Soms lees of hoor ik iets over een loopje en dan heb ik meteen de behoefte om daaraan deel te nemen. Meestal kan ik niet onder woorden brengen waarom ik graag een bepaald loopje wil doen. Toen ik een jaar of twee geleden een folder van de Eiswein Lauf tegenkwam, wist ik meteen dat ik die loop wilde doen en wist ook precies waarom.

De Eiswein Lauf wordt georganiseerd door Brigitte en R(ud)olf Mahlburg, de drijvende krachten achter de organisatie met de mooie naam Laufendhelfen.de. Het idee hier achter is nog vele malen mooier.

Dit is samengevat als volgt:

Lopen begint in het hoofd en eindigt in het hoofd. Daartussen liggen stappen. Heel veel stappen. Opgeteld resulteren deze stappen in afstanden die vaak vooraf als onoverbrugbaar beschouwd werden. Eerst moet zo’n afstand tussen de oren overwonnen worden en dan kunnen de voeten aan het werk gaan. Soms zijn de afstanden zo lang of zwaar dat je er onzeker van wordt, maar aan het einde, na de laatste stap ben je nog trotser op je prestatie. Lopers hebben tijd, veel tijd om kilometer na kilometer hun gedachten de vrije loop te laten. Lopers zijn ook doorzetters. Ze hebben genoeg doorzettingsvermogen om in hun ideeën te volharden en ze uiteindelijk ook te realiseren.

Brigitte en R(ud)olf hebben aan hun idee concrete invulling gegeven door voor iedere kilometer die zij lopen een financiële bijdrage te geven aan een goed doel. Door de lopen die zij organiseren geven zij ook andere lopers de mogelijkheid om dit te doen. Hun motto is dan ook: Nicht mehr "nur" laufen, sondern "laufend helfen". De lopen die zij organiseren hebben als uitgangspunt: "Gemeinsam starten, gemeinsam helfen, gemeinsam ankommen". In het Nederlands: rustige groepslopen.

Even een intermezzo: de laatste tijd bespeur ik in de Nederlandse loopwereld wat smalende opmerkingen over het fenomeen groepslopen. Toevallig ben ik zo’n omnivoor die binnen het grote gamma van de loopwereld zowel kan genieten rustige groepslopen als ook van mensen die er alles voor doen om steeds sneller een bepaalde afstand te overbruggen. Uiteraard moet iedereen vooral datgene doen wat hij zelf leuk vindt en waarbij hij zich zelf het prettigste voelt. Wel ben ik van mening dat we respect moeten hebben voor ieders voorkeuren op loopgebied, ook al staan die haaks op onze eigen voorkeuren. En zolang we iedereen met respect bejegenen is er voor iedereen sprake van echt loopplezier.

Ik ben, toen ik twee jaar geleden de folder van de Eiswein gezien had, op Internet gaan zoeken en zag dat er maar 50 startplaatsen waren en al ruim 70 inschrijvers. Dus had ik toen ook eindelijk iets op mijn wensenlijstje staan. Toen ik een jaar later weer aan dit loopje dacht, was ik weer zo ruim op tijd dat de inschrijflijst wederom meer dan vol was. Gelukkig had ik tijdens de Eifelsteig het genoegen om Brigitte en R(ud)olf te ontmoeten. Zodoende durfde ik mijn extreme verlegenheid te overwinnen en heb ik in Augustus een mailtje gestuurd waarin ik heel netjes vroeg of er 5 startplaatsen voor lopers uit Nederland gereserveerd konden worden.

Dus stonden vrijdagmiddag Wim de Kwant en Erwin Borrias bij mij op de stoep en konden wij richting Maastricht om Henk Sipers op te halen. Omdat Henk heel wat paar schoenen in die regio versleten heeft is het ons ook gelukt om zelfs niet in Bemelen te verdwalen en Roger Kempinski, vergezeld van zelf gebakken appeltaart, te vinden. Volgens de planning zou het 4 uur rijden zijn vanuit Bemelen naar Bühl waar het carbo-loading zou plaats vinden. Het eerste anderhalve uur verliep zeer voorspoedig, dit kwam vooral omdat wij een zeer uitgebreide discussie hadden over wat je moet doen als je tijdens het lopen een beer tegenkomt. En het heeft mijn medelopers heel wat moeite gekost om mij er van te overtuigen dat je daarom altijd een spuitbus anti-berenspray mee moet nemen. Maar nu ik tot dit inzicht gekomen ben, kan ik dus met een gerust hart in de toekomst nog een keer deelnemen aan de marathon op Terschelling.

