Als je, zoals ik, redelijk veel weg en dus weinig thuis bent is soms heel verstandig om wat extra tijd en aandacht aan je gezin te besteden. Dus toen ik aankondigde dat ik het laatste weekend van september helemaal aan mijn vrouw zou besteden viel dat in goede aarde. Toen ik bij mijn terugkomst uit Londen vertelde dat wij samen dat weekendje weg zouden gaan scoorde ik nog meer pluspunten.

Spanning moet je opbouwen, dus vertelde ik niet waar we heen zouden gaan. Wel liet ik mij ontglippen dat we met het vliegtuig zouden gaan. Er weer zie je mijn pluspuntenteller een sprong omhoog maken. Toen ik aangaf dat zelf mijn tasje wel zou inpakken zag ik echter een lichte frons.

Nadat ik mij van deze taak gekweten had en mijn tas een ogenblik alleen gelaten had kwam mijn vrouw mij met een lichtef vorm van paniek in haar ogen vragen waarom ik een laken ingepakt had. Wij zouden toch niet gaan kamperen of iets dergelijks. Dankzij een mooie glossy website kon ik gelukkig deze crisis bezweren. Even later kwam ze weer en toen met de vraag of ik een rode badhanddoek had ingepakt en of we dus naar de zon gingen. Dit moest ik helaas ontkennen maar ik kon meteen weer een paar punten scoren door te vertellen dat wij naar Berlijn gingen. De reactie hierop was: "O wat leuk! Hier zijn wij toch 2 jaar geleden ook geweest voor de marathon". Ik kon dus alleen maar reageren met:"O Ja, dat is waar ook!". Even later kon ik weer mooi een bruggetje maken door te zeggen: "nu je het zegt; Jos gaat daar inderdaad zijn eerste marathon lopen, misschien kunnen we hem een plezier doen en hem mee nemen naar het vliegveld."

Ondanks dat wij zaterdagmorgen erg vroeg mochten vertrekken was de stemming opperbest, toch vond mijn vrouw het best vreemd dat ik om 5:30 vroeg waar de snoeischaar lag. Ze is heel wat vreemde capriolen van mij gewend, maar toen ik vervolgens een aantal laurierstruiken begon te snoeien en de takken hiervan in onze handbagage begon te stoppen wist ze echt niet meer wat ze met mij aan moest. Ik denk dat ze toen maar gauw even gecontroleerd heeft of ze het nummer van onze huisarts in haar telefoon had staan.

De vlucht naar Berlijn duurt een klein uurtje. Dit was voor mij net genoeg tijd om mijn vrouw met het idee te laten komen dat het misschien toch leuk voor mij zou zijn om, als wij toch in Berlijn waren, even de marathon mee te lopen. Dus toen zij mij daarvan overtuigd had konden wij nog even het staartje meepikken van de Breakfastrun en vervolgens even naar de sportbeurs gaan om een startnummertje te bemachtigen. Dat even kan ik trouwens wel weglaten. Dit was verre van goed geregeld. Om te beginnen was de sportbeurs naar een nieuwe locatie verplaatst. Omdat deze redelijk ver van een metro station lag had de organisatie voor pendelbussen gezorgd. Op zich een prima idee maar als het verkeer compleet vast staat heb je niet veel aan bussen. Vervolgens was het een complete chaos om in de allerlaatste hal te komen waar je je startnummer moest afhalen. Gelukkig had ik nog steeds punten genoeg maar door deze ongein kwam de bodem van mijn voorraad al bijna weer in zicht. Het voordeel van een kleine tegenvaller is echter dat het daarna alleen maar beter kan worden. En dat was nu ook weer het geval. Het was schitterend weer, wij hadden vakantie en Berlijn is een prachtige stad. Dus de terrassen, de sfeer en het uitstekende restaurant kwamen nog beter uit de verf.

Dus nadat mijn punten weer in de dubbele cijfers waren kon ik even nog een klein vuiltje weg werken. Ik had namelijk nog iets uit te leggen over een laken, een rode badhanddoek en een aantal takken laurier. In de Ultraloper deel 3 staat een verhaaltje over mijn vakantie.

