Twee jaar geleden had ik na heel wat omzwervingen door het land van de hardloopschoenen eindelijk weer loopschoenen die voor mij perfect waren. Aan het begin van dit jaar hoorde ik van een razend enthousiaste verkoper, dat ze deze geweldige schoenen nog beter gemaakt hadden. Van mij mogen ze om de haverklap de kleur van de schoenen veranderen..

…na twee keer lopen zie je die toch niet meer, maar van de loopeigenschappen moeten ze afblijven! Na 5 minuten wist ik dat de man een echte verkoper was en dat niet iedere verandering een verbetering is. Ik kon dus weer op zoek naar voor mij geschikte schoenen. Uiteindelijk heb ik via Internet in Amerika nog 3 paar van het oude model gevonden. De prijs van de schoenen was ook nog erg interessant; niet eens veel minder dan de verzendkosten. Dus ben ik de komende maanden weer voorzien. Naast het feit dat deze schoenen echt goed zitten, optimale steun en demping geven hebben ze nog een eigenschap die ze geweldig maakt. Ze hebben namelijk aan de onderkant in de lengterichting een grote gleuf. En dat is ideaal voor mijn verzamelwoede. Ik verzamel namelijk van alle plaatsen waar ik gelopen heb steentjes. Dit is een waanzinnig interessante hobby en ik ben ook gaarne bereid om daar iets (extra’s) voor te doen. Maar omdat ik ook graag iets van de omgeving zie kan ik niet gedurende het gehele loopje naar de grond blijven turen. Daarnaast ben ik gewoon te lomp en zeker niet lenig genoeg om tijdens het lopen even te bukken en een steentje op te rapen. Maar daar biedt zo’n mooie groef onder je schoen de uitkomst. Je dendert gewoon door en na afloop heb je gegarandeerd weer een paar mooie steentjes te pakken.

Inmiddels heb ik een indrukwekkende verzameling. Maar zoals iedere verzamelaar ben ik altijd op zoek naar dat ene pronkstuk, dat de kroon op je verzameling kan worden. Dus toen ik hoorde dat de Zuiderzee marathon niet in hetzelfde weekend zou vallen als Olne- Spa-Olne begon mijn verzamelaarhart een slagje sneller te kloppen. Een marathon over de bodem van de vroegere Zuiderzee, dit was toch wel haast de garantie voor en unieke toevoeging aan mijn collectie.

Ik kon dan ook amper wachten tot ik zaterdagmorgen om 6:25 uur Henk Sipers en Frank Veugen mocht gaan ophalen. Dit zou wel een heel speciale loop worden. Henk zou even nummer 250 aan zijn indrukwekkende lijst toevoegen en Frank was toe aan een verbetering van zijn p.r.. En ik zou een uniek exemplaar aan mijn steentjescollectie gaan toevoegen. Ik was echt super blij dat het helemaal wit van de sneeuw was, zodoende zou ik dus niet meteen te zien krijgen met welk steentje ik verrast zou worden. Zo’n eerste winterdag blijft indrukwekkend, je kijkt vanuit je warme bedje naar buiten en realiseert je dan dat je straks 42,2 kilometer lang frisse gezonde buitenlucht mag gaan happen. Mijn vrienden van Rijkswaterstaat hadden besloten om de tunnels van de A73 open te laten dus een voorspoedige reis stond niets in de weg. Ook stoorde het mij niet dat, toen we ter hoogte van de Veluwe reden er maar één strook van de autosnelweg berijdbaar was. Dit in tegenstelling tot de nodige automobilisten die hun voertuigen in de berm geparkeerd hadden.

