Wat is de essentie van carnaval? Ik denk: je omringen met vrolijke gelijkgestemden en samen met hen met volle teugen genieten. Daarbij enige inspanning zeker niet schuwen en zorgen dat de inwendige mens goed verzorgd wordt. En omdat carnaval geassocieerd wordt met Limburgers is het volstrekt logisch dat vijf rasechte zuiderlingen op carnavalszaterdag om 5:45 uit hun bed waren.

Dit niet omdat ze al op vrijdag reeds met feesten begonnen waren en de inhoud van hun blaas in geen verhouding tot de omvang van hun dorst stond. Zij wilden echt genieten en daarvoor moesten zij rond 8:30 in Rhenen zijn. Want in Rhenen werd voor de derde keer de Galgenberg marathon gehouden. Een feest wat precies datgene bood wat zij zochten. En je hoefde je er niet eens voor te verkleden (inkoppers over de fraaie uitdossing van een aantal lopers zal ik achterwege laten).

De reis was weer uiteraard zeer genoeglijk. En als je een aantal gelijkgestemden met het vooruitzicht op zo’n feest bij elkaar stopt kun je er van uitgaan dat de conversatie boeiend en diepgaand, bijna op het filosofische af is. Het was prachtig om te constateren dat zelfs binnen deze homogene groep soms smaken wezenlijk verschillen. Met name ten aanzien van de haarkleur van dames was er geen eenduidigheid te onderkennen. Dit onderwerp heeft mij hierna gedurende mijn lange trainingslopen bezig gehouden. Gelukkig ben ik er nu, dankzij de hulp van moeder natuur uit. Immers bij de dames die door hun levenservaring interessant zijn heeft de tand des tijd de haarkleur veranderd in glanzend zilver. En de chemische industrie heeft hier weer handig op ingespeeld door de dames de mogelijkheid te bieden om binnen een handomdraai iedere gewenste haarkleur te kunnen laten aannemen. Zodoende kunnen wij mannen onze keuze weer laten bepalen door karaktereigenschappen zonder dat dit door de voorkeur voor een bepaalde haarkleur in het gedrang komt.

Dat ik een andere afrit dan de door de GPS geadviseerde genomen heb, had trouwens niets te maken met de discussies. Wij wisten dat we ergens in de buurt van de Grebbeberg zaten en dus konden we de kans om die met eigen ogen te aanschouwen niet voorbij laten gaan. En dat er vervolgens allerlei omleidingborden stonden zodat we ook nog in Wageningen een kijkje konden nemen bij Meteo consult, dus daar waar het weer gemaakt wordt, was ook weer mooi meegenomen. Bovendien konden we hierdoor het gebruikelijke Limburgse kwartiertje bij de geplande aankomsttijd tellen.

Het weer was trouwens ook weer geweldig door de organisatie geregeld, blijkbaar heeft het toch voordelen als je dicht in de buurt zit van de mensen die het weer maken. Het eerste jaar kwam de regen met bakken uit de lucht, vorig jaar was het prachtig lente weer en nu was het bij de start behoorlijk mistig. En dat was geweldig, want nu hoefde ik niet na te denken of ik van een bepaald stukje parkoers al een foto had.

