14 Februari 2009. Dromend van een tropisch strand. Een of twee keer per jaar heb ik het genoegen (en het voorrecht) om een aantal dagen aan een tropisch strand aan de andere kant van de wereld te verblijven. Vanuit m’n luie stoel in de schaduw, zippend aan een long island Icetea, zie ik dan stoere en gebruinde types voorbij komen rennen. Een paar keer de baai op en neer en het liefst op het warmst van de dag. Dat wil ik ook, denk ik dan.

En toegegeven, een keer heb ik het ook geprobeerd. Ik kwam tot de helft van de baai en bleef de rest van mijn verblijf op het strand dan ook lekker met m’n boekje in de schaduw zitten. Maar niet vandaag. Het is dan wel niet tropisch in Zandvoort. Strand is er wel. Ik trek dus m’n schoenen aan en vertrek vol goede moed richting strand. Rek- en strekoefening bij een strandpaal terwijl ik al veel andere lopers op het strand zie. Dat schept vertrouwen. Maar als ik eenmaal onderweg ben is het lopen in het zand toch wel even anders. En met de scherpe wind heeft het ook niets van een tropisch strand. De andere lopers komen me aan alle kanten voorbij stuiven. Soms met goedbedoelde aanmoedigingen. Ik loop dus rustig verder met mijn verstand op nul, mijn blik op oneindig en mijn gedachten bij… een prachtig wit strand, hier ver vandaan, en van die long island icetea die daar, na het lopen, op me zou staan te wachten.

16 februari. Met stijve kuiten van het geploeter op het strand (en in het zwembad) sta ik vandaag weer fris aan de start in Nunspeet. Het regent en we vragen ons af of we al wel een keer mooi weer hebben gehad bij een training. Gezamenlijk, al lopend, komen we tot de conclusie dat we één keer op zaterdag een waterig zonnetje hebben gehad. Het kan dus alleen maar beter worden. Na het inlopen, waarbij we onder andere ‘mooi’ moeten lopen gaan we dan toch van start. Onder het lopen merk ik maar weinig van de regen. Drie rondjes van één kilometer gaan dan ook best goed. Het lijkt natuurlijk nog in niets op 1 x 5 kilometer, maar daar denk ik nog maar even niet aan. Hard gaat het ook nog niet. Bijna worden we ingehaald door de kopploeg, maar dat is gelukkig net te voorkomen. Nog maar twee keer ‘oefenen’ voor het aflopen op 28 februari. Het eind(doel) is dus in zicht!

© Manon Sluijter – Nunspeet – http://www.ics.nl/