In Zwolle was het weer een gezellige bedoening met veel oude bekenden. En het viel wel echt op dat de gemiddelde leeftijd van de aanwezige lopers zeker niet onder de 45 jaar lag. Precies om 9:45 vertrokken drie heerlijk verwarmde dubbeldekker bussen naar het startpunt in Urk. Het is prachtig om daar boven in t zitten en dan te zien dat het links opeens helemaal zwart wordt en ver volgens rechts ook. En dan zie je die twee weerfronten bij elkaar komen, waarna je ziet dat er uit zwarte lucht witte hagel kan komen. Indrukwekkend. Normaal zie je dat mensen altijd hun best doen om zo snel mogelijk uit een bus te komen maar dat was zo indrukwekkend dat iedereen graag nog even bleef zitten en van dit natuurverschijnsel wilde blijven genieten. De chauffeur riep nog om dat hij het heel jammer vond dat hij in de bus moest blijven zitten en dat wij wel mochten uitstappen, maar ik had totaal geen medelijken met hem. Op een bedrijventerrein waren we van harte welkom in de kantine van een bedrijf en zo traag als de lopers waren met het uitstappen uit de bus zo snel waren ze met het naar binnengaan in het gebouw. Hier ontmoette ik trouwens Jack Hendrickx. Jack, is een verzamelaar van marathonloopkalenderdagen en was zo blij dat hij eindelijk 22 november aan zijn collectie kon toevoegen dat hij zelfs vergat om even een sigaretje te roken. Trouwens Jack heeft inmiddels een kleine 400 marathons gelopen maar nog nooit een ultra, maar hier komt verandering in; volgend jaar gaat hij samen met Jannet Lange en mij op 7 opeenvolgende dagen een ultra lopen.

Toen het richting de klok van 11 uur liep werd het droog en konden we naar buiten. Een kleine 200 gelukkigen mochten genieten van het startschot van een van de Urker wethouders. Omdat ik weer aan het kleppen was had ik dit gemist maar ik had toch vrij snel in de gaten dat ik mocht starten. Frank had mij om advies gevraagd. Ook al rotzooi ik maar wat aan, toch weet ik wel hoe het zou moeten. Dus had ik hem geadviseerd om niet te snel te starten, goed naar zijn lichaam te luisteren en fatsoenlijk warm te lopen. Zelfs mij lukt het niet om een beetje rondhangen in een lekker warme kantine aan te duiden als goed warm lopen. Dus bleef alleen rustig starten en naar je lichaam luisteren over. En met name dit laatste was gezien de snijdende koude echt belangrijk. Ik heb van te voren nooit een flauw idee wat voor een tempo ik ga lopen maar kan wel binnen 2 kilometer zeggen waar ik op uitkom. Ik had het dus steenkoud, ijskoude voeten en mijn spieren waren stram. Ik liep de eerste kilometer in 4:45 en nummer 2 ook. Dit zou dus een tijd tussen de 3:18 en 3:19 worden. Frank zat naast mij en aan zijn ademhaling en zijn stappen te horen zou hij waarschijnlijk een heel stuk bij mij kunnen blijven en zat zijn p.r. er aan te komen.

Ik vond dit parkoers wel iets hebben. Eigenlijk was het een lang rechte weg. Het heeft wel iets door zo’n polder denderen, lekker ver kunnen kijken en gewoon in een bepaalde cadans door gaan. Zeer regelmatig stonden er prima verzorgingsposten met heel aardige mensen die meestal zelfs van te voren vroegen wat je wilde drinken en zorgden dat je dat aangereikt kreeg. Dit om de flow niet te verstoren. Trouwens zelfs deze Limburger had naar verloop van tijd door dat de drankenkaart niet onbeperkt was maar dat kon de pret niet drukken. Na een kilometer of 11 kwamen we door Schokland. Vroeger een eiland en nu gewoon leuk om te zien. Voor de plaatjes begon het op dat moment net even te hagelen en was de beloofde rugwind even veranderd in zijwind. Zodoende kon je voelen dat de hagel echt was. Je moest even een heuveltje af en daar stond dan ook de voorzitter van het organisatiecomité, Herman Euverman, je te waarschuwen dat het glad kon zijn. Later zag ik dat Herman rondreed met een grote aanhangwagen achter zijn auto. Zou dit de bezemwagen zijn geweest?

