Soms moet ik met een groep op weg waar onderling een extreem niveauverschil in zit. De één loopt in zijn wedstrijd over 10km net 12km/uur en de ander loopt een marathon in 17km/uur. Zo ook afgelopen zondag met de complete selectie van een hardloopwinkel uit Borne. Daar heb ik het volgende op gevonden. We liepen de, in Apeldoorn bekende, Accres ronde van zeg 10km.

De langzaamste loopt op kop en voor zijn doen is het een pittige duurloop. Na een paar kilometer joggen voor de snellere gaan deze op mijn teken 10 seconden de tegenovergestelde richting verder joggen om vervolgens het aldus ontstane gat te dichten. Wanneer de snellere weer op adem zijn wordt de tijd 20 seconden en dit herhaalt zich tot 50 seconden maximaal. Het leuke is dat de eerste korte versnellingen de langzame direct in beeld zijn en het gat dus zienderogen kleiner wordt. Met de langere versnellingen raakt de groep uit zicht en blijkt vaak dat de eerste korte dichtloop acties iets te optimistisch waren. Bij terugkomst blijkt dat iedereen de training leuk heeft gevonden, appeltje eitje dus.

Zo gingen wij dus eens op pad op een voor ons bekende route met slechts één langzame en een heleboel snelle lopers. De langzame liep netjes de route in 12km/uur terwijl wij met een hele kudde een soort van kleine wedstrijdjes deden wie het eerst, maar vooral niet als laatste, aansloot. Tijdens de laatste versnelling kregen we de langzame, Margriet Klomps, niet in zicht en toen we eenmaal op de Hoog Buurloseweg aankwamen en Margriet in de verste verte nog niet zagen lopen brak er iets. Vooraan keek men vertwijfeld om en ik gaf een teken om te stoppen. Er werd op iedereen gewacht en daar kwam Margriet.

Ze moest nodig plassen en was even de bosjes ingegaan. Al plassend zag ze ons voorbij speren, maar om te gaan roepen had ook iets gênants dus had ze ons gewoon door laten lopen. Het was tenminste wel één van mijn meer dan 10.000 trainingen die me is bijgebleven. Dankjewel Margriet!

© Rinus Groen – Apeldoorn