Op de zesde dag van Bagenalstown-Tinahely. Zo slecht als het weer gisteren was zo mooi was het vandaag. Vandaag was de laatste dag in de hills en dan zouden we naar de mountains gaan. Ondanks enige twijfels besluit Martin weer met mij mee te gaan. Het ging zowel bij Martin als bij mij lekker. Het is ook een mooie etappe. Stevige en lange klimmen, prachtige vergezichten..
(Note Redactie Loopkrant.nl: Ireland Coast tot Coast. Dit alles door de ogen van Henk Geilen in afzonderlijke verhalen vastgelegd en verspreid over drie dagen afzonderlijk te lezen op Loopkrant.nl. Hierbij het vierde deel van deze bijzondere loopervaring)
Na een dikke 40 kilometer gaat het weer helemaal mis met de pees van Martin. Zo te zien gaat het nog veel slechter dan gisteren. Ik weet dat hij in staat is om de etappe uit te lopen maar begin mij af te vragen of dit nog wel verstandig is. Ik zie ook dat zijn linker kant ook begint op te spelen. Uiteindelijk hebben we het laatste stuk heel rustig aan gedaan en zit het er na 57,42 kilometer in 6:46 uur. De laatste heuvels lieten ons toch nog even 1592 meter omhoog gaan.
Het laatste stukje heeft nòg een kleine verrassing voor ons in petto. Annemarie had de koffers naar de B&B gebracht en vertelt ons dat deze B&B moeilijk te vinden is, en een beetje anders dan we gewend zijn. Tevens vertelt zij dat de rest in het huis slaapt maar dat wij in de tuin slapen. Al met al een beetje cryptisch maar het voorspelt niet veel goed. Maar eerst het probleem van moeilijk te vinden oplossen. Annemarie zegt dat we de gps route moeten volgen tot we in bij een kerkje komen, dat moeten we aan onze rechter hand laten liggen en dan even een heel steile berg op en dan zien we het. Naast prachtige natuur en heel veel honden zie je in Ierland veel kerkjes en gezien eerdere ervaringen met het vinden van B&B’s werd ik wat voorzichtiger. Zeker omdat ik Martin geen meter te veel wilde laten lopen. Toen ik bij een kerkje kwam zag ik voor mij een steile hevel maar ook een paar huisjes. Bij een van die huisjes was de bewoonster een klusje aan het uitvoeren. Dus ben ik haar maar gaan vragen of zij de weg naar de B&B kende. Het zei haar helemaal niets. Om te voorkomen dat mijn uitspraak wellicht tot verwarring zou leiden liet ik haar ook de naam van de B&B op papier zien. Hetzelfde effect. De B&B lag in het gehucht Curravanish. Die naam deed wel een belletje rinkelen, maar dat was nog heel ver weg. Ook had ik even gevraagd of zij hier woonde en hoelang al, dit bleek haar hele leven te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen ben ik toen even die steile helling op gerend. En daar zag ik iets van een boerderij. Toen ik daar was bleek dit niet de B&B te zijn. Toen ik terug liep zag ik een heel klein half afgebroken bordje B&B, en was ik dus zo bij de B&B. Hemelsbreed was het gehucht Curravanish dus nog geen kilometer van het huisje waar de mevrouw haar hele leven gewoond had, toch had zij er nog nooit van gehoord. Dit is het ultieme bewijs dat door een stukje hardlopen je horizon enorm verbreed kan worden.
Annemarie had ook al aangegeven dat de B&B iets anders was dan wij gewend waren. Dus wij waren gewaarschuwd. Net zoals bij alle eerdere B&B’s waren de mensen super aardig. Meteen kregen we koffie en scones. Maar de eerste indruk was dat hier geen bouwvakker aan het werk was geweest maar een klusser. Om precies te zijn een heel creatieve klusser die alleen een paar basistechnieken kende, weinig gereedschap had en zeker geen waterpas. Wel was hij goed in allerlei basis camouflage technieken. Een paar voorbeelden: de vloeren van sommige kamers waren zo scheef dat de bedden aan de muur vastgespijkerd waren. Als gedoucht werd stroomde het water door het plafond de zitkamer in. De wc’s waren zo gemonteerd dat je er helaas niet op kon zitten. Gelukkig waren Martin en ik niet in het hoofdhuis maar in de tuin ondergebracht. Zo te zien was dit het voormalige onderkomen van de dieren (dit is een mooi woord voor stal) alleen was men vergeten om deze bestemmingswijziging aan de dieren door te geven. Kortom dit was een van de onderkomens die we ons nog lang zullen herinneren. Voor ik het vergeet de statistiekjes van deze laatste heuvel etappe 57,42 kilometer in 6:46 uur en slecht 1592 meter omhoog.
