zon maakte er gelukkig een wat vrolijker tafereel van. Om 10uur ga ik richting garderobe om te smeren tegen vocht en regen. Naast de garderobe staat een batterij eerste hulpvoertuigen naast een noodhospitaal. Dat belooft wat.
Ik knoop een gesprek aan met een deelnemer en laat hem zien hoe je de schoenen knoopt zodat hij ze eens niet verliest. Ook hij is druk bezig met vaeline tegen het vocht. Dat wordt straks nog een olievlek grapt hij. Aan de andere kant staat een team brandweermannen. Uit Beieren. Biervat met zwaailicht en draagbanden. "Ich bin heute berestark laufe ne superzeit"." -Du hast wieder Medizin aus Holland geholt!" klinkt het waarop ik ze als Holländer een adresje aanbied met korting. Ik heb overigens het hele team de eerste ronde overlopen; "Und? Falsches Medizin?"
Zondag 29 Maart 2009, tijd 11:59:49. En daar stonden we dan, 8000 lopers en allen roepen:"Jetzt gehts loss, Jetzt gehts loss. We staan al anderhalf uur te huppelen in het startvak en het is guur. Het regent regelmatig en de kou dringt makkelijk door de plastic beschermzak heen welke de organisatie aan eenieder verstrekt had. De countdown begint en eenieder telt mee. Het startschot valt en een gejuich stijgt op uit de massa lopers met ondanks het gure weer toch nog 30.000 toeschouwers. Het duurde voor mij twee minuten om over de start te komen. De eerste meters gaan nog over de taxiebanen van deze voormalige Engelse luchtmachtbasis. Vervolgens het bos in en daar wordt het direct smaller. Het pad kan de massa lopers niet aan en het valt dan ook regelmatig stil. De vele lopers vormen dan ook officieel hindernis nr 33. Even moet ik aan de vierdaagse van Nijmegen denken. Ik had beter verder naar voren moeten staan bij de start. Dat had op de eindtijd toch wel twintigtal minuten gescheeld, want ook bij de eerste hindernissen is het wachten op je beurt. Maar ja fout 1, je houden aan de indeling welke de organisatie voorziet. Geambitioneerde lopers vak1, lopers met halfmarathontijd onder 2 uur vak 2 en fun runners en verkleedpartijen vak 3. [oa. smurfen, hawaian-style, het operatieteam en de verpleegster].
Apropos hindernissen, de eerste doemt op. De dangerzone 1. Op een afstand ziet men de voorste gelederen over de met aarde bedekte voormalige munitieopslagplaatsen golven. Een viertal van deze bulten liggen op rij en het is opklimmen en afglijden. Qua hoogte valt het mee, maar het wordt toch handen en voetenwerk om boven te komen. Gelukkig had ik de juiste schoenen aan met voldoende bite wat op dit parcours veel voordeel oplevert. Verder over het veld en vervolgens door de drukkamer 2 waar men gedesorienteerd wordt dmv verduistering, een stroboscoop en keihard nummer van Ramstein. Weer door het bos gaat het richting start waar het publiek de lopers bij het nemen van de hindernissen bandentest 3 [een flinke onstabiele bandenstapel], het spinnenweb 4 [te nemen bunkers over hooibalen en een tweetal klimnetten] bifrost 5, [een over hooibalen te beklimmen hangar met een glijbaan naar beneden met een afsprong van 2½ meter], de knieenbuiger 6 [kruiptraject met een hoogte van 60 tot 30cm waar je fysiotherapeut niet blij mee is] en de scheve baan 7 [steile kombocht] aanmoedigt met kreten als; "wo schmertz ist, ist noch leben" en "weniger jammern, schneller laufen".
Na een kort stukje door het bos volgt de modderput 8. Een benaming die verder geen uitleg behoeft. Nogmaals een kruiptraject onder kabels door [gelukkig hier zonder stroom erop] door de blubber. Ik verlies hier bijna een oog door een te laag hangende kabel. Een ondiepe plas genaamd Loch Nass 9 verplaatst het zand van de buitenkant van de schoen naar de binnenkant terwijl we onze weg vervolgen over een zandpad wat sterk aan de Brunssumerheide doet denken. De langere loopstukken scheppen de gelegenheid om veel lopers in te halen zodat de wachtrijen voor de hindernissen van de 2e ronde straks korter en zelfs verdwenen zullen zijn. Bij de bosjes loop ik dan ook velen voorbij. De hindernis drijfzand 10 wordt snel genomen en dan duikt dan ook de Golf van Weeze 11 op. Een laufer vertelt me dat het water 4 tot 5 graden is waarop ik opmerk dat de temperatuur al een graad gestegen is door de voorhoede. Deze hindernis wordt gevreesd daar het zwemmen met schoenen aan niet iedereen ligt.
