Het mooie van regelmatig een stukje lopen is dat ik steeds nieuwe dingen ontdek. Zo heb ik bijvoorbeeld door mijn deelname aan de Silvester Marathon (SM-loop) ontdekt dat mijn vrouw een of andere voor mij totaal onbekende vreemde taal beheerst. Wat was namelijk het geval: vrijdagnacht waren wij rond een uur of drie thuis gekomen. Toen om zeven uur de wekker ging lagen wij dus nog niet echt lang te slapen.

Om haar de welverdiende nachtrust te gunnen en te voorkomen dat zij veel te vroeg uit ons warme bed moest heb ik haar heel behoedzaam verteld zij rustig nog een paar uurtjes door kon slapen. Als dank hiervoor heeft zij aan mij haar vaardigheid in een of andere mij niet bekende taal gedemonstreerd. Dus voordat ik mijn loopschoenen aangetrokken had was mijn dag al een succes. Ik heb zelfs even overwogen om maar niet te gaan en terug in bed te kruipen, maar de SM is een feestje dat ik mij niet graag laat ontgaan.

Omdat ik aan huis opgehaald werd door Marcel Claessen kon ik totaal relaxt en mooi op tijd bij de Nachtegaal naar binnen lopen. Hier werden wij onthaald op koffie, een vloeistof die heel hoog op mijn favorietenlijst staat, zeker als mijn nachtrust aan de korte kant geweest is. Inmiddels ken ik zoveel mensen in de loopwereld dat ik bijna niet meer aan het plunderen van de koffievoorraad toe kwam. Ik schat dat er zo’n kleine 150 enthousiastelingen verzameld waren. Dit aantal zet je toch aan het denken. Uiteraard kan ik gelukkig alleen maar voor mij zelf oordelen waarom deze loop zo populair is. Het is te makkelijk om dit succes toe te schrijven aan het ontbreken van inschrijfgeld. Want ook al betaal je geen inschrijfgeld, dit staat in geen verhouding tot de kosten om even uit Engeland, Zwitserland, Paterswolde, Zwolle, Watervliet, Berlijn enz. te komen. Deze loop is inderdaad gratis maar je krijgt de finish niet voor niks. Ik denk daarom dat de combinatie van een uitdagend parkoers, een loop door lopers georganiseerd en het ongedwongene van een "wilde loop" voor veel lopers, zeker in combinatie met de symbolische betekenis van het laatste weekend van het jaar, dit tot een klassieker maakt waar je gewoon bij moet zijn.

Na een korte en terechte huldiging voor zijn prestaties gedurende 2008 van medeorganisator Jo Schoonbroodt konden wij starten. Het was de 7e editie en ik vond het geweldig om te ervaren dat de route fundamenteel veranderd was. Nog steeds werd de loop van de Geul gevolgd maar regelmatig werd hiervan afgeweken door even naar boven te lopen. Zodoende kreeg iedere loper de kans om met eigen ogen vast te stellen hoe mooi het zuidelijkste stukje van Nederland is. En het is natuurlijk enorm stoer om te vertellen dat je op derde kerstdag niet alleen een vette marathon gelopen hebt maar ook nog even de Keutenberg en de Dolsberg opgerend bent. En als klap op de vuurpijl dat je de Doodemanweg afgerend bent om even later weer te kijken of boven op de Gulpenerberg alles in orde was. Zoals later zou blijken, ken ik wel ongeveer de weg in die regio maar is er een fundamenteel verschil tussen ongeveer de weg kennen en echt weten waar je moet lopen. Daarom verwijs ik voor de route (althans die ik gelopen heb) naar de gebruikelijke animatie op mijn site.

Naast het genieten van de combinatie van prachtige landschappen en vergezichten en het mogen bedwingen van heuvels zijn er nog een paar onderdelen die horen bij mijn ultieme loopplezier. Dat zijn modder en een beetje conversatie. Door de vorst was de modder helaas afwezig maar omdat daardoor ons Limburgse landschap mooi op zijn plaats bleef liggen had ik hier vrede mee. Bovendien had dit als bijkomend voordeel dat ik niet steeds op de grond hoefde te kijken en dus de mensen waar ik tijdens het lopen mee babbelde kon aankijken.

De SM wordt aangekondigd als een groepsloop. Dit was het derde weekend op rij dat ik een groepsloop liep en het was wel heel interessant om te zien dat er steeds een totaal verschillende uitleg aan dit begrip gegeven werd. Bij de Eiswein bepaalde de langzaamste loper het tempo en werd de groep hier heel strikt aan gehouden. Bij de DT werden er twee tempo groepen gemaakt en werd het tempo bewust hoog gehouden en mochten dan ook halverwege en aantal deelnemers de tocht beëindigen. En bij de SM werd de Bourgondische interpretatie aan het woord groep gegeven. Dit resulteerde er in dat de snelle jongens hun ei kwijt konden, dat de ervaren veellopers zich in het achterveld groepeerden en de rest een extra stuk uitdaging erbij kreeg. Deze variant spreekt mij ook wel aan, zodoende werd de basis gelegd voor mijn persoonlijke variant van de SM en kreeg ik ook de mogelijkheid om mij dienstbaar op te stellen. Want doordat ik zeer regelmatig stopte om een foto te maken raakte ik vrij snel achter de middengroep verzeild.

