De financiële crisis die de wereld momenteel teistert, bezorgt mij ook slapeloze nachten. Voornamelijk omdat ik vrees dat ik, door mijn loopverslaving, een van de veroorzakers van deze crisis ben. Voor ik aan het lopen geslagen ben, was ik een kampioen bankligger. Tevens was ik een echte grootheid op het gebied van het uitermate dynamisch mishandelen van afstandbedieningen.
Dit laatste ging gepaard met een astronomisch hoog verbruik van batterijen. Sinds ik loop lig ik niet meer op de bank en verbruik ik dus geen batterijen meer. De gevolgen hiervan treffen niet alleen de batterijen industrie, maar ook haar toeleveranciers. En uiteraard ook de leveranciers van de toeleveranciers en dit breidt zich uit als een computervirus. Sinds ik loop heb ik een hartslagmeter. En deze haalt zijn energie ook uit een batterij (eigenlijk twee). Toen ik vorige week tijdens het lopen op dat ingenieuze apparaat keek had ik twee mogelijke verklaringen voor wat ik zag: of ik was dood of de batterijen van de hartslagmeter waren leeg. Omdat ik als ik de keuze heb uit twee mogelijke verklaringen altijd kies voor die verklaring die het minst voor de hand ligt, ben ik eerst uit gegaan van de veronderstelling dat de batterijen leeg waren.
Het laten vervangen van de batterijen heeft voor een verschijnsel gezorgd waarvan iedere natuurkundige perplex zal staan. De lege batterijen veroorzaakten een enorme schok. Althans de rekening die ik hiervoor kreeg. Maar nadat ik de slapeloze nacht die de hieruit voortvloeiende persoonlijke kredietcrisis teweeg bracht uitgewoeld had, was ik weer een gerustgesteld mens. De batterijbranche is enorm veerkrachtig, al de gemiste opbrengsten waren door een kleine transactie ruimschoots gecompenseerd. Ik kon dus weer gerust slapen, mijn loopverslaving bleek dus toch niet de oorzaak van de financiële crisis.
Helemaal fris uitgerust kon ik dus zaterdag op weg gaan naar de Decke Tönnes Quasselultramarathon (DT). Naast een uitdagend stukje lopen is een van de charmes van de DT dat je ook weer nieuwe mensen leert kennen. Ik had afgesproken om samen te gaan met Marcel Claessen; twee dagen van te voren kreeg ik via de organisatie een mailtje of ik nog een loper uit Aken kon meenemen. Dit bleek een Franstalige Canadees te zijn die een aantal maanden per jaar in Aken vertoeft. Op vrijdagmorgen kreeg ik een mailtje van Wim van Dam met de vraag of hij ook meekon. Ik ben regelmatig te gast op de blog van Wim en heb mij steeds afgevraagd waarom deze in het Engels is. Nu ik weet dat Wim in principe in Californië woont snap waarom dat is. Zodoende waren we met een waarlijk internationaal gezelschap op stap.
Dit was de vijfde keer dat ik deelnam aan de Tönnes. Omdat ik niet in herhaling wil vervallen verwijs ik voor de details van het loopje naar mijn eerdere verslagen. Bij de voorgaande edities heb ik redelijk veel foto’s gemaakt. Omdat ik echter niemand ken waar ik dubbele mee kan ruilen heb ik nu vrijwel geen foto’s van de omgeving gemaakt.
Het is de bedoeling om deze loop te doen met een gemiddeld tempo van 6:00 minuten per kilometer en dan gezellig met iedereen een beetje te babbelen. Omdat er redelijk wat lopers zijn die dit gezien de zwaarte van het parkoers een iets te strak tempo vinden had de organisatie besloten om ook met een groep met tempo 6:40 te lopen. Uiteindelijk is hier van afgezien en is er een uur voor de 6:00 groep een groep onder de bezielende leiding van Willem Mütze en Heinz Jäckel met een streef tempo van 7:00 min/km gestart. Deze eerste groep telde 16 lopers en doordat de bekende Belgische ultralopers Jacques Vandewal en Susan Maes erbij waren had deze ook een internationaal tintje. De 6:00 groep telde ruim 20 lopers. Dit is toch een behoorlijk aantal deelnemers te noemen. Ik begreep van de organisatie dat er veel meer aanmeldingen geweest waren maar gezien het voorspelde slechte weer waren er veel afmeldingen geweest. Wat mij opviel was dat er weer behoorlijk veel lopers waren die voor de eerste keer deelnamen. Ook kwamen de lopers van heinde en verre. Zo sprak ik met een loper ut Berlijn en een uit Neurenberg.
Ik denk dat ik geen geheim onthul als ik vertel dat voor mij de combinatie van mooie natuur, stevige heuvels en gezellig gekeuvel puur genieten is. Zodoende waren wij ongemerkt snel bij het kapelletje van Sint Antonius op kilometer 23. Tot mijn grote genoegen stond hier ook "onze Ierland Annemarie" met een verzorgingspost. Na de ontmoeting met de schutspatroon van de marathonlopers en de gebruikelijke groepsfoto konden we weer op jacht gaan naar de eerste groep. Toen we aankwamen bij Tönnes hadden we volgens Annemarie maar een minuut of 5 achterstand op die groep. Doordat een paar lopers een offday hadden hebben we toch wat langer dan gepland moeten rusten, maar dat maakte de jacht alleen maar wat uitdagender. De reden dat wij graag de andere groep wilden inhalen had niets met haantjesgedrag te maken. Willem en Heinz hadden al een aantal malen de DT gelopen, na afloop weken echter steeds hun afgelegde kilometers af van de kilometers van de andere groep. Met andere woorden op een bepaald punt hadden zij een nog mooiere route ontdekt. Deze was in het verleden zelfs zo mooi gebleken dat zij pas in het donker binnen kwamen. Ik weet nog steeds niet of Andreas nu bij ze wilden blijven om deze extra mooie route te zien of dat hij eindelijk ook eens een keer in het donker wilde binnenkomen.
Hoe het ook zij, rond kilometer 34 kregen we de groep in het vizier en een kilometer verder konden we met ze bijpraten. Uiteindelijk hebben we Andreas en nog een paar lopers aan de andere groep overgedragen en hebben rustig onze tocht afgemaakt. Op het laatste stukje was een pad met linten afgezet. Hier waren een aantal mensen bomen aan het zagen. Netjes hebben wij gevraagd of we even langs mochten. Als ik al vergeten zou zijn dat ik in Duitsland liep, de vriendelijkheid en de medewerking die ik hier meemaakte zorgde er voor dat ik weer precies wis waar ik was. Kortom anderhalve kilometer voor de finish konden we rechtsomkeer maken en een extra lusje inbouwen.
Na 4:35:36 was het feest weer voorbij en had ik weer op een geweldige manier mijn zaterdag doorgebracht. Toen ik later tijdens de cooldown nog even met Willem praatte hoorde ik dat hij 262 foto’s gemaakt heeft. Als ik dat geweten had dan had ik gerust wat meer plaatjes kunnen schieten en eventuele dubbele met hem kunnen ruilen. Tevens hoorde ik tot mijn groot genoegen dat over een dikke maand de DT als dubbeldekker gelopen gaat worden, graag zal ik dat ook gaan proberen.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/