Krimpenerwaard Natuurmarathon. Zondagochtend 5:15 uur; de storm en regen maken zoveel lawaai dat ik mijn wekker niet hoor maar toch wakker wordt. Dit weer zorgt er meteen voor dat mijn hersenen door elkaar geschud en schoon geblazen worden. Wat heb ik ineens veel en steengoede argumenten om vandaag geen loopje te gaan doen.

Je hebt al zoveel gelopen, rust is belangrijk, je gezin verdient aandacht, dit weer is slecht voor je spieren, ik ben een beetje verkouden, het is maar een marathonnetje …etc.. Toch is er ook dat stemmetje dat zegt: “maar je hebt gezegd dat je meeloopt….” Dus dan “spring” je toch met heel veel frisse tegenzin uit bed en zit genietend van de wind die op de ramen beukt en de regen die prachtige imitaties van de Ierse zee produceert je botterhammetjes naar binnen te schuiven. Vervolgens zit je ruim 8 kwartier in de auto met de ruitenwissers en de verwarming op volle kracht je te realiseren wat het toch mooi is om principieel te zijn. Maar dan stopt het met regenen en uiteraard is mijn grote klep meteen terug, en is mijn eerste gedachte: goed dat ik toch gegaan ben en wat jammer dat het niet regent en stormt.

En dan sta je onder de rook van Rotterdam op een mooie herfst zondag in het loetbos in de Krimpenerwaard en wordt je dolenthousiast welkom geheten door (en nu ga ik even geen namen noemen omdat ik dan weer iemand vergeet) de organisatoren van de Krimpenerwaard Natuurmarthon. Na een sterke kop koffie is mijn dag dan ook weer meer dan oké. Wat is namelijk het geval; volgend jaar op 1 november wordt de Krimpenerwaard Natuurmarathon georganiseerd en het enthousiasme en de grondigheid van de organisatie zijn zo groot dat zij een jaar van te voren al de gelegenheid bieden om deze marathon te lopen. Sterker nog, voor de mensen die nu nog niet helemaal klaar zijn bestaat ook de mogelijkheid om de laatste 33,5 kilometer te lopen. Hier moest ik dus persé bij zijn en niets kon mij hier dus van weerhouden (ahum…). 

Er staan vier enthousiastelingen in de startblokken voor de hele marathon. Daarnaast zijn er nog 3 fietsbegeleiders, 2 begeleiders met een auto en een fotograaf. Heerlijk om weer eens aan een loopje, waar je met alle deelnemers en alle begeleiders persoonlijk kunt kennismaken en alle ruimte krijgt om te lopen, deel te nemen.

Mooi op tijd wordt er vertrokken voor de eerste ronde van een kleine 9 kilometer. Eerst een stukje fietsenpad langs een watertje waarbij je pad gekruist wordt door een mooie pauw en je tevens een aantal keer de zeldzame witte reiger te zien krijgt. Niet dat ik het verschil tussen een reiger en een duif weet, maar Wim Nobel, die de route bedacht heeft, kan prachtig vertellen wat er allemaal onderweg te zien is. Dan gaat het over schelpenpaden en stukken gras de echte polder in. Voor mij als Nederlandse bergbewoner een verrassend en schitterend weids stukje Nederland. Puur genieten dus. Bij het bereiken van het startpunt de Hooiberg wordt de groep uitgebreid met de groep van 33 kilometerlopers. En dus met een 25 procent grotere lopers groep gaat het de tweede ronde in. Ik geniet nog meer van het weidse landschap en leer weer heel wat bij over de topografie van Nederland. Tevens heb ik mij beziggehouden met het tellen van het aantal muskusratvallen. Wellicht is het een idee dat de organisatie volgend jaar na afloop aan iedere loper vraagt hoeveel muskusratvallen er langs het parkoers waren en dan de winnaar van deze prijsvraag trakteert op een op ambachtelijke wijze bereid waterkonijn.

Regelmatig moet ik even stoppen en mijn camera uitpakken, een foto schieten en mijn camera weer inpakken. De resultaten hiervan zijn op mijn site te bewonderen. Vervolgens mag ik weer op jacht gaan naar de groep dus heb ik voorlopig weer genoeg intervaltraining gedaan. Op een gegeven moment gaan de geasfalteerde paden over in zand/graspaden. Dan komt er een stukje waarbij de zandpaden vrij recent verbeterd zijn door het opvullen met lavastenen. Weer een bewijs dat niet iedere verandering altijd een verbetering is. Na het halve marathonpunt is voor de afwisseling en stukje door een dorpje, waarvan ik de naam vergeten ben, ingebouwd. En dan gaat het weer terug de polder in. De laatste 10 kilometer gaan over gras en bruggetjes en zijn super leuk. Jammer genoeg heeft men daar ook op een aantal stukken de lavastrooikunst beoefend. Persoonlijk vond ik dit helaas een stukje minder prettig lopen. Van de andere kant is ook wel leuk om op het laatst weer even je looptechniek te mogen aanspreken. Bovendien denk ik dat over een jaar de scherpe kantjes er letterlijk wel vanaf zullen zijn. Voor de precieze route verwijs ik naar de animatie op mijn site.

Na 3:52:38 zat dit feest er helaas weer op. Ik denk wel dat het duidelijk is dat dit een loopje is wat mij erg aanspreekt. Op de website van Jannet Lange staat een schitterend stukje over het verzamelen van marathontijden. Nu ben ik ook een verzamelaar niet zo zeer van marathontijden maar van marathon edities. Omdat ik, op marathongebeid, een laatbloeier ben, is het vrij moeilijk om deze verzameling echt uit te bereiden. Maar van deze heb ik toch maar mooi editie 0 in de knip. Heel graag wil ik dan ook de volgende edities aan mijn collectie toevoegen. En ook al verzamelde ik geen edities toch wil ik hier graag bij zijn. Helaas heb ik hier nog een klein dilemma. Er zijn een paar dagen waarop in niet loop en een daarvan is de verjaardag van mijn echtgenote. En inderdaad is de volgende editie van deze loop volgend jaar op 1 november. En omdat uit dit verhaal overduidelijk blijkt hoe principieel ik ben heb ik dus de komende 51 weken dikke stress om hier een oplossing voor te vinden.

En nu ik het toch over verjaardagen heb. Ik denk dat inmiddels mijn mening over verjaardagen wel bekend is: ik vind verjaardagen alleen leuk als ze iets met lopen te maken hebben (dus met een loopje of en lopend buffet gecombineerd worden). Maar ook hierop zijn uitzonderingen: zondag bereikte een mij zeer dierbare jongedame de leeftijd van 13 jaar. En laat zij nu toevallig in de buurt van Rotterdam wonen. Recalcitrant als ik ben zou ik normaal mijn gezin meegenomen hebben en ’s morgens voor het loopje afgezet hebben. De absolute garantie dus dat we de laatste keer voor die verjaardag uitgenodigd werden. Maar deze jongedame is mij echt dierbaar. Dus is mijn gezin rechtstreeks gegaan en ben ik na het loopje gegaan. Het begint mij dus steeds beter te lukken om mijn loopverslaving te combineren met ons gezinsleven. Dit is uiteraard geen opmerking om al punten te scoren voor volgend jaar 1 november.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/