Hierdoor kwam ik ook als een van de laatste bij de verzorgingsposten en kon ik er voor zorgen dat de helpers niet de last hadden van het weer inpakken van allerlei restjes. Bij de grote verzorgingspost op het keerpunt in Camerig was het hele veld weer compleet. Ik meende begrepen te hebben dat vanaf hier de "oude" route van de voorafgaande jaren weer gelopen werd. Deze route begon met een klein lusje naar boven om vervolgens weer de weilanden in te duiken. Gewapend met deze kennis dacht ik even stoer te doen. Immers het mooie van een lusje is dat je het zowel rechtsom als linksom kunt lopen. Dus toen iedereen linksom ging zei ik tegen Wilma Vissers dat wij rechtsom gingen. De stijging rechtsom is namelijk een stuk steiler en ik wilde Wilma, die in Zwitserland woont, wel even laten zien dat wij ook bergen hebben. Daarnaast wilde ik door tegen de groep in te lopen om eindelijk eens wat foto’s van de voorkant van de lopers maken.

Naast Wilma ging ook Roger Kempinski met mij mee. Toen had ik eigenlijk al nattigheid kunnen voelen, want als Roger en ondergetekende er van overtuigd zijn dat zij de weg wel kennen dan kun je er wel vanuit gaan dat we aan een organisatie weer heel leuke alternatieven voor parkoersverbetering kunnen aanbieden. Een mooi voorbeeld hiervan is onze gezamenlijk optreden tijdens de eerste editie van Limburgs Mooiste. En inderdaad: dit jaar werd er geen lusje gelopen maar ging men via Mechelen terug. Dus had ik weer geen foto’s van de gezichten van de deelnemers en zat ik weer achteraan. Ik kreeg ook de indruk dat het tempo opgeschroefd werd. Toen er wat slingers door Mechelen genomen werden kwam de Geul weer in zicht. Op een gegeven moment zag ik lopers aan de rechter en lopers aan de linkerkant van de Geul lopen. Zuiver op basis van de aantallen kon ik concluderen dat de groep aan de rechterkant de geplande route volgde. Omdat ik een aantal van de andere lopers herkende c.q. niet kende kreeg ik het vermoeden dat zij niet geheel bewust voor deze route gekozen hadden, met andere woorden het spoor bijster waren. Dus om te voorkomen dat zij de rust van het zaterdagochtend winkelpubliek in Maastricht, Aken of Luik zouden verstoren heb ik ook maar voor de linkeroever variant gekozen. Bijkomend voordeel was ook dat hier nog een paar stijginkjes lagen te wachten om bedwongen te worden.

Er stond mij bij dat er een mogelijkheid was om de Geul over te steken en zodoende weer op de officiële route te komen. Er was inderdaad een hoopgevend pad. De Geul oversteken was echter niet mogelijk, wel een stukje echte trail lopen en bovendien nog even ontdekken waar dit weekend de modder verstopt was. Omdat dit zo’n mooi pad was hebben we het ook nog een keer terug gelopen. Na verloop van tijd hadden de kou en de uitvoerige verzorgingsposten hun werk gedaan en moest ik even het parkoers verlaten. Bewust heb ik hiermee gewacht tot we weer op de, volgens mijn herinnering rechte, weg naar Gulpen zaten. Toen ik weer op het parkoers terugkeerde zag ik tot mijn verbazing niemand meer voor mij. Eerst was ik bang dat ik door mijn actie in de struiken een zodanige stank geproduceerd had dat de lopers op topsnelheid waren gaan lopen en hun heil in de brouwerij van Gulpen gezocht hadden. Dat bleek gelukkig niet het geval; zij hadden nog en zijweg ontdekt die weer van Gulpen afdraaide en om dit goed te maken weer flink berg opging. Ik had opdat moment de keuze tussen berg op te gaan of naar de verzorgingspost bij de Gulpener. Omdat ik van mening was dat de rest van de lopers het al veel te lang zonder mijn gezelschap hadden moeten stellen heb ik maar gekozen voor de brouwerij.

