Het was een heel gemartel, maar ik heb het boek Lichamelijke oefening van Midas Dekker gelezen. Een gemartel, want er werd wel erg veel in herhalingen gevallen. Toen het boek uitkwam stond heel sportend Nederland op zijn kop, want het was allemaal wel erg kort door de bocht. Ach, relativering en cynisme mogen best wel, in mijn ogen. Ik betrap me er ook op vaak dogmatisch bezig te zijn.

Bijvoorbeeld: Ik ben nooit ziek, want als ik ziek ben dan kan ik niet trainen en ik moet trainen, dus ben ik nooit ziek. Een scheidsrechter kun je ook een oudere man noemen die met een fluitje in zijn mond in een korte broek op een veldje schoolmeestertje loopt te spelen. Moedwillig met je hoofd proberen een zware leren bal zo ver en zo hard mogelijk proberen te raken zodat je je hersenen kunt beschadigen is waarschijnlijk niet slim. En het gelukzalige gevoel dat je krijgt na het volbrengen van een training kun je ook krijgen door een flinke borrel. Dit zijn slechts enige koele beschouwingen uit het boek.

Ons collectieve streven om een wereldtopper te worden moeten we niet doen door als een gek te gaan trainen. Nee, dit geeft slecht een geringe verbetering van het eigen kunnen. Nee, adviseert Midas, je moet gewoon de beste van de sport samen kindjes laten krijgen. En die kindjes uithuwelijken aan de kindjes van een ander getalenteerd paar. Dat is pas de echte weg naar succes. Midas geeft aan dat het idee niet origineel is en ook zwaar beladen is, maar toch.

Mijn gedachten dwaalden af naar Gert Jan Liefers, dat etterjochie, die mij destijds elke illusie ontnam dat ik enig talent had door op zeer jonge leeftijd mij al zoek te lopen. Uit ervaring wist ik dat veel van dit soort talentjes rond hun 20-ste weer van het toneel verdwenen. Maar ook het karakter had hij van zijn vader en hij is er dus nog steeds. Nu heeft hij zelfs een supertalent als vriendin. Hij heeft trouwens verkering met haar gekregen na het verschijnen van het boek van Midas. Toeval?

Het vreemde is trouwens wel dat de spellingscontrole steeds ‘Mits’ van ‘Midas’ wil maken.

© Rinus Groen – Apeldoorn