Helaas kwamen wij op een gegeven moment in een file. En zoals gebruikelijk hebben wij toen de tijd kunnen vullen met het uitspreken van ons ongenoegen hierover. Toen we meer dan een uur volkomen stil gestaan hadden moest ik heel erg plassen en omdat wij op een brug stonden was er geen vluchtstrook en ook geen berm en kon ik eindelijk eens een van mijn jeugddromen verwerkelijken: midden op de autoweg pissen. Nu heb ik wel een erg grote mond maar om te voorkomen dat iedereen mijn gedrag demonstratief zou verklaren voor de rest van mijn landgenoten ben ik een paar honderd meter van mijn Nederlandse kenteken af gaan staan. Op het moment dat ik stond te genieten van mijn daad van burgerlijke ongehoorzaamheid zag ik dat de auto’s weer begonnen te rijden. Zodoende ging ook nog mijn andere jeugddroom, keihard over een autoweg rennen, in vervulling. Na precies 500 meter gereden te hebben stonden we weer stil. Doordat Henk zijn leesbril meegebracht had konden we toen de verkeersinformatie op de radio krijgen en hoorden wij dat er voor ons een cabine van een vrachtwagen van de brug 55 meter naar beneden gestort was. De oplegger was op de brug blijven hangen. Helaas had dit verschrikkelijke ongeluk aan de chauffeur het leven gekost. Op dat moment wordt je wel even stil en realiseer je je maar al te goed dat je niet moet zeuren over een paar uurtje stilstaan.

Na 4 uur waren we weer aan het rijden. De volgende sanitaire stop was op een parkeerplaats. Hier moest ik denken aan een goede bekende die ook een keer netjes ’s nachts op een onverlichte parkeerplaats in het gras stond te plassen, en toen zijn autosleutel liet vallen. Uiteraard kon hij niets zien een heeft toen op zijn knieën op de tast geprobeerd om de sleutel te vinden. Gelukkig had hij zijn auto afgesloten en hoefde hij dus niet met zijn vieze kleren in de auto te gaan zitten wachten tot het ‘s morgens licht werd. Bovendien had het ’s nacht nog even flink geregend dus werd hij mooi schoongespoeld voor hij zijn sleutel kon vinden.

Toen wij weer aan het rijden waren ging het mede dankzij mijn gps zeer voorspoedig. Ook toen wij op een gegeven moment een stukje door Frankrijk aan het rijden waren heb ik geen moment getwijfeld dat ik uit de lijst het juiste plaatjes Bühl gekozen had. Uiteindelijk daar aangekomen, had de organisatie zoveel eten voor ons bewaard dat we die avond ook nog een tweede keer zijn aangekomen. We hebben daar op judomatten geslapen. Een heel aparte ervaring die mij er helemaal van overtuigd heeft dat mijn nieuwe bed thuis zijn geld meer dan waard is. Ik heb mij altijd afgevraagd waarom je bij Oosterse sporten soms een heel grote gong ziet. Sinds zaterdag 5:30 uur weet ik dat een slag op zo’n gong een absolute garantie is dat als je op een judomat ligt je binnen een fractie van een seconde weer op je benen staat.

Na een prima ontbijt ging het met de bus naar het station van Offenburg. De vijf Nederlanders werden verzocht om in plaats van de grote bus in het busje van de organisatie plaats te nemen. Ik voelde mij op dat moment net een echte loper. Maar eigenlijk kwam het er op neer dat we gewoon een half uur eerder in Offenburg waren en dus een half uur langer hadden om aan de kou te wennen.

