Lang was het twijfelen: Terschelling of niet, lopen of niet… Het ontbrak mij aan energie om die lange reis te maken, de boot nemen en ’s avonds weer terug. Tevergeefs probeerde ik mijn nummer te verpatsen. Niemand die mijn nummer wilde, dus besloot ik een weekje terug om toch maar te gaan. Snel even online tickets geregeld voor de boottocht van 2 november 2008.

De bedoeling was om heel vroeg te vertrekken, de boot te nemen en een half uur later te starten met de marathon. Na de marathon direct terug naar huis, want maandag moet weer gewerkt worden. De week gaat voorbij en al snel is het weekend. Vrijdag mijn verjaardag, maar Diane wijst er mij op dat ik niet te laat mag feesten. Zaterdag moet ik immers lopen en heel vroeg uit de veren. Het leek mij een wijze opmerking en vrijdagavond ging om 23u het licht uit.

4u30′ ‘tuut, tuut, tuut…’ Pffff, die rotte wekker. Half slapend en helemaal geen zin om te rijden. Laat staan om straks te lopen. Wat kan het leven van een marathonloper soms hard zijn. Om 05u15′ draait de wagen de straat uit om te beginnen aan een onverwacht avontuur. De reis verloopt vlot en omdat ik nog veel moet lopen neemt Diane een groot deel van de reis voor haar rekening. 3u30′ later staan we netjes op tijd in Harlingen. Alles in een rugzakje, zo weinig mogelijk., het is toch maar tot vanavond. De wagen staat op een parking aan rederij Doeksen. Brrr, het is hier koud en er staat heel wat wind. Ook de mist is van de partij. Ik doe al warme loopkledij aan. We zijn blijkbaar goed op tijd, want in de verste verte is geen loper te verkennen. Straks zal het volk wel toestromen, dus snellen we ons naar de boot om zeker een zitplaats te hebben.

Al gauw is het mysterie opgelost waarom hier zo weinig volk is. We geven onze tickets aan een vriendelijke dame met brede glimlach. Als haar scanner over de barcode gaat veranderd die brede glimlach naar een serieus gelaat … " Euh mijnheer, die tickets…die zijn voor morgen". !!!?? Oeps, nu ze het zegt valt mijn euro en herinner ik mij dat de Berenloop op zondag is en niet vandaag. Het zal me leren om altijd zo nonchalant op het laatste nippertje te organiseren.

Nu terugrijden is ook wat gek, dus wagen we het erop om toch vandaag al over te varen. De tickets omzetten naar vandaag is geen probleem en uit schaamte trek ik toch maar snel een jeans over mijn loopbroek. Mijn eerste boottocht… De machines daveren en we zijn vertrokken. Ik ben nog heel moe en omdat er volgens mij toch niets anders te zien is dan water trek ik mijn jas over mijn hoofd en doe nog een dutje. Na een uurtje heb ik lucht nodig en waag me toch maar eens op het dek.

De deur sluit achter me en ik sta helemaal alleen op het achterdek. De krachtige 4-taktmotor maakt grote schuimende golven. Een breed spoor verdwijnt in de verte tussen de boeien. Dit gevoel is nieuw voor mij, de kracht van de zee. De meeuwen die volgen met de wind veel sterker dan op het land. Dit is avontuur, de mensen die nu binnen zitten en hun volproppen met chips en cola weten niet wat ze missen.

Na bijna 2u varen komt Terschelling in zicht. Iedereen komt net voor het aanmeren naar buiten. Al de mensen naar links, maar de meeuwen rechts trekken mij aan. Ik steek een stuk brood uit en de meeuwen pikken het al vliegend uit mijn handen. Mijn dag kan al niet meer stuk… of toch? We moeten immers nog een slaapplaats vinden. Na 5minuten wandelen komen we aan het vvv-kantoortje. Een vriendelijke man vraagt of hij ons kan helpen, we hopen van wel.

Na ons verhaal moet hij eens goed lachen en neemt de telefoon. Eén telefoontje volstaat, we hebben meer geluk dan het groot lot winnen. Een koppeltje belde juist af en dus was er op heel het eiland nog net één kamer vrij. En geloof het of niet, op 30m van de start ! Meer geluk hebben we niet nodig en al snel ligt de weinige bagage op de kamer. Ons hotel heeft nummer 13 en we zullen dat maar als geluksgetal beschouwen. De deur van het hotel gaat open en wie zien we daar….Adrie van Dijk. Hoe is het mogelijk? Zo’n groot eiland en dan slaap ik in de kamer net naast die van Adrie. We praten even en maken kennis met andere gasten. En dan is het tijd voor een wandeling. Eerst wat winkeltjes om nog wat scheergerei en dergelijke te kopen en dan naar het strand. Ook hier weer is het genieten van de mooie natuur met prachtige vogels. Het is wel heel heel koud.

Om 15u30′ mogen we ons nummer gaan afhalen ook in het vvv-kantoor. Heel veel volk wil op hetzelfde moment zijn nummer en dat zorgt voor de nodige wachttijden. Na nog wat te kuieren is het tijd voor een goed maal. De chinees lijkt me geschikt.  Dit voedsel is licht verteerbaar en meestal wel lekker. De ober was aan zijn eerste dag bezig en zijn vorige job was waarschijnlijk schipper. Van opdienen had ie niet veel verstand en soms zochten we achter de camera’s om te zien of het geen grap was. Zo vroeg Diane een koffie met melk. Ze kreeg haar koffie…en ik de melk. Het is 20u00′ en regen valt uit de lucht. Ik hoop dat het morgen beter weer zal zijn. We spelen nog wat gezelschapspelen en maken weer nieuwe vrienden. Om 22u30′ is het weer tijd om te gaan slapen.

