Soms doe je dingen omdat ze moeten gebeuren. Soms doe je dingen zonder er bij na te denken. Later blijkt dat wat je gedaan hebt wel bijzonder goed van pas komt. Je zou achteraf dan kunnen zeggen dat je dat bewust gedaan hebt. Je bent immers zo ervaren en slim dat je wist dat je er heel veel profijt van zou gaan krijgen. De eerlijkheid gebied mij echter te zeggen dat ik vrijdag en zaterdagmorgen twee dingen gedaan heb….
…die mij tijdens en na afloop van het loopje zaterdag erg goed van pas zijn gekomen maar dat van bewust handelen absoluut geen sprake was. Vrijdag zijn bij mij een paar plekjes met huidkanker weggehaald en zaterdagmorgen heb ik om mijn beste bidon een plastic zakje gedaan. Als ik een feuilletonschrijver was zou ik nu een voorlopig einde aan mijn verhaal breien want de vraag wat dit met een loopje te maken heeft kietelt de nieuwsgierigheid voldoende om lezers te laten terugkomen. Hoe het ook zij. Zaterdag stond etappe 2 van de Omringdijk op het programma. Tussen de 55 en 60 kilometer (afhankelijk van het wel of niet vinden van het bonuslusje) puur Hollands landschap. Ook al zat er, door het ontbreken van initiator Bram, een kleine domper op de feestvreugde, ik verheugde mij toch op het loopje. Het was de bedoeling om de tocht te vervolgen daar waar we de vorige keer gestopt waren. Bij het station van Schagen dus. Nu wist ik van de terugreis vorige keer dat dit een treinreisje van bijna 3,5 uur was. Toen ik echter met behulp van de NS-planner keek bleek de reis nu ineens ruim 4,5 uur te mogen duren, ik zou dus weer langer dan ik de voorafgaande nacht in bed had gelegen in de trein mogen zitten.
Nu weet ik als loper inmiddels dat het verschil tussen wind mee en wind tegen behoorlijk van invloed kan zijn op de tijd die je nodig hebt om een bepaalde afstand te overbruggen. Maar dat dit ook voor een trein zou gelden leek mij vreemd. Daarnaast vond ik het ook razend knap dat dit, zeker omdat de wind in Nederland niet steeds uit dezelfde richting komt, zelfs in de reisplanner verdisconteerd kon worden. Hier moest dus iets anders aan de hand zijn. En inderdaad:er zou aan het spoor gewerkt worden. Maar dat was geen probleem: de NS zou mij eerst naar Nijmegen brengen en dan van Nijmegen rechtstreeks naar Schagen. Nu is inmiddels wel bekend dat ik problemen heb met rechts en links; ik heb echter helemaal geen probleem met het verschil tussen Oost en West. Toevallig weet ik dat Nijmegen in het Oosten ligt en Schagen in het Westen. En ook al was het heel aanlokkelijk om voor hetzelfde tarief én extra veel kilometers te maken én extra lang in de trein te zitten, toch heb ik van dit genereuze aanbod afgezien. Het streelde trouwens wel mijn ego dat niet iedereen dit mooie aanbod kreeg, want de NS had ook busvervoer geregeld. Dat de eerste bussen echter niet zo vroeg als de eerste treinen vertrekken vind ik volkomen logisch, immers ook buschauffeurs hebben het recht om op zaterdag een beetje uit te slapen.
Door een strategische keuze van mijn vertrekstation kwam ik uiteindelijk toch rond 10 uur in Schagen. Inmiddels had ik vanaf Amsterdam ook gezelschap gekregen van mijn medelopers. Dit waren Wilma Dierx, Erwin Borrias, Selim Ilkin en Arnold van der Kraan. Ik mijn verslag van de eerste etappe heb ik de voorspelling gedaan dat het aantal deelnemers aan etappe twee 50 procent hoger zou zijn. Het doet mij deugd dat deze voorspelling uitgekomen is. Ter controle etappe 1: 4 lopers, etappe 2: 7 aanmeldingen en uiteindelijk 5 lopers. Dus 7 is 175 procent; 5 is 125 procent. Gemiddeld dus 150 procent. Controle berekening: fysiek aanwezig (5 lopers= )125 procent plus in gedachte bij ons (1 Bram=) 25 procent geeft samen 150 procent.