Samengevat is dit als volgt:
Vakantie in een heel heet land.
’s Morgens heel vroeg lopen.
Klaar, dus willen drinken en douchen.
En dan begin iemand aan je kop te zeuren
"Haben Sie gelaufen?"
"Ich bin auch ein Laufer, Ich laufe denn Marathon von Berlin"
"Heb ik ook gelopen"
Uiteraard stom om te zeggen; want dan kom je niet van die vent af.
"Dann habe Sie mich sicher gesehen"
Wat een idioot. Er zijn daar meer dan 30.000 lopers.
"Aber Ich bin Asterix"
Shit, die heb ik inderdaad gezien!

Mijn eerste reactie was toen: man doe niet zo idioot en ga gewoon een marathon lopen. Later (nadat ik gedoucht en gedronken had) heb ik begrepen waarom deze man of eigenlijk die groep als Asterix en Obelix loopt en heb ik daarnaast nog heel wat plezierige loopjes met hem gedaan. Ook heb ik geleerd dat het soms heel verstandig is om even te wachten met het vormen van mijn mening.

Het verhaal achter het verkleed lopen voor hem was enerzijds dat een marathon voor het grote publiek en vooral de kinderen strontvervelend is. Je ziet in een flits de toppers en dan zie je 5 a 6 uur lang 40.000 mensen langs komen die allemaal een geweldige prestatie leveren maar waar niet echt veel variatie in zit. Dus als er dan iets afwijkends tussen loopt en die gedragen zich ook wat anders dan is dat ook heel leuk voor het publiek. En natuurlijk is het ook voor jezelf weer een heel andere manier om een marathon te beleven. Omdat ik alles wel een keer meegemaakt wil hebben vond ik het dan ook zeker de moeite waard om dit eens te ervaren. Dus toen mij de rol van Julius Caesar aangeboden werd heb ik dit graag aangenomen.

Zondagmorgen ben ik als een van de ruim 40.000 lopers naar de Hauptbahnhof gegaan. Mijn Caesar pakje zat netjes in een plastic zakje, ik heb immers wel een grote mond maar toch maar een klein hartje. Op het station heb ik de rest van de groep ontmoet en mijn pak aangetrokken. Niet te filmen wat er dan gebeurd. Vanaf dat moment staan er continu mensen om je heen die een praatje met je maken en met je op de foto willen. Opvallend is ook dat vrijwel iedereen die richting start gaat een gespannen trek op zijn gezicht heeft. Op het moment dat ze zo’n groep zien begint iedereen te glimlachen.

Het stuk naar het marathonterrein schiet zo dus niet echt op, maar leuk is het wel. Vervolgens was het binnenkomen van het terrein weer een complete catastrofe. Ruim 40.000 lopers door een klein gaatje in de omheining zien te krijgen waar één suppoost, die zo te zien zijn leesbril vergeten heeft, staat en die moet kijken of je inderdaad een startnummer op hebt is een redelijk tijdrovende actie. Dit heeft onvoorstelbaar veel tijd gekost. Wij moesten namelijk naar het podium bij de start. Door deze ongein haalden wij dit niet op tijd. Daarom hebben ze ons uiteindelijk voor de startvakken op de verhoging tussen de beide startkanten gezet. Eerlijk gezegd vond ik dit nog een schitterender plek dan op het podium. Magnifiek om daar de start mee te maken. Meer dan 40.000 lopers is onbeschrijfelijk veel. Eerst is de eerste start; hier komt geen einde aan: een blok van meer dan 10.000 lopers. Dan wordt de tweede nog veel grotere groep gestart. Dit duurt bijna twintig minuten. En dan komt de derde groep: wij werden voor deze groep gezet. Absoluut kippenvel.

Uiteindelijk begin je dan te lopen en overal hoor je Asterix, Obelix, Galliërs en "Ave Caesar". Ik geloof niet dat er meer dan 10 kinderen langs het hele parkoers waren die niet Asterix en of Obelix geroepen hebben. Maar mijn Duitse vrienden konden er ook wat van. Continu waren ze met het publiek en de andere lopers bezig. Uiteraard werden we ook zeer regelmatig door het publiek uitgenodigd om even een slokje van hun drinken of een hapje van hun eten te pakken. In Berlijn staan naast de ruim 1 miljoen toeschouwers ook heel veel bandjes langs het parkoers. Asterix kenners weten dat de Galliërs ook gezegend zijn met een eigen bard. Deze moest dan ook iedere bandje even ondersteunen. Ook de verkeersregelaars en politieagenten feesten volop mee. Regelmatig werden we door hun gevraagd om even te stoppen en even met hun op de foto te gaan.

