24u? Was er een ultra? Stond dit op het net? Waarom wisten wij niks? Ho ho, rustig vrienden, laat het mij vertellen… Op een koude regenachtige donderdagavond, 4 december 2008, stond mijn wagen klaar met al wat een mens nodig heeft om te lopen. 19u is het als mijn GPS aangeeft dat we 360km moeten rijden. Meer dan 3u onderweg. Onderweg naar Glimmen in Nederland. De Sint Nicolaas marathon.
Het is een lange eenzame rit zo zonder radio. De tijd doden doe ik met af en toe een knabbeltje. Op een paar kleine files na is het bijzonder vlot rijden. Zeven minuten voor Glimmen parkeer ik me op de parking van een pompstation. De zetels plat en mijn bedje opmaken. Mijn voeten liggen in het koffergedeelte en mijn hoofd op de achterbank. Goed onder de slaapzak want warm is het niet. Al snel val ik in slaap en pas om 08u30’ wekken enkele 40 tonners me. 5 december 2008, nog 7 minuten rijden. Na een licht ontbijt kom ik om 09u15’ aan op de Meentweg. Niets te zien en geen lopers te bespeuren?
Na een tijdje rondrijden zonder resultaat stap ik even binnen in het kantoor van een bomenhandelaar. De man legt me uit dat vijgenbomen wel 10meter hoog worden. Leerrijk, maar daarvoor zijn we hier niet. De man laat me even op internet. De start zou blijkbaar toch zijn op het punt waar ik al eerder stond. Op de hoek met de Oosterbroekstraat staat ondertussen een wagen en in het veld ligt een tentzeil. Hier zal het zijn. Hier is straks om 11u de start van de Sint Nicolaas marathon. Vijf dagen na de marathon in Geldrop, maar de benen voelen goed. In mijn hoofd denk ik zelfs stiekem aan een eerste plaats. Een zeer klein bezette marathon maakt mijn kansen groter. Adrie liep nog OSO, hem verwacht ik niet als tegenstander. Lex daarentegen zou wel eens de grootste concurrent kunnen zijn. We zien wel. Vooral genieten van de omgeving. Warm is het niet, de lucht is vochtig en koud, een grote vijand van mij.
Het is 11u en we zijn vertrokken voor een kleine lus en dan 10 rondjes van 4km. Het vertrek is niet heel snel en ik loop net achter Lex. Mijn voeten zijn gevoelloos en ik beslis van wat sneller te lopen en naar de groep van de 22km te gaan. Dat lukt probleemloos en het gevoel komt terug in de voeten. Met 5 man komen we door de eerste lus. Even een ommetje naar de wagen voor mijn drinkfles te halen en snel terug naar de kopgroep. Ondertussen zijn we nog met 4 man. Na 3km is er weer wat verval, 1 loper neemt afstand en ik loop makkelijk met hem mee. Zijn tempo is voor mij wat te onregelmatig en het verplicht me om al na 3km de kop over te nemen. De rondjes verlopen vlot en telkens kom ik als eerste over de meet, de winst waar ik van droomde begint dichter en dichter te komen.
Het parcours is prachtig, goed beloopbare paden afwisselend met wat asvalt en soms wat los zand. De weinige wandelaars storen niet echt en de loslopende honden zijn redelijk braaf en willen meer spelen dan kwaad doen. We lopen naast de snelweg maar daar kijk ik rechts en zie een mooi meer met prachtige reigers. Tegen de wind is het heel koud, het zweet onder mijn vestje lijkt bevroren en doet mijn spieren verstijven. Na 20km begint de rechtervoet serieus pijn te doen, hoe kan het ook anders als men met een bloedblijn aan de start komt. De pijn valt wel mee maar de koude is een ander paar mouwen. Het loopt nu echt wel stroef en als ik als eerste over de meet kom na 22km denk ik eraan om te stoppen. Ach, het zou niet fair zijn tegenover de loper die achter me loopt. Gewoon doorbijten en zo lang mogelijk op kop lopen. De 2de helft is afzien en de energie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Aan km 37 loopt Lex me voorbij als een TGV, 37km op kop, 37km dromen… De slag die men dan krijgt is hard, de pijn, de ontgoocheling, de koude, een slechte cocktail om voort te gaan maar het is nu niet anders. Relativeren , nog even doorbijten en tweede is ook al wel mooi. Lex zet me nog op 8minuten en is zo een verdiende winnaar, mijn tijd 3u35’48”. Wat ging er mis? De kou, de pijn, blijnen, eten, drinken? Allemaal goedkope excuses, ik ontbreek gewoon nog wat conditie om de laatste 10km voluit te gaan.
De Sint Nicolaas marathon zit er op. Nog even nabibberen, maar na een lekkere bouillon en droge kledij gaat het al snel beter. Het was een zeer mooie vriendschappelijke marathon en dat maar voor 5€. De bevoorrading met chocolade, banaan, peperkoek, dik in orde. Iedereen is tevreden en praat nog wat na. Ik glip er stiekem tussenuit, want voor mij is het tijd om terug naar huis te gaan. Na een lange reis met de nodige files van de avondspits kom ik heelhuids aan om 19u00. Nu mag ik het wel de 24u van Glimmen noemen.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com