Toen ik vorig weekend in Duitsland liep kreeg ik complimenten dat ik de Duitse taal zo goed sprak. Toen ik zaterdag in de kop van Noord Holland liep kreeg ik wederom complimenten, nu omdat ik de Nederlandse taal van daar zo goed sprak. Ik weet nog steeds niet wat ik hier voor een conclusie aan moet verbinden. Zijn Noord Hollanders net zo beleefd als Duitsers of zijn Duitsers net zo beleefd als Noord Hollanders?

De keuze is erg afhankelijk van wie je het liefste tot vriend wil maken. Hoe het ook zij, beide gebieden hebben als overeenkomst dat ze schitterende landschappen hebben, die, ook al zijn ze totaal verschillend, in schoonheid niet voor elkaar onderdoen. En ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik van beide landschappen mag genieten. En hiervoor hoef ik niets meer dan en beetje zweet en ergernis met de NS te investeren. De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat een gedeelte van de credits hiervan aan Bram toekomt. Aan zijn brein is toch maar een heel mooi concept ontsproten. Wat hij bedacht heeft klinkt heel simpel , maar je moet er wel even op komen. En dat er meer mensen zo overdenken blijkt wel uit het feit dat er weer twee lopers meer waren. Aangezien een hiervan Jean-Pierre Gendrault was zou je zelfs kunnen stellen dat het een loop met internationale allure is.

Uiteraard begon de dag weer met het inmiddels bekende kat en muis spelletje tussen mij en de NS. De eerste slag won ik met glans door gewoon het eerste stuk van mijn reis met de auto af te leggen. Keurig op tijd stond ik om 8:45 op Amsterdam Amstel om dat om 8:56 in de trein naar Enkhuizen te stappen. Deze had geen vertraging maar kwam alleen circa 15 minuten later. Toen hij arriveerde werd ik weer getuige van een briljant stukje NS logica. Gezien de enorme vertraging besloot men dat deze trein niet verder ging dan Amsterdam Centraal. Dus als je te laat bent kun je beter helemaal niet meer aankomen. Hier kun je als loper nog iets van leren, het is slimmer om uit te stappen in plaats van een beetje harder te lopen. Maar omdat het geen nut heeft om zo’n trein op een station te laten staan besloten ze er maar de trein naar Uitgeest van te maken. Op zich lijkt mij dit een prima beslissing; alleen jammer dat ze dat niet tegen de mensen die in de trein zaten en in de veronderstelling waren dat ze naar Enkhuizen gingen gezegd hadden. Ik denk dat er die dag weel heel wat mensen waren die blij waren dat ze voor de prijs van een kaartje naar Enkhuizen heel Noord Holland te zien hadden gekregen en ook nog minstens anderhalf uur extra uit de kou gehouden waren.

Doordat ik pas op Amstel in gestapt was, wist ik het wel en was ik dus wel netjes uitgestapt. Tot mijn verbazing zag ik echter Jean-Pierre in de trein zitten. Net voor de deuren gesloten waren lukte het mij om hem nog uit deze trein te bevrijden. Ik was ook best blij dat hij met zijn 55 kilo ook best tussen deuren die al half dichtgegaan zijn door kan. Slag twee was dus weer voor de NS en had tot gevolg dat ik ruim een half uur later dan gepland in Enkhuizen was. Aangezien ik vrijdagnacht 3,5 uur geslapen had had ik dit half uur liever in mijn bed dan op een perron doorgebracht. Bovendien waren de andere lopers hierdoor al gedwongen om koffie en gebak te gaan eten en maakte ik mij dus serieuze zorgen dat dit tevens de pauze voor deze loop was geweest.