Op een gegeven moment werd er een heel cohort verse agenten uitgeladen. Dit waren geen agenten in de gebruikelijke groene uniforms maar een soort mobile eenheden in zwarte combat pakken. Uiteraard kon ik het weer niet laten om hun te complimenteren met het feit dat zij zo mooi en origineel verkleed waren. Hun reactie was wel een beetje onverwacht. Laat ik het zo stellen als ik nog ooit eens van plan ben om mijn p.r. op de marathon te verbeteren dan hoop ik dat er iemand achter mij aanrent die zo kwaad kijkt. Gelukkig waren er ook regelmatig cheerleaders, danseressen en samba groepen zodat tijdens het lopen ook iets aan losmaakoefeningen gedaan kon worden. Asterix had op een gegeven moment behoefte aan een oppepper in de vorm van muziek van AC/DC. Dit was helaas voor onze bard te hoog gegrepen. Toevallig was er langs de Kurfürstendamm een podium met een hard rock band. Dus nadat de onverzaagde Galliërs hun podium beklommen hadden waren zij gaarne bereid om live AC/DC te spelen.

Wij hadden afgesproken om in de achterhoede te lopen en hadden een richttijd van rond de 5 uur. Op zich is het ook een hele ervaring om in die regionen rond te lopen. Ik blijf nog steeds van mening dat iedereen in staat is om een marathon te lopen. Maar ik ben ook van mening dat iedereen hier toch de nodige trainingsuurtjes in moet investeren. Hier zag ik hoe veel heel wat mensen lopen die misschien beter hun deelname aan de marathon een jaartje hadden kunnen uitstellen.

Na precies 5 uur kwamen wij op kilometer 42. Maar ook hier moest weer een televisie interview afgenomen worden. Uiteindelijk is het mij toch gelukt om de laatste 195 meter binnen 7 minuten ( 6:56 precies) af te leggen. Ik ben achteraf blij dat ik op mijn site de gebruikelijke animatie van de gelopen route heb opgenomen zodoende weet ik in iedere geval waar ik gedurende deze tijd uitgehangen heb. Dit was zonder meer een heel bijzondere belevenis. Ik heb meer dan 5 uur aan een stuk gelachen, enorm veel gezien. Dit laatste blijkt ook wel uit het grote aantal foto’s (193) dat ik gemaakt heb en die op mijn site te bekijken zijn. Toen ik ’s avonds mijn zoontje belde vertelde hij heel trots dat hij samen met opa naar de Duitse televisie had gekeken en mij gezien had. Wat kun je als vader nog meer willen.

De eerlijkheid gebied mij wel om te zeggen dat ik dit nu een keer meegemaakt heb en dat dit ook genoeg is. Dus de volgende keer loop ik weer lekker anoniem ergens in het peloton mee. Dit betekent ook dat ik mijn zeer originele Caesar kostuum niet meer nodig heb. Geïnteresseerden kunnen altijd een mailtje naar mij sturen en als de prijs goed is kunnen we zaken doen. Er bestaat zelfs de mogelijkheid om het pak te kopen inclusief het originele zweet. Ik moet er wel voor de duidelijkheid bij zeggen dat gezien de gemiddelde snelheid er niet echt veel zweet inzit.

Naast mij heeft natuurlijk ook de ander H.G. zich kostelijk geamuseerd en een magnifieke tijd neer gezet. Overal buigen heel slimme mensen zich er over hoe het kan dat een dergelijk sportprestatie neergezet wordt. Toevallig ben ik een van de weinigen die echt weet hoe het zit. Vorig jaar liep Haile in Berlijn zijn vorige wereldrecord. In een aantal kranten verscheen toe een stukje dat hij opgejaagd was door een groepje barbaarse Galliërs. Dit jaar was dit weer het geval maar werd dit groepje op haar beurt weer achterna gezeten door een losgeslagen romein. Dus….

Voor de looproute en foto’s verwijs ik naar de gebruikelijke animatie op mijn site.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/