Uiteraard heb je ook nog de lopers ohne Ruhm und Ehre welke aantreden in een wetsuit. Ik sprint het water in en voor ik het weet sta ik tot m’n nek in het water. Overschakelen in de zwemmode en inderdaad, flippers zouden handiger zijn. De reddingsduikers liggen als krokodillen in het water te wachten op hun prooi. In mijn bakboordsooghoek zie ik de mindere goden tot schouders diep langs de rand van het water wadend de hindernis omronden. Ik neem me voor om de tweede ronde ook die weg te proberen. Zwemmend langs de kortse weg haal ik dan zo toch een aantal lopers in en kom verkleumd in canale grande 12, een doorwaadbaar kanaal over een honderdtal meters. We komen uit het water en gelukkig komt de zon nu goed door. De temperatuur wordt aangenamer en we zetten de pas erin om weer op temperatuur te komen. De kleding welke in het begin van de strijd al onherkenbaar vuil was, heeft ook weer herkenbare kleuren door de wasbeurt. Een glibberige bult, genaamd the rock 13 wordt beklommen en afgegleden. Gelukkig had ik een driekwart boek aan met een stevigere stof van Kalenji en kom ik zonder kleerscheuren beneden.
Menigeen kan dat niet zeggen ook die ‘kerels’ welke in string het parcours nemen, die hebben toch een probleem. "Straffe muss sein" denk ik maar. Nu volgt het tweede bad, die wanne 14, diep en doorwaadbaar tot de schouders. Weer schoon en na een cosslooptraject waarbij nogmaals geklommen en gekropen moet worden komen we bij die schranken 15, een tweetal muren van hooibalen. We helpen elkaar omhoog, alleen de 3 meter afsprong moet je zelf doen. Hier had ik het meest tegen opgezien, verkeerd neerkomen en je ligt maanden eruit. Je baas wordt daar ook niet vrolijk van. We hadden ondertussen al diverse ambulances en reddingswagens gezien en gehoord. "Letztes jahr war es roehiger" "zolange das blaulicht dreht und der Larm schalt lebt er nog" . Het gaat nu richting finish area waar de tweede ronde begint. Ik schrik als ik mn rondetijd zie, 1uur 25 voor een luizige 9 kilometer.
Hindernis 33 had me dus al een half uur gekost. Ik had geen stopwatch of polar om, dat zou toch alleen maar hinderen. Time flies when youre having fun. Ook is het gure weer verdrongen door de zon. Ik vang flarden op van het gesprek van de speaker met een rapportage van de eerste hulp, zij hadden al diverse botbreuken moeten behandelen. Opletten dus. Ik zet flink de pas erin om de achterstand beperkt te houden, het lopersveld was inmiddels flink uitgedund. De 2e ronden had nog een paar verrassingen in petto. We maken nu kennis met Grand canyon 16, een tweetal hogere bunkers met een stijle kloof ertussen en vervolgen onze weg over het martelpad 17. Weer zo’n serie bunkers. Daarna zitten we op bekend terrein, we komen weer bij de dangerzone. Voor we van de eerste bunker omlaag kunnen worden we naar de rechterkant verwezen door een race official. We zien beneden een zestal sanitäter een gecrashte loper verzorgen. Een ambulance staat al klaar. Om zijn nek zit een kraag en een opblaasbare spalk om zn onderbeen. Verder gaat het op en af en op en af en op en af. Het spinnennet kom ik nadat ik iemand omhoog geholpen heb zelf ook ongevraagd omhoog getrokken.
Het geweld begint nu toch zijn tol te eisen. Bij het eerste zwemtraject houd ik me nu ook langs de kant en zie hoe een van de krokodillen met neon flippers een bijna drenkeling snel naar de kant brengt. Bij het uitkomen van het kanaal wordt nog iemand behandeld tegen kramp en krijgt een ander een bandage om door de Eerste hulp. Bij de wanne ontdek ik een vrouwelijke reddingsduiker en roep haar toe;"rette mich" en laat me door de knieen zakken. Ze lacht en zet; éh du kannst hier stehen du memme. Stemming is top op dit evenement. Nu nog de laatste keer over de schranken. Bovenop de eerste zit weer iemand met kramp en wacht op hulp. Ik klim over hem heen en waag de sprong. Landing ok, nog eentje en dan is het nog 1km tot de finish. De laatste kom ik makkelijk op, alleen bij de afsprong kom ik hard neer. Gelukkig had er niets gekraakt en vervolg ik de weg over de laatste klim, door het hek, door de blubber, de hoek om en daar is dan nog een 300tal meters tot het einde. 2u36 neem ik nog waar.
En laat me een blingbling omhangen om me vervolgens te vergrijpen aan sportdrank, fruit und bananecake. Nog nooit zoveel plezier gehad tijdens een loopevenement, snel douchen,droge kleding aan en naar huis. Straks weer op de nachtdienst en ik wil nog wat slapen vooraf. Nu nog gaan er lopers beginnen aan de tweede ronde, onvoorstelbaar. Ik loop richting auto en zie beneden in de zandvlakte een aantal EHBO-ers, herkenbaar aan hun oranje jassen, iemand bij de Schranken behandelen. Een Unimog reddingswagen staat al klaar om het slachtoffer te vervoeren. douchen,droge kleding aan en naar huis. Straks weer op de nachtdienst en ik wil nog wat slapen vooraf. Nu nog gaan er lopers beginnen aan de tweede ronde, onvoorstelbaar. Ik loop richting auto en zie beneden in de zandvlakte een aantal EHBOers, herkenbaar aan hun oranje jassen, iemand bij de Schranken behandelen. Een Unimog reddingswagen staat al klaar om het slachtoffer te vervoeren. Beetje geluk moet je toch hebben.
Strongmanrun 2009 1290e van 8000 2u34
© Laurens Slaats – Landgraaf – http://www.scorpiomobile.hyves.nl