Dag 7: Tinahely – Laragh: Regen en mountains en toch nog een feestje
Het moge duidelijk zijn dat wij ons onderkomen met pijn in het hart verlieten. De weersvoorspelling was kort en heel duidelijk: Regen. Ter verhoging van de feestvreugde kwam Thijs de trap af met twee totaal ontstokken scheenbenen. Voor deze dag hadden wij geen routes in de gps. Wij zouden namelijk de Wicklow mountains trail gaan volgen. Volgens Willem was deze perfect gemarkeerd met bordjes en hadden we geen andere route aanduiding nodig. In dit kader vond ik het superhandig dat Thijs zo’n mooie vuurrode scheenbenen had, als hij nu voorop liep konden wij het schijnsel van zijn benen volgen. Omdat Thijs altijd bereid is om zich in te zetten voor anderen ging hij dan ook ondanks zijn schenen van start. Mijn planning was om vandaag zoveel mogelijk bij de groep te blijven want mijn ervaringen met routeaanduidingen waren de afgelopen dagen niet zo best. Het deed mij dan ook deugd dat ik de enige van de hele groep was die het tweede bordje niet miste. De regen varieerde weer tussen hard, heel hard en erg hard. Ik merkte toch dat ik de laatste dagen iets gedaan had en ondanks allerlei pogingen om restaurants aan de rand van het faillissement te brengen en de goed gevulde glazen Guiness sportdrank dat ik toch op mijn reserves aan het interen was. Met name had ik het steeds steenkoud. Toen we na de nodige valpartijen bij de eerste verzorgingspost kwamen besloten we om zoveel mogelijk de normale wegen te nemen en besloot ik met Martin om ons eigen tempo te lopen. Voor Thijs was het vanaf toen helaas einde oefening.
Ondanks de regen bleef dit een schitterende tocht met spectaculaire vergezichten. De normale wegen vertoonde eigenlijk hetzelfde hoogteprofiel als de trial. Het verschil was alleen dat je af en toe auto’s tegenkwam en die wilden schijnbaar bewijzen dat zij ook heel snel omhoog of omlaag konden. Het ging met Martin steeds slechter dus was ik blij dat na 43,27 kilometer in 5:38 een einde aan deze etappe kwam. De meters omhoog waren 1649, als ik dit vergelijk met de eerdere etappes in de hills dan weet ik nog steeds niet het verschil tussen hills en mountains.
De B&B waar we nu ondergebracht zijn is de meest luxe van de hele trip en na die van gisteren valt dit nog meer op. Heerlijk om redelijk vroeg binnen te zijn en weer wat op temperatuur te kunnen komen. ’s Avonds worden we zelfs met de taxi opgehaald en naar een mooi en goed restaurant gebracht. Ik had trouwens even de indruk dat wij niet met een taxi maar met een vliegtuig opgehaald waren. Wat kunnen sommige mensen toch hard autorijden. Toch had dit ook een voordeel. De afgelopen dagen heb ik steeds moeten wennen aan het links rijdend verkeer. Je hebt steeds het gevoel dat iets niet klopt. Deze auto reed zo hard dat de weg nog maar een heel smal streepje was en je echt niet meer in de gaten had dat je links reed.
Tijdens het uitstekende eten hadden we trouwens nog een heel heugelijk feit te vieren : Herman had afgelopen dinsdag zijn 200ste (in hoofdletters TWEEHONDERDSTE ) marathon/ultra gelopen. Voorwaar een prestatie om van te dromen. Als we het dan toch over megaprestaties hebben; Willem had zondag zijn 500ste Ultra gelopen. Let wel Ultra, dus ik tel de meer dan 400 marathons even niet mee.
Voor de looproute en foto’s verwijs ik naar de gebruikelijke animatie op mijn site.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/