Tijdens de marathon van Amsterdam liep ik in een dermate langzaam tempo na 30km dat ik ruim de tijd had om op allerlei bijkomstigheden te letten. Zo viel me op dat een dweilorkest, dat één of ander treurwilgliedje stond te blazen, me niet echt tot een hoger ritme dreef. Ook had iemand het duivels genoegen om bij 38km Give it up van KC and the Sunshineband via de speakers aan te bieden.

De muziek was goed maar de tekst misplaatst. Het was nog net niet zo gek dat Joe Jackson I’m stepping out stond te zingen. Het  They are sending me to rehab van Amy Winehouse vond ik ook wel sterk gekozen als muziekje bij mijn binnenkomst. Helaas is mijn verslaving zo terminaal dat er geen afkickcentrum bestaat dat mij kan helpen. Dacht ik de hele weg ‘dit is de laatste’. Twee uur later dacht ik al ‘ik doe Urk en daarna Apeldoorn’ en als het dan nog zo slecht gaat dan stop ik echt met marathons.

Mijn reisgenoot in de trein terug naar Apeldoorn mijmerde terug naar de tijd dat hij ook nog liep. Zijn knie was inmiddels zo slecht dat hij geen marathons meer kon lopen. De 3.15 van destijds was zijn pr en daar was hij toch wel erg gelukkig mee. En daar zat ik ongelukkig te wezen met 3.11 op marathon nr 110.

"Je wilde toch met je dochter op je 60-ste in Athene lopen?" zei het stemmetje in mijn achterhoofd. Inderdaad dat wilde ik ook nog, maar dat is dan niet echt lopen zoals nu, maar puur genieten. Voor mij althans. Voor haar waarschijnlijk niet. Ik zal haar alvast wat Road to nowhere laten horen van Talking Heads.

© Rinus Groen – Apeldoorn