Wow, wat een belevenis! En dan te bedenken dat ik begin augustus echt dacht om niet te starten in de marathon van Berlijn. Wat ben ik blij dat ik, ondanks de pijnlijke en gebrekkige voorbereiding, toch ben gegaan. Weliswaar niet met het doel om een goede tijd neer te zetten, maar in ieder geval om de medaille te ‘scoren’. En dat is gelukt en meer dan dat! Wat een mooie marathon: met een prima organisatie…
…., bijzonder mooi én snel parkoers, goede verzorging, superenthousiast en superveel publiek en het mooiste marathonweer wat je maar kunt wensen. Laat ik bij het begin beginnen. Al vroeg samen met partner Astrid naar de start vertrokken en langzaam druppelt mijn startvak (C) vol. Om kwart voor negen gaan de handbikers van start en daarna is het echt nog aftellen tot onze start. Vrij snel na het startschot passeer ik de startlijn en probeer een ontspannen ritme te vinden. Ik weet totaal niet wat ik, gezien mijn buikspierblessure, kan verwachten maar hoop op ‘iets’ tussen de 4:20 en 4:30 per kilometer. Shit, binnen een kilometer moet ik al stoppen omdat één van mijn compressiekousen afzakt (kostte me zo zo’n 20 à 30 seconden). Gelukkig hervind ik snel weer mijn ritme. En dat ritme blijkt boven verwachting te zijn: kilometer na kilometer leg ik af in een ontspannen tempo van 4:12 per kilometer.
Na 8 kilometer staat Astrid langs het parkoers, snel een high-five, leuk! Op 10 kilometer kom ik net iets boven de 42 minuten door en hoewel ik weet dat het eigenlijk niet kan begin ik voorzichtig te hopen op een tijd onder de drie uur… Immers, ik loop nog steeds met de ‘rem’ er op dus wie weet hoe lang dit nog goed gaat? Kort na de 10km begin ik echter ook meer last van mijn buik te krijgen, niet zo erg dat ik al langzamer moet gaan maar tussen de oren is de strijd tussen ‘we gaan het onder de 3 uur redden’ en ‘dit gaat niet lukken als je je nu al zo voelt’ geboren… Gelukkig is er onderweg ook erg veel afleiding. Heel, heel veel publiek, drumbands, rockbandjes en zelfs een heuse big band, geweldig!
Halverwege loop ik nog steeds perfect op schema (als een zwitsers uurwerk continu 4:12 per kilometer) maar dan beginnen de eerste tekenen van verval zich wel aan te dienen en wint in mijn hoofd voor het eerst het stemmetje van ‘zie je wel, het wordt toch 3uur10 of langzamer’. Op ongeveer 28 kilometer krijg ik echter een enorme boost: op een moeilijk stuk parkoers staat het werkelijk zwart van de mensen die allemaal tegelijk op het ritme van een drumband de lopers klappend aanmoedigen, oorverdovend!! De rillingen lopen over mijn rug en bij het zien van het enthousiasme en de betrokkenheid van al die mensen krijg ik zelfs een brok in mijn keel (als ik het later aan Astrid probeer te vertellen gebeurt dat opnieuw), heel speciaal en onvergetelijk. Hierdoor gesteund loop ik zowaar weer enkele kilometers met een tempo van ca 4:10 per kilometer en heel even komt het idee in me op om vanaf 30 kilometer voor de ‘dood of de gladiolen’ te gaan.
Helaas is de extra adrenaline bij 30 kilometer al weer op en wordt nu langzaam maar zeker duidelijk dat mijn voorbereiding toch wel beperkt was: het gebrek aan kilometers begint zich te wreken. Ik begin me ook een beetje zorgen te maken om Astrid: ik zou haar nog ‘ergens’ bij 15, 24 en 32 kilometer zien, maar tot nu toe zie ik heel veel mensen maar geen Astrid… Tot 35 kilometer weet ik het verval nog enigzins te beperken maar als mijn kilometertijd boven de 4:30 uit komt geef ik mij gewonnen en laat de 3 uur grens los; het was ook te mooi om waar te zijn… Ik zet mijzelf in de stand ‘overleven’ en laat me meevoeren langs de Gedächtnis Kirche, de Potzdammer Platz, over de Leipziger Strasse om uiteindelijk Unter dem Linden op te draaien: de laatste rechte lijn! Heel in de verte lonkt de verlossende Brandenburger Tor, nog anderhalve kilometer.
Een paar honderd meter voor de Brandenburger Tor kijk ik op mijn stopwatch en zie hem verspringen van 2:59:59 naar 3:00:00, het doet me weinig. Wat me wel wat doet zijn de laatste 500 meter: eerst onder die machtige Brandenburger Tor door en dan de laatste 300 meter met aan weerszijden volgepakte tribunes onder een oorverdovend gejuich de laatste meters lopen,… SUPER! … Finish en na 3:03:04 mag ik weer stil staan. Iets meer dan 3 uur lang heeft Berlijn mij omarmt en heeft het een zeer bijzondere indruk achtergelaten. Nu wordt het stil en strompel ik naar het familietrefpunt, sluit Astrid in mijn armen en drink een welverdiende Berliner Pils, Wow…
© Lex Frentz – Apeldoorn