Dit jaar zat de brouwerij twee keer als verzorgingspost in het parkoers. De eerste keer (rond km 15) was er niet de isotonische sportdrank waardoor zij bekend is. Op zich is dit marketing technisch een slimme zet omdat je de vraag bij het volgende bezoek alleen maar aanwakkert. Bij het tweede bezoek onbrak de godendrank echter weer. Dit vond ik jammer. Voor iemand weer op verkeerde gedachten komt zal ik even uitleggen waarom. Allereerst is dit een product waar wij als Limburgers trots op zijn. Ook al wordt deze slogan door een concurrent gebruikt, dit doet geen afbreuk aan het principe. Bovendien heb ik tijdens de Eiswein lauf op het etiket gelezen dat het een isotonische drank is en daaraan heeft het lichaam, zeker gezien de kou, behoefte. En last but not least: het consumeren is het enige waarin ik Jo bij een loopfestijn met glans kan verslaan.

Na het verlaten van de brouwerij ging het weer over bekend terrein richting de Nachtegaal. Of het nu kwam omdat men de stal rook of omdat men zeker wist dat bij de nachtegaal wel de echte sportdrank voorradig was weet ik niet, maar ik zag wel dat de snelheid opgevoerd werd naar ruim 12 km/h. Omdat dit mijn 54ste marathon/ultra van 2008 was had ik meer behoefte aan rustig uitlopen. Bovendien maakte ik mij helemaal geen zorgen dat de voorraad van de Nachtegaal uitgeput zou raken. Ik heb mij dan ook wat meer ontfermd over een aantal lopers in de een na laatste achterhoede. Uiteindelijk zat na 4:38:31 en 44,4 kilometer het eerste stuk van het SM-feest er voor mij op.

Als er een eerste stuk is, is er ook een tweede stuk. En dat was er. So wie so was het al een genoegen om al de blije en voldane lopers te zien. Wat ik ook prachtig vond was de enorme diversiteit aan lopers die je zag. Ik zag daar bijvoorbeeld een loper die de halve volbracht had en waarna hij gefeliciteerd werd door zijn broers en zusters die toen met hele familie een feest gingen bouwen om dit te vieren. Ook zag ik na verloop van tijd Brian Mills binnenkomen,die bij mijn weten inmiddels ook ruim 700 marathons op de teller heeft. Toen ik hem zag kreeg ik nog even een verlate kerstgedachte. Als ik hoor of lees van iemand die zo’n prestatie neer gezet heeft word ik even stil van bewondering. Toen ik Brian zag (Engelsman, enorm veel en grote tatoeages, niet bepaald gestroomlijnd en een opmerkelijke korte broek), was ik er van overtuigd bij een Dart toernooi terecht gekomen te zijn. Dus werd ik op derde kerstdag weer eens op de waarheid van de uitdrukking:"You can’t judge a book by the cover" gewezen. Gelukkig werd ik in mijn overpeinzingen gestoord door het feit dat Günter Meinhold finishte. Hiermee had Günter zijn 100ste marathon/ultra van 2008 voltooid. Als je dan bedenkt dat hij door blessures niet aan de Deutschland Lauf en Ireland Coast to Coast heeft deelgenomen wordt je toch wel even stil. Gelukkig duurde deze stilte niet te lang, want zoiets magistraals moet gevierd worden. En geloof maar dat dit is gevierd!

En als we het toch hebben over vieren en stil zijn. Ook voor mij was er een verassing waar ik helemaal stil van werd. Mijn loopvriend Thijs van Heugten, die zoals kunstkenners ongetwijfeld weten ook een zeer getalenteerde schilder is, had ter gelegenheid van mijn 100ste marathon/ultra een schilderij vervaardigd. En hij vond dit een mooi moment om mij dit aan te bieden. Ik was hier op zijn zachts uitgedrukt onbeschrijfelijk blij mee en werd hier ook wel heel erg verlegen van. Dit werd trouwens nog eens herhaald toen ik ’s nachts thuis kwam en mijn gezin dit geweldige cadeau kon tonen. Tenslotte moet ik wel nog even iets recht zetten. Thijs heeft het laatste stuk van de SM op blote voeten gelopen. Boze tongen beweren dat deze arme kunstenaar al zijn geld uitgegeven heeft om verf en doek te kopen voor mijn schilderij en dus zodoende niet meer voldoende geld had voor loopschoenen. Dit is dus niet waar!

Voor alle 165 foto’s van deze geweldige afsluiting van een heel mooi loopjaar verwijs ik naar mijn web stekkie. Voor de goede orde: op de laatste foto’s sta ik toevallig zelf. Ik heb dus een aantal momenten mijn camera onbeheerd achtergelaten. Het vreemde is dat ik, ondanks dat ik na afloop van de loop toch meer dan genoeg gegeten en gedronken heb, toch op die foto’s toch een beetje vermoeid uit zie. Ik denk dus dat digitale camera’s binnenshuis het beeld duidelijk vertekend weergeven.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/