Toen wij in Schagen uitstapten liep de hele trein vol met lopers. Even dacht ik dat het allemaal mensen waren die ook mee wilden maar zich in de datum vergist hadden en dus naar Hoorn wilden. Bij navraag bleek dat niet het geval maar lopers uit de regio die ons alle ruimte op de dijken wilden geven en daarom ergens anders gingen lopen. Het deed mij goed om te zien dat de gaten in de organisatie die door het wegvallen van Bram ontstaan waren spontaan opgevuld werden. Wilma werd navigator en Erwin gaf toelichting op de bezienswaardigheden. Het was ook ideaal loopweer, dus aan alle randvoorwaarden voor een perfect loopje was voldaan. Wel moet ik zeggen dat er in het eerste stuk van het parkoers een aantal stukken zaten die mij tegenvielen. En dat is natuurlijk een hele geruststelling. Op een gegeven moment dacht ik dat ze in de kop van Noord Holland ook al bergen hadden, alleen viel mij op dat daar niet bepaald een frisse Alpenlucht hing. Uiteindelijk ben ik tot de ontdekking gekomen dat nog steeds niet alle afval die wij produceren te verbranden is.
De laatste tijd heb ik tijdens mijn loopje niet al te veel last van mijn onwillige enkel. Helaas heb ik nu weer geleerd dat je nooit te vroeg mag juichen. Ik was dan ook in eerste instantie heel blij met onze pauze in Medemblik en dat kwam zeker niet alleen door het gebak. Sterker nog, ik vond het niet eens erg dat ik ijs in plaats van slagroom kreeg. Toen ik echter weer op gang moest komen ging het enigszins stroef. Dan is starten op zaterdagmiddag tussen het winkelende publiek wel een extra stimulans. Ik ben er nu van overtuigd dat indien je de eerste kilometer amper een stap kunt zetten dit veel meer indruk maakt dan wanneer je lichtvoetig weg spuit. So wie so is het prettiger voor de fans dat ze wat langer van je capriolen kunnen genieten.
Maar goed, toen ik eindelijk weer op gang was ging het gelukkig gewoon goed. Misschien kwam dat wel doordat ik na een paar honderd meter overvallen werd door de gedachte dat ik weer iets geniaals gedaan had. Toen ik namelijk mijn bidon leeg had en die dus wilde ruilen voor het volle exemplaar uit mijn rugzak bleek ik een plastic zakje met drinken bij mij te hebben. Omdat ik dat natuurlijk veel flexibeler vond dan een bidon heb ik van de bidon meteen afscheid genomen. Ik heb even overwogen om deze bidon dan maar te offeren aan de goden van het IJsselmeer. Maar toch besloten dat net als een piek op een kerstboom boven op het topje van de afvalberg een veel mooiere plaats was.
Inmiddels was ik er ook achter gekomen dat ik iets minder geniaals gedaan had. Ik had twee weken geleden tijdens de NEU mijn looprugzak in Duitsland achtergelaten. Gelukkig hadden mijn kinderen nog een mooi rugzakje met ongeveer dezelfde kleuren. Sinds zaterdag weet ik dat de kleur van een rugzak niets zegt over de bruikbaarheid. Na 21 kilometer ging aan de linkerkant het plastic onderdeel dat het riempje aan de rugzak bevestigt kapot . Na wat gefröbel heb ik dit kunnen verhelpen en ook al kwam dit het draagcomfort niet echt ten goede, het ging. Na 42 kilometer begaf ook de andere kant het en was ik blij dat ik inmiddels ruime ervaring had met het repareren van riempjes. Ondanks dat merk je op een gegeven moment toch wel dat een volwassen kerel van 194 centimeter een ander formaat rugzak nodig heeft dan een jongetje van 10 jaar.
Ondanks dit kleine ongemak was het laatste stuk van Medemblik naar Enkhuizen ontzettend mooi. En dat dat echt niet overdreven is kan aan de hand van de 283 foto’s die ik gemaakt heb wel nagegaan worden. Het was dus weer puur genieten. En toch was ik een beetje blij toen ik na een kilometer of 56 weer in de trein zat. Toen drong namelijk tot mij door wat er gebeurt als je gedurende de nodige uren je schouders en armen afsnoert met veel te strakke banden van een rugzak en daar dan ook nog door te warme kleren flink op zweet. Nu was ik heel erg blij dat ik de dag er voor bij de dokter geweest was en hij mij met een ongelofelijke voorraad antibiotica zalf naar huis gestuurd had. Ik verheug mij altijd weer heel erg om na een dagje plezier te kunnen genieten van het aangename gezelschap van mijn gezin maar nu verlangde ik nog meer naar ons medicijnkastje.
Het doet mij altijd veel deugd als organisaties zich uitsloven om het mensen naar de zin te maken. Normaal zou ik dan ook heel blij geweest zijn toen ik zag hoeveel bussen de NS geregeld had om de mensen vanuit Weert verder te vervoeren. Toen ik echter zag dat die allemaal net zo strategisch als ik op de parkeerplaats stonden en ik dus met geen mogelijkheid het eerste uur mijn auto van die parkeerplaats af zou krijgen werd die vreugde een klein beetje getemperd.
Voor de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/