Na een nachtje plezier is het tijd om nog eens te lopen. Een kot in de nacht (morgen) kom ik aan in Heerlen aan de sporthal. Hier zal straks om 08u30′ de start zijn van Willem Mutze zijn loop, Limburg zwaarste. Zeventig kilometer, tweeduizend en … hoogtemeters door een naar het schijnt prachtig landschap. Na enkele uren in een warme slaapzak is het al tijd om op te staan. Half slaperig naar de inschrijving.

Ze vragen me of ik er al 70km op heb zitten. Zie ik er zo slecht uit? Willem heeft gezorgd voor mooie startnummers met onze naam op. Ook een road boek krijgen we mee. Terug naar de auto wankelen en mij klaarmaken. Pfff, alles gaat zo traag. Ik wil nog wat slapen. Wie kan feesten moet de dag erna niet zagen. Traag gaat ook en iets voor vertrektijd mengen we ons bij de andere lopers. Heel wat talent aanwezig hier vandaag. Duidelijk is dat wie hier aan de start komt voor niet veel uit de weg gaat. Mijn enige zorg is geen ontbijt.

Om 08u30′ worden onze trommelvliezen kapotgeschoten en dat is het teken dat we mogen lopen. Willem waarschuwt nog het rustig aan te doen. Naar het schijnt zou het een zware loop zijn. Ach kom Willem, Nederland is zo goed als plat. Zo erg zal het wel niet zijn zeker? De zon schijnt al goed, maar geeft voorlopig niet veel warmte. Vandaag lopen we in short, trailkousen, trailschoenen en voorlopig nog met een vestje. Het landschap staat me al goed aan. We starten direkt door de duinen en prachtige landschappen duiken op achter elke heuvel. Na enkele kilometers staat het zweet al in mijn mouwen en bij de eerste post mag dat vestje wel uit. Na tien kilometer genieten en al 50m verkeerd lopen komen we aan de eerste post. Eindelijk eten. Een paar stukken cake, wat koekjes en we kunnen verder. Het vestje is ook al uit en dat zal zo wel blijven.

Ongelooflijk. Deze loop is echt wel de moeite waard. We lopen bergop-bergaf, door molentjes en weggetjes die ze volgens mij speciaal voor mijnheer Mutze aangelegd hebben. Eén doel vandaag: rond kilometer 17 komen we aan een trappenpartij van 500 stuks. Ik wil ze allemaal oplopen in één keer. En we zijn zo ver, zo hoog als men kan kijken zijn trappen te zien en kleine lopertjes die naar boven stappen. Ik begin heel zuinig. Trappen oplopen is niet lang uit te houden als men te snel gaat. Buiten een kleine verplichte ministop voor de fotograaf lukt het me. De kuiten staan nu wel op ontploffen, maar die komen snel terug los met de afdaling die volgt.

Een tweede keer loop ik fout. Na 1,5km bergop lopen geen enkele aanduiding meer. Nergens een rood-wit lint te bespeuren. Een groepje is me gevolgd en na wat aarzelen keren we om. Wel raar dat er nu een gloednieuw lint hangt op een plaats waar ik het normaal zeker had gezien? Wandelaars die vroeger vertrokken hangen nog hier en daar wat linten bij. Alé hup, we kunnen terug beginnen. Lopers die we al een tijd geleden ingehaald hebben komen we terug voorbij.

Aan km 29 is het weer van dat. Bandieten hadden linten van plaats verwisseld en zo kwamen we op een heel ander weg terecht. Samen met Luc lopen we 5km om en verliezen we weer tijd door aan inwoners de weg te vragen. Het gehucht noemt hier Simpelveld en dat de naam niet echt gestolen was mochten we ondervinden toen we de weg vroegen aan iemand. Bon, wijle verder. In feite was onze omweg ook nog een heel mooi stukje. Terug inhalen. Jacques Vandewal stelt voor voor hem te blijven dan moet ik hem niet steeds terug voorbij. Na een belofte dat het de laatste keer was vandaag gaat mijn weg verder. Met wat geluk komen we toch nog aan de derde post om ons te bevoorraden. Ik wil niet te lang stilstaan en na een chocoladepudding, een koekje, een stuk cake en wat cola en limonade…vertrek ik weer. Luc had nog veel meer honger en ik vervolg alleen mijn weg. Een goede bergop, maar het is in feite leuk om daar al lopend op te huppelen.

Van de ene spartathleet naar de andere en zo kom ik bij Ubel Dijk. Een zeer fijne man met de juiste humor. We kunnen het wel vinden en lopen met dezelfde kadans de steilste heuvels op. Enkele mountainbikers moeten er aan geloven. Al lopend zijn we sneller. Ubel is soms wat sneller en dan ik weer, maar we komen steeds weer samen. Ondertussen is het gedaan met verkeerd lopen. Soms is het nog wat zoeken, maar we komen er wel. Omhoog naar beneden, dan weer omhoog en weer meer omhoog, en dan omhoog. Ver… Willem wat heb ik u al enkele keren vervloekt, wil jij ons dood? Ondertussen is het al Limburg zwaarste, mooiste, gekste, langste, warmste…

De kilometers blijven vlot gaan. Enkele keren haal ik lopers in die eigenlijk achter me waren? Eigenaardig. Waarschijnlijk liepen die ook om, maar dan de kortere omweg. Op een moment is het even plat. In de verte zien we terug een lintje hangen? Samen zeggen we: "Nee Willem, Nee Willem, Ja Willem…" In plaats van nog wat op het vlakke pad te lopen mogen we naar links. Voor ons een heuvel bezaaid met houten trapjes. Waar blijft hij het halen. Man man man, ik vergeet zoveel op te noemen, het is gewoon prachtig. Ik zit boordevol energie. Nergens pijn en alles loopt goed. Trapje op, trapje af, de tweede helft zwaarder nog dan de eerste. We waren gewaarschuwd.

Aan de laatste post, km 62 ongeveer, had ik eigenlijk aan de finish moeten zijn. Maar we bekijken het postitief. 8km meer genoten voor dezelfde prijs. Hopelijk komen ze er niet achter. De laatste 8km gaan weer veel vlotter en ik kan af en toe een loper vlot inhalen. Met nog wat reserve gaat het tempo nog een beetje omhoog en loopt het terug wat soepelder. Eindelijk. Het einde is in zicht. Zie je wel dat ook hier weer een eind aan komt. We moeten tot in de sporthal lopen en krijgen daar een warm onthaal. Even laten registreren, 8u42′ voor 78km. Wat drinken en terug naar buiten. Ik loop nog een stukje uit en vraag me zelf af waar dat voor nodig was. Blijkbaar hadden heel wat lopers een deel te veel gelopen, maar dat neemt iedereen er graag bij.

Willem man, jij verdient geen pluim maar een groot pluimveebedrijf! Bevoorradingen perfect, de linten die verdwijnen heb je niet in de hand. Het was een prachtige loop. Ongelooflijk mooi. Soms weer afzien en dan weer genieten. We hebben Limburg gezien zoals er veel Limburgers het waarschijnlijk nooit zagen. Een ultra om fier over te zijn. Limburg zwaarste staat in mijn top-3 van mooiste lopen! Bedankt voor deze onvergetelijke prenten. Volgend jaar terug? Vandaag nog niet, maar morgen misschien wel.

Na 1u30′ rijden zijn we terug thuis. Snel alle pakken naar boven sleuren. Hoe het komt moet je mij niet vragen, maar de benen voelen in feite wel goed aan. Toch maar even herstellen en klaar voor de volgende zotte toer. Paul die nu gaat slapen…

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com