Dit is een marathon die werkelijk alles heeft: een perfecte organisatie, een geweldig parkoers, sfeer en een uitstekende verzorging. Vervolgens mag je hier niet eens voor betalen maar kun je een donatie aan Kika doen. Dat is nu precies wat ik nog aan het andere carnavalsfeest mis. Dit "alles hebben" is uiteraard in mijn persoonlijke beleving. Maar het feit dat het aantal beschikbare plaatsen ruim overtekend was doet mij toch vermoeden dat ik niet de enige ben die zo denkt. Er is hier sprake van een groepsloop dus ontbreken de startnummers. Nu zijn er ook mensen die een groepsloop zien als een stukje bezigheids therapie voor sukkels die niet in staat zijn om op een fatsoenlijke manier een marathon te lopen. Uiteraard is dit ook een mening en die is als zodanig te respecteren. En inderdaad, genieten is persoonlijk en subjectief. Nu is een van de grote bezwaren van groepslopen dat je niet je eigen tempo kunt lopen, en dit wordt veelal geïnterpreteerd dat je hier niet zo hard kunt lopen. Uiteraard kan ik hierop reageren met: "je komt altijd lopers tegen voor wie het te hard gaat" en "aanpassen aan anderen is voor sommige mensen wel eens goed". Maar dat is flauw. Bij de Galgenberg was voor een gedeelte hieraan tegemoet gekomen door in vier tempogroepen te lopen. Het streelde mijn ego dat ik in tempogroep 1 ingedeeld was. Ik was van plan om redelijk wat foto’s te maken. Inmiddels begon de mist behoorlijk op te trekken, dus kon ik niet volstaan met het maken van 1 foto en die heel vaak te kopiëren. Daarom besloot ik over te stappen naar groep 3. Anders zou ik te veel intervalletjes moeten maken om bij de groep te blijven.

Nu is het nog steeds zo dat als je je in een vlaag van verstandsverbijstering laat ontvallen dat je een marathon gelopen hebt de eerste vraag is wat je tijd was. Schijnbaar is het zo snel mogelijk weer uittrekken van je loopschoenen belangrijker dan het genieten. Het team van de Galgenberg heeft het niemand willen aandoen om iemand zijn zaterdag te vergallen door hem de hele tijd bij een klok te zetten. Daarom hoeft er ook geen boom opgeofferd te worden aan allerlei overzichten. Maar om zelf ook een nuttige bijdrage aan dit feest te leveren heb ik zelf de tijd bijgehouden. Uiteindelijk ben ik precies 26 minuten en 32 seconden bezig geweest met pauzes op de verzorgingsposten, plaspauzes en stops om foto’s te maken.

In groep 3 was ik niet de enige die zijn hand oog coördinatie trainde. Ook de ultragrootheden Jannet Lange en Adrie van Dijk stonden regelmatig schouder aan schouder met mij al het schoons wat de omgeving te bieden had te digitaliseren. Ik zag dan ook een unieke kans om een lang gekoesterde wens ten uitvoer te brengen. Ik wilde eindelijk in plaats van alleen maar foto’s met mijn grijzende c.q. grijnzende kop en echte actie foto’s. Meer specifiek foto’s waarop ik was vastgelegd tijdens de zweeffase. Zowel Jannet als ook Adrie hebben heel veel heel mooie foto’s gemaakt, maar helaas zweefde ik waarschijnlijk te snel voor hun camera’s. Dus zullen zij allebei zeven dagen meegaan naar de Moravsky Ultra Marathon om te proberen dit alsnog voor elkaar te krijgen.

Na 123 foto’s was dit feest bijna voorbij. Degene die graag wil weten welk mooie stukje Nederland wij hebben mogen bekijken verwijs ik naar de animatie van de route op mijn site. Bijna voorbij, want na de ontvangst van de medaille werden we ook nog in de Residence vertroeteld met een heerlijke kop soep. Na wat gezellig gekeuvel was het helaas weer tijd om de terugreis te aanvaarden. Zoals gebruikelijk bij een stijlvolle gelegenheid stond ook hier bij de uitgang, prachtig gesitueerd tussen de schoenen van de lopers, een bokaal met pepermuntsnoepjes. Om te voorkomen dat deze over de uiterste houdbaarheiddatum heen zouden gaan heb ik hier gebruik van gemaakt. Dit werd waargenomen door de twee peutertjes die ons de medailles hadden gegeven. Heel trots kwamen zij mij toen laten kijken dat het hun ondanks hun aanzienlijk kleinere knuistjes toch gelukt was om mij op dit punt met glans te verslaan.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/