Zondag, 2 november ’08 , dit is dus echt wel de dag van de marathon. Na een stevig ontbijt kunnen we in de relaxruimte nog lekker ontspannen met wat stripverhalen. Andere lopers worden al wat zenuwachtiger naarmate de klok verder tikt. 10 minuten voor de start gaan we naar buiten. Diane heeft een fiets gehuurd en kan zo op verschillende plaatsen de wedstrijd volgen. Ik loop Gerald Kloek tegen het lijf en we praten nog even. Er is zelfs nog tijd om een fotootje te maken, maar dan toch snel naar het startvak. Ik spring over de nadars, want anders kom ik nooit op tijd. Juist op die plaats staat Patrick Kloek, Henk en Nellie. 12u30′ Nog voor we twee zinnen kunnen zeggen gaan we van start.

Na twee weken niet gelopen te hebben zit ik toch niet echt met een goed gevoel in de benen en de eerste kilometer moet alles even op zijn plaats komen. Een snelle start van anderen, maar daar doe ik niet aan mee. Het weer is veel beter dan gisteren. Nog wat mist, maar al veel warmer en vooral droog. Volk dat er staat langs de kant, iedereen moedigt aan. Gisteren vroeg ik aan Adrie vanwaar die naam Berenloop, zijn hier dan echt beren op het eiland? Surf eens naar hun website en lees de geschiedenis dan is het al snel duidelijk. En toch… in elke tuin, op elke hoek van een straat, in de duinen, op de auto’s…overal beren, groot, klein, heel groot, …

We lopen eerst wat door de straten en langzaam, maar zeker naar de duinen toe. Na 11km kramp in de benen, maar niet hard genoeg om er echt last van te hebben. Ik corrigeer mijn loopstijl wat en ze gaan weg. Het loopt nog altijd lekker. Ook al ga ik niet echt snel, het lijkt of de kilometerplaatjes veel te dicht op elkaar staan. De mist trekt weg en als we in de duinen zitten komt de zon er door. De magie van het eiland, tussen de duinen liggen prachtige meren. Door het riet ziet men soms prachtige vogels die ik nooit eerder zag. Het is hier ver van plat, de ene heuvel volgt de ander op en voor je valt niet te zien waar de weg loopt. De lopers verdwijnen telkens weer in de duinen en duiken later weer op. Het is hier buitengewoon prachtig. De mooiste duinen die ik al zag. Het gevoel zit nog altijd goed en de halve marathon kom ik door in 1u47′ … tijd zat om onder de 4u aan te komen.

In de verte zie ik Nellie terug lopen en aan km32 lopen we naast elkaar. Nellie zegt me niet genoeg lucht te hebben voor een goed gesprek en daar ben ik haar dankbaar voor. Zonder praten gaan we naar km33. Een kuitenbijter gevolgd door een scherpe afdaling brengt ons naar het strand. Eerst in het losse zand en dan enkele kilometers op harder zand. Na het zand gaat het terug omhoog en dan staan de kuiten op ontploffen. Veel kracht zit er niet meer in mijn benen en de laatste 6km zet ik mij op automatische piloot. Van km10 tot nu hebben misschien 10 lopers me ingehaald.

De laatste 2km zit ik nog redelijk goed maar de voeten doen weer zo’n pijn dat het toch even doorbijten is. We halen het. De finish in zicht, de laatste aanmoedigen… 3u41’14"! We krijgen een zak om over ons heen te trekken. Dat is meer dan welkom en ook de warme bouillon zorgt voor wat opwarming. Deze marathon was gewoon buitengewoon prachtig. De bevoorrading was ook uiterst goed. Warme sponzen, extran, fruit, water, cola, peperkoek… en dit elke 5km. Ook een mooie medaille en een t-shirt nemen we in ontvangst. Na de wedstrijd praten we nog wat na in het hotel en dan is de tijd gekomen om afscheid te nemen. We zijn heel open ontvangen en hebben van de hoteluitbaters veel geleerd over het leven op een eiland. Nog een lekker pakje friet en wachten op de boot.

Om 19u mogen we op de boot en één bankje is nog vrij. Het moet weer eens lukken wat juist op die bak zit ook goede vriend Henry Wolters en vrienden. Het is een blij weerzien en we kunnen weer heel wat moppen en verhalen vertellen. Henry en ik gaan ook eens op het bovendek en ontdekken ook ’s nachts de kracht van de zee. De wind snijdt rond onze oren, maar na tien minuten voel je dit niet meer. Ik voel mij zo vrij. Dit gevoel is niet te beschrijven… alleen, mijn volgende boottocht zal geen jaar meer duren. Na twee uur varen kunnen we weer eens afscheid nemen en volgt nog de rit met de auto.

Onderweg niet te veel aarzelen (om niet te moeten schrijven dat ik wat sneller reed ) en iets na middernacht zijn we weer netjes thuis. Snel naar bed om zo veel mogelijk uitgeslapen op werk te komen morgen. Dit weekend staat in mijn geheugen gegrift. Eentje om nooit meer te vergeten. De berenloop is zeker niet de zwaarste marathon maar toch zeker één van de mooiste. I’ll be back.

© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com