Ik weet niet precies hoeveel lopers aan de start stonden, ik weet wel dat uiteindelijk 160 lopers in Baden-Baden binnen gekomen zijn. Bij ieder verzorgingspunt kwamen er namelijk weer meer lopers ons vergezellen. Het als groep lopen met zo’n grote groep vergt een strakke organisatie en redelijk wat discipline van de lopers. En het was hier perfect georganiseerd. De voorlopers bepaalden het tempo en niemand haalde hen in. De snelle lopers werden aan de achterkant van de karavaan verwacht. Tevens liepen hier lopers die het parkoers kenden en er voor zorgden dat niemand kwijt raakte. Via portofoons hadden de organisatie, de voorlopers en de tail-runners constant contact. Niet omdat ik zo snel ben maar omdat ik weer aan het fotograferen geslagen was, hing ik helemaal achter in. Gezien de kou had ik nu voor iedere foto een extra uitdaging; handschoen uit, cameratasje open, camera eruit, camera aan, foto maken, camera uit, camera in tasje, tasje dicht en handschoen aan. Ditmaal 219 foto’s zorgden er voor dat ik voldoende rustmomentjes kreeg. Omdat ik zo achteraan hing dachten de tail-runners dat ik de bergen niet omhoog kwam; immers Holland is volkomen plat. Dus kon ik bewijzen dat Hollanders natuurtalenten zijn, ook al hebben ze nog nooit een berg gezien, ze vliegen hem gewoon op, tenminste tot ze weer iets zien wat ze op de gevoelige plaat moeten vastleggen. En dat was hier continu het geval.

Nadat we Offenburg verlaten hadden zagen we voor ons heuvels en dit in combinatie met de sneeuw die er lag was werkelijk sprookjesachtig mooi. Ik had continu het gevoel om in een kerstkaart rond te lopen. Ik heb denk dat de foto’s meer dan genoeg zeggen. Om de 10 kilometer was een verzorgingspost. Bij die posten had ik het gevoel op een kerstbanket beland te zijn. Het aanbod varieerde van olijven tot negerzoenen. De drankbuffetten dekten het hele scala van thee tot witbier af en uiteraard ontbrak de glühwein niet. Ook de locaties van de verzorgingsposten waren geweldig. De eerste post was op het terras van schloss Staufenberg, een middeleeuwse burcht met een zeer weids uitzicht. Ook de Fatima Kapelle boven in het gehucht Tiergarten was de moeite waard. En natuurlijk geldt dat ook voor Burg Windeck, Sasbachwaldchen en de kerk van Neuweier.

De finale op de kerstmarkt van Baden-Baden was iets om kippenvel van te krijgen. 160 lopers die uit het donker komen en midden op zo’n markt staan en daar door de Burgemeester verwelkomd worden. De broodmannetjes en glühwein smaakten daardoor nog beter. En als klap op de vuurpijl werd daar het mooie bedrag van 3.500 euro overhandigd aan een stichting die zich inzet voor kinderen met Duchenne Spier Dystrophie. Tenslotte bracht de bus ons weer terug naar Bühl. Hier stonden de massage teams en het uitgebreide avondeten op ons te wachten. Omdat wij onze lichamen niet wéér wilden verwennen met een nacht op judomatten hadden we besloten om na het eten terug naar Nederland te gaan. Omdat dit toch nog een stevige reis was zeker voor Wim en Erwin die naar Rotterdam respectievelijk Amsterdam moesten hadden wij gevraagd of wij als eerste aan het buffet mochten aanschuiven. Uiteraard mocht dit. Dus werd ook toen het buffet geopend was netjes aangekondigd dat de Hollanders als eerste aan het buffet verwacht werden. Op dat moment stond een loper op en riep dat dat prima was, maar alleen omdat wij Bram niet bij ons hadden. Het doet mij werkelijk goed om te horen dat Nederland in Duitsland niet alleen geassocieerd word met tulpen en kaas maar ook met onze nationale etappe specialist. Toen onze energiereserves weer aangevuld waren konden wij vergezeld van een flesje wijn en een kerstster onze terugreis aanvaarden. En deze verliep gelukkig geheel voorspoedig.

Kortom wat kan ik nog meer wensen; ik heb een zeer mooi loopje van 65 kilometer gedaan, ik ben ruim 1900 meter omhoog en weer omlaag gegaan. Mijn benen hebben zich lekker kun uitleven, mijn ogen zijn verwend met een schitterend landschap en mijn maag is zeker niets te kort gekomen. Ik heb voor dit hele avontuur 30 euro betaald en dit gehele bedrag komt ten goede aan kinderen die aan en verschrikkelijke ziekte lijden. Ik kijk nu al uit naar 2009 als ik met laufendhelfen mag genieten van de Rheinsteig.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/