Op de derde dag van Tulla-Nenagh met eindelijk een vlakke etappe. Na mijn eerste full Irish Breakfast ging de tocht weer door. Nadat ik de eerste drie uur lang van het ontbijt heb mogen nagenieten, weet ik waar het woord full vandaan komt en besloot ik dat dat tevens mijn laatste full Irish zou zijn.

(Note Redactie Loopkrant.nl: Ireland Coast tot Coast. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in  afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het derde deel van deze bijzondere loopervaring)    

Omdat Thijs te bescheiden is om voor hetzelfde inschrijfgeld zoveel kilometers extra te lopen als wij gisteren gedaan hadden, bestond de eerste groep vandaag alleen nog maar uit mij. Na een kilometer of 4 vond ik het toch onverantwoord om de hele tocht alleen te lopen en heb ik op Martin gewacht. Volgens Willem was het vandaag weer een vlakke etappe en zo te zien had ik geen negatieve gevolgen van de escape van gisteren. Het liep dus lekker en na 2:10 zaten er al ruim 20 kilometer op. Wij liepen perfect volgens gps en misten zelfs de verzorgingsposten niet. Alleen dat vlak bevreemde mij een beetje. Aan het einde van de dag hadden wij uiteindelijk 1405 meter geklommen, het is maar wat je vlak noemt. Het was weer een erg mooie etappe. Eigenlijk was het een flinke heuvel over, dan omlaag even om een meertje heen, dan weer een heuvel op en dan weer omlaag en omdat het zo leuk is nog een heuvel op en weer omlaag.

Op een gegeven moment gaf de gps weer een modderpad aan. Na mijn ervaring van gisteren heb ik niet meer getwijfeld; ook al ging het over een erf en waren er poortjes. Omdat groep twee gisteren heel stoer zei: ”die knopen in de touwen waarmee de hekken afgesloten zijn maak je toch zo open”, heb ik voor hen nog een paar extra puzzeltjes achtergelaten. Ik baalde dan ook toen ik het ’s avond hoorde dat zij dit pad niet genomen hadden maar gewoon de verharde weg gevolgd hadden. Ze hebben naast de puzzel met de knopen nog heel wat gemist. Modder en hele stukken waar je tot aan je kuiten door het water moest. Omdat we aan het einde nog een klassieke green “cow” road te pakken kregen zijn we op de laatste nog bewust door een aantal plassen gaan lopen om onze schoenen een beetje toonbaar te krijgen.

Die dag zat het er na 54,12 kilometer of wel 6:09 uur voor Martin en mij op. Groep 2 vond dit een dergelijk schitterende etappe dat ze een paar uurtjes langer zijn blijven rondkijken. De B&B waar wij landden was erg chique. De eigenaresse had een lichte voorkeur voor hoogpolig tapijt en mooie vloerkleedjes. Ik kreeg de indruk dat ze de kleur van mijn loopschoenen, ook al had ik geprobeerd om ze in wat plasjes schoon te lopen, hiermee een beetje te veel vond contrasteren. Stiekem had ik gehoopt dat ik even een paar uurtjes mocht bijslapen. Helaas ging die vogel niet op omdat ik de unieke kans kreeg om met Annemarie even boodschappen te doen. Gelukkig was ik wel op tijd terug voor het eten.

Dag 4 Nenagh – 2 miles borris: Op weg naar het kasteel
Vandaag had ik mij voorgenomen om bij de groep te blijven. Dit is tot de eerste verzorgingspost perfect gelukt. Het lopen met de groep was echt leuk maar ik kwam absoluut niet in mijn ritme. Dus vanaf de eerste post zijn Martin, Thijs en ik ons eigen ritme gaan lopen. Ik denk dat Thijs weer bij ons zat omdat hij stiekem hoopte om ook met Annemarie boodschappen te mogen gaan doen. Aan Martin viel mij op dat hij op een andere manier ging lopen dan de afgelopen dagen. Zo te zien was er iets niet goed met zijn rechter been.

Ook het landschap begon qua karakter te veranderen. Dit is absoluut een van de mooie dingen van deze manier om een land te verkennen. Er waren weer stevige heuvels maar het zag er een beetje afgerond uit. Uiteindelijk kwamen we in een dorpje en hier zag ik voor de eerste keer een plaatsnaambordje. Volgens de gps moesten we links af. Tevens stond hier ook een wegwijzer en deze gaf aan dat de weg weer terug ging naar Nenagh. De afstand kwam vrij aardig overeen met wat we gelopen hadden. Gezien onze ervaringen van de afgelopen dagen was het niet onverstandig om even overleg te hebben met twee timmermannen die daar aan het werk waren. Ik praat geen Iers maar dat was niet nodig om te begrijpen hoe zij over onze tocht dachten. Uiteindelijk kwamen we er toch achter dat we op de goede route zaten. Het was Willem gelukt om een heel mooi lusje te construeren zodat we, ook al lag dat niet op de route, toch nog hadden kunnen genieten van de Silvermines en de Silvermountains.