Maar lopen doe je voor je plezier, dus toen we alle 7 (Jean Pierre, Wilma Dierx, Erwin Borrias, Selim Ilkin, Arnold van der Kraan en Wim de Kwant) eindelijk de eerste stappen konden zetten was het weer gewoon feest. Wilma liep met routebeschrijving voorop dus wij wisten zeker dat we uiteindelijk op de juiste plaatsen zouden komen en hadden ook nog een dankbaar slachtoffer om af en toe heerlijk te stangen. Dit vond ik persoonlijk het mooiste stuk van de omringdijk tocht. Het begon met een beetje sightseeing in Enkhuizen en toen in Stede Broec. Vervolgens ging het langs het IJselmeer. Prachtig; zeker met het kruiende ijs en de Hollandse luchten. Uiteindelijk heb ik 207 foto’s kunnen maken, dus er was weer meer dan genoeg moois te zien. Volgens de beschrijving werd er aan de dijk gewerkt en was het verstandiger om een omleidingsroute te nemen. Gelukkig werd hierbij het woord verstandig gebruikt. Dat deden we dus niet. Met uitzondering van een stukje van zo’n kleine kilometer was er perfect te lopen. Dit stukje was het meest merkwaardige wat ik, voor wat betreft ondergrond, ooit mee gemaakt heb. Hier lag heel fijnkorrelige zand en in combinatie met de regen van de afgelopen dagen was hier een bepaald soort modder ontstaan waarop je niet kon blijven staan. Heel apart, dit leek op wat je wel eens in tekenfilms ziet :men strooit iets op straat en niemand is meer in staat om rechtop te blijven staan en valt dus gewoon om.

Helaas kwam ook aan dit feest een einde en konden we weer lekker genieten zonder de vrees om iemand uit het IJsselmeer te mogen vissen. Na een dikke 25 kilometer waren we weer terug in Hoorn en hadden we de Omringdijk in de knip. Voor Wim was dit letterlijk een geluk bij een ongelukkig; hij kreeg een telefoontje van zijn werk en kon in Hoorn op de trein stappen. Uiteindelijk zat hij zaterdagavond ruim voordat ik thuis was als in Boedapest. Ook al hadden we de Omringdijk voltooid; een loopje van ruim 25 kilometer kan natuurlijk niet. Gelukkig heeft IJsselmeer nog heel wat kustlijn dus besloten we die nog een stuk te volgen. Bovendien waren mijn medelopers vergeten dat zij al koffie en gebak gehad hadden en konden wij nog in een mooie toren met uitzicht op de haven en het standbeeld van de scheepsjongens van Bontekoe even een pauze inlassen.

Toen wij Hoorn weer bijna verlaten hadden begon er en auto op ons te toeteren. Ik weet het niet meer precies maar volgens mij dacht ik toen iets in de trant van "hé wat dom van mij, nu loop ik niet dicht genoeg langs de rand van de weg en nu moet die arme automobilist door mijn schuld zijn voet van het gaspedaal helemaal verplaatsten naar het rempedaal". Ik werd dus even boos op mijn asociaal gedrag. Toen ik mij omdraaide omdat ik de automobilist mijn welgemeende excuses wilde aanbieden zal ik dat het een heel aparte auto was. Toen ik mijn ogen focuste zag ik ook dat de twee dames in de auto niet bepaald lelijk waren. Bram bleek een verassing voor ons geregeld te hebben en had het promotieteam van Red Bull achter ons aangestuurd. Dit was een verzorgingspost waar weinig andere aan kunnen tippen.

Hierna ging het met de spreekwoordelijke vleugeltjes weer de dijk op en hebben we nog heel wat kilometers geweldig mogen genieten. Ook heb ik geleerd dat je om je te verlopen helemaal geen route aanduiding nodig hebt. Degen die geïnteresseerd is in waar wij precies geweest zijn verwijs ik naar de gebruikelijke animatie van de route. Gelukkig was de laatste kilometer door de buitenwijken van Purmerend niet zo mooi.; anders zou ik nooit naar huis gewild hebben.

Ik heb dus weer in het aangename gezelschap van een aantal gelijkgezinden mogen genieten van een schitterend stukje Nederland. Wat een heerlijke invulling van mijn zaterdag en dan te bedenken dat ik er nog even over gedacht heb om gezien mijn korte nachtrust een keertje uit te slapen. Gelukkig dat ik dat niet gedaan heb; nu was ik na afloop topfit en als ik in bed was blijven liggen was ik allen maar chagrijnig geworden en had ik ook nog het oud-papier moeten wegbrengen. Ik kijk nu al uit naar de voor volgende week geplande "aanval" op het kustpad.

Ik zit dit verslag te schrijven terwijl ik op de terugreis ben van de voorleesmiddag in Deventer. Ik ben nog steeds onder de indruk van de mooie, indrukwekkende en emotionele verhalen die ik daar gehoord heb. Ik ben dus heel blij dat ik in de gelegenheid gesteld ben om daarbij te mogen zijn. De laatste tijd liep ik een beetje met het gevoel rond dat er geen hond meer naar mij luisterde. Door de aanwezigheid van marathonhond Wesly weet ik dat dat gelukkig niet het geval is.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/