Mijn dochtertje Isabel heeft een eenvoudig manier om eremetaal te verzamelen. Na afloop van een hardloopwedstrijd loopt ze gewoon op de winnaar af en vraagt of ze de beker mag hebben. Hoe komt iemand daartoe? Van mij heeft ze het niet. Elke beker of medaille heb ik hard bevochten. Het is allemaal de schuld van Anne van Schuppen…

Anne had tijdens de cityloop een mooie standaard gekregen als eerste prijs. Haar prijzenkast had op dat moment blijkbaar zijn kritieke punt bereikt en zij sprak dus Isabel aan of zij de de trofee wilde hebben. Nou, dat wilde ze wel. Trots liep ze mee naar de fiets en op de terugweg liet ze aan iedere voorbijganger trots "haar" prijs zien. In Egmond aan Zee stapte ze op Tonnie Stouten af, de winnaar van de strandloop, en vroeg of ze zijn prijs mocht hebben. Tonnie gaf hem en zat ik op de terugweg met mijn 3e prijs naast een klein meisje in een autostoeltje die de 1e prijs had.

Inmiddels is ze gelukkig het punt van prijzenvragen gepasseerd. Haar versie heeft een update gehad en nu pakt ze gewoon wat ik aan medailles en bekers heb en zet dit op haar kamer. De bekers van deze eeuw heb ik op drie meter hoogte staan. Ook al gaat het om het moment, de tastbare herinnering aan het moment is me ook dierbaar. Ik zou haar graag bekeren, maar ze zegt dat ze niet gebekerd wil worden.

© Rinus Groen – Apeldoorn