Ons eindpunt van die dag van het kasteel van 2 miles Borris. De laatste vier kilometer ging langs een zeer drukke weg, helaas kon dat niet anders. Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door ons onderkomen van die nacht. Het kasteel dus. Omdat Thijs en Martin de laatste twee kilometer wilden uitlopen had ik de eer om door de kasteelheer ontvangen te worden. Een prachtig figuur met de nodige humor die in een goede roman niet zou misstaan. Dus echt weer iemand voor mij om een goed gesprek mee aan te gaan.

Omdat wij de eerste 3 waren hebben wij ons opgeofferd om in de zeer riante torenkamer te slapen. Om het leed voor de rest te verzachten heeft Willem wel in onze badkamer mogen douchen. Dat had er trouwens niets mee te maken dat Thijs in de badkuip van Willem’s kamer lag. Toen Martin zijn schoenen en sokken uitdeed was het wel even schrikken, zijn rechter achillespees was enorm opgezwollen. Dit voorspelde niets goeds voor de komende vier dagen.

Het ’s avonds hebben wij uiteraard op het kasteel gegeten en eerlijk gezegd vond ik dit nog leuker dan in een pub. Die nacht begon het weer te stormen en er is niets spannender dan in een torenkamer van een kasteel naar een storm luisteren. Op een gegeven moment werden wij wakker door een luide piep. Geen flauw idee wat dit nu was. Een kwartier later weer. Na een aantal keer ben ik mijn telefoon gaan uitzetten. Maar de piep bleef komen. Ook Martin heeft zijn telefoon uitgezet. Later heeft hij zelfs de batterij er uitgehaald. Vervolgens van alle apparaten de stekker uit het stopcontact gehaald. Niets hielp. Tegen de ochtend waren we er uit. In de nok van ons kamertje, op een meter of 4 hoog dus hing een rookmelder, en die was zo vriendelijk om te melden dat zijn batterij bijna leeg was. Voor ik het vergeet: het was weer een vlakke etappe met 1386 meter omhoog en 58,53 km in 7:05.

Dag 5: 2 miles Borris- Bagenalstown: Regen, Regen en pijn
Bij het ontbijt heb ik nog even met de kasteelheer over de weersverwachting gepraat. Hier werd ik niet vrolijk van. Het positieve was dat hij het wel perfect voorspeld had. De eerste 100 meter was het droog en toen gingen de hemelsluizen open. De hele dag heeft het zeer hard geregend. Maar gelukkig klaarde het het laatste halve uurtje op.

De tocht was mooi. En dit was duidelijk de vlakste etappe met maar 1218 meter omhoog. Na een kilometer of 20 kwamen we boven op een kale hoogvlakte. En daar begon het te hagelen en te stormen. Normaal had je nog iets bescherming van de hagen en de muurtjes, maar daar was helemaal niets. Het is onbeschrijfelijk hoe koud je het dan krijgt en hoe ellendig je je dan gaat voelen. Gelukkig waren we niet al te ver van Annemarie met haar verzorgingspost. Met veel moeite heb ik daar mijn zware regenjas aangetrokken. Annemarie heeft mij mijn handschoenen aangedaan. Ik was daar absoluut niet toe in staat. Gelukkig hoefden we nog maar een marathonnetje. Hier kwam nog bij dat het met Martin zijn achillespees verre van goed ging. Maar goed, ook dit hoort bij dit soort tochten. Na ruim een uur begon ik een beetje op te warmen en ging het een beetje beter.

Een van de hoogtepunten die dag was Kilkenny met zijn abdij en kasteel. Om dit goed te bekijken zat er een extra lusje in het parkoers. Gezien het weer hebben Martin en ik hier letterlijk niet al te lang bij stil gestaan. Na Kilkenny waren het nog 25 kilometer tot onze finish plaats. Martin kreeg steeds meer last van zijn achillespees en sleepte eigenlijk zijn voet achter zich aan. Ik heb zelden iemand zo zien afzien. Ik probeerde, indien mogelijk, de plasjes nog enigszins te omzeilen. Martin ging er bewust doorheen om maar een beetje koeling te krijgen.

Na 7:08 uur hadden we er 61,35 kilometer en heel veel regen op zitten en waren weer bij superaardige mensen in een B&B beland. ’s Avonds kregen we hier ook het eten. Hoe het gebeurd is weet ik nog steeds niet maar iedereen kreeg zijn hoofdgerecht netjes voor zich op tafel gezet alleen mijn bord vloog vol over mij heen. Uiteraard heeft Willem hier heel mooie plaatjes van gemaakt. Dit soort dingen kunnen gebeuren, alleen jammer dat het mij gebeurde. Ik heb trouwens zelden iemand gezien die zich zo schaamde als de mevrouw van de B&B. Uiteraard bood ze meteen aan om mijn kleren te wassen. Voor de goede orde, dat schamen sloeg op het feit dat ze het eten over mij gegooid had en niet omdat ze aanbood om mijn kleren te wassen. Kortom ik kreeg hierna een extra grote portie eten en had ook weer lekker schone en frisse kleren; wat kun je na zo’n regendag meer wensen.

Voor de looproute en foto’s verwijs ik naar de gebruikelijke animatie op mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/