Na 1:39:30 zat de eerste helft er op. Langzamerhand kwam Kampen in zicht. Zo te zien een heel leuk stadje en ook hier mochten we even een paar meter omlaag en stond Herman er weer. Na een kleine bezichtiging van het station zaten de eerste 28 kilometer erop en kon ik langzaam van steeds meer lopers niet alleen de achterkant maar ook de voorkant zien. Ik hoorde dat de ademhaling van Frank begon te veranderen dus twijfelde even wat ik doen moest. Hij mocht best een beetje inleveren zonder dat een vette verbetering van zijn p.r. in gevaar kwam. Ik kon iets vertragen en hem gaan toespreken maar ik kon ook in zicht blijven en hopen dat hij zich op mij zou richten. Uiteindelijk heb ik voor het laatste gekozen en zelfs stiekem nog een paar seconden versneld. De reden hiervoor was mijn geliefde verzamelhobby. Ik hoorde namelijk vanaf een bepaald moment een klik onder mijn rechtervoet en even later ook onder mijn linker. Prijs dus. Beide groeven waren gevuld. En aangezien ik best wel een beetje nieuwsgierig ben wilde ik toch wel heel erg graag weten wat ik gescoord had. Daarnaast had ik Henk Sipers beloofd dat ik foto’s zou maken van zijn finish en omdat ik wist dat er ook een fotograaf van de krant kwam, wilde wel even gedoucht hebben. Want stel dat ik ook eens toevallig op een krantenfoto kwam dan moest ik er wel een beetje verzorgd zijn. Ik heb immers als vader van opgroeiende kinderen een voorbeeldfunctie.

Dus op naar de finish. Voor de goede orde: ik heb mij niet verlopen op kilometer 41,5 ik ben alleen even de andere kant uitgelopen om beter het tunneltje te kunnen inlopen. Omdat ik mijn startnummer onder mijn jasje had moest ik wel even mijn jasje opmaken. Het was dus een eindsprint met een extra moeilijkheidsgraad, maar toch was na exact 3:18:00 ook dit feest weer voorbij. En had ik nog even tijd voor 5 bekertjes cola tot een dikke 4 minuten later een dolgelukkige Frank binnenkwam. Tot mijn genoegen was de douche zo heet dat de kans dat ik de glorieuze binnenkomst van Henk Sipers zou missen minimaal was.

Nadat Henk binnen was kon het feest beginnen. Henk werd op een geweldige manier door de organisatie in het zonnetje gezet. Maar Henk was niet de enige jubilaris: ook Herman Euverman had naast het organiseren van een geweldige marathon (en dit uiteraard samen met een groep enthousiaste clubgenoten) ook nog even in Ierland marathon/ultra nummer 200 gelopen. Hier was natuurlijk een mooi T-shirt van gemaakt. Omdat Herman veel te bescheiden is en het dus moeilijk is om aan een foto van hem te komen had het even geduurd voor dit shirt klaar was. Maar nu was het er dan toch. Herman was trouwens zo begaan met de zorg voor de goede afloop dat hij in eerste instantie het T-shirt onder zijn trui aan trok. Maar het is mij toch wel gelukt om hem duidelijk te maken dat dát echt niet hoefde.

Ik voelde mij een gelukkig mens, was getuige geweest van een 250ste marathon, een mooi stukje Nederland gezien, aardige mensen gesproken en weer een loopje meegemaakt dat georganiseerd is door mensen met liefde voor het lopen én…. niet één maar twee schitterende steentjes van de bodem van de Zuiderzee aan mijn collectie toegevoegd. En eerlijk gezegd vond ik, zeker gezien het feit dat dit mijn 50ste marathon/ultra dit jaar was, dat ik niet slecht gelopen had.

Kortom het was een geslaagde zaterdag en zeker een rit naar het verre Zwolle meer dan waard. Trouwens thuis heb ik ook nog de blits gemaakt. Ik heb namelijk mijn kinderen verteld dat ze in Urk de lekkerste makreel van Nederland hebben en dat ik zo laat thuis was omdat ik speciaal voor hen die makreel was gaan halen. Jammer dat mijn dochter net zo slim is als haar moeder en vroeg waarom er eigenlijk een stikker op zat met "met een sportieve groet". Vandaar dus een tip aan de lopers die hun goodie-bag nog niet uitgepakt hebben; de vis is erg lekker en je scoort echt geen punten door die een half jaartje in de zak te laten zitten, in tegendeel.

Voor de route die wij gelopen hebben verwijs ik naar mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/