Een hele marathon is zeker niet twee halve marathons plus pakweg 10 minuten. Nee, een hele marathon treed je met respect tegemoet. De voorbereiding van een halve marathon bestaat uit niet veel meer dan ingehouden lopen in de laatste training en niet te veel drinken de avond ervoor.

Een hele marathon echter vraagt van mij een voorbereiding van zo’n drie maanden waarbij ik mijn wekelijkse trainingsomvang verdubbel naar boven de 80 km per week. Meer zou ik misschien wel willen maar dat zit er eigenlijk niet in. Rust is ten slotte ook nodig. Vandaag, zondag 19 oktober, de ING marathon van Amsterdam, mijn tweede marathon. Nadat ik op 2e paasdag in Utrecht 3:27:55 had gelopen zou deze tijd vandaag verbeterd gaan worden. De weersvooruitzichten lijken prima: 15 graden, bewolkt, droog en windkracht 4. Amsterdam, Olympisch stadion 10:20 uur: Ed staat in het startvak met een verwachtte eindtijd tot 3 uur, terwijl Irene, Anita, Hans, Richard en ik in het vak tot 3:30 uur beginnen. Zenuwachtig trappelen we de minuten tot half elf weg. De pacer-ballon van 3:15 wappert 20 meter achter ons; daar gaan we proberen in de buurt te blijven.

Precies één minuut na het startschot druk ik de Garmin in boven de champions-mat. Het is dringen, op halve kracht het stadion uit. Niet erg om in het begin rustig aan te moeten doen. Samen met Hans en Irene draven we de Stadionweg af: Amsterdam here we come!! We geinen wat met de medelopers. Opvallend veel Spanjaarden en andere buitenlanders. De Kenianen zijn allang niet meer in beeld. De eerste 5 km. tot in het Vondelpark gaan in 23:37. Dit is exact het schema om op 3:15 uit te komen en ik loop lekker. We zwaaien vrolijk naar Corné aan de kant, maar de weg is nog lang. Na de eerste ronde komt de pacer langszij met een grote groep volgelingen in zijn kielzog. We scharen ons in de rij!

De tweede 5 km. gaan in 21:18. Wel veel te snel maar ik wil bij de pacer blijven en dat lukt eigenlijk prima. Bij de drankpost net na de 10 km. is het erg dringen. In mijn jeugdig enthousiasme besluit ik maar voor de meute uit te lopen. Dat loopt rustiger. Juist nu we gaan beginnen aan de lange smalle weg langs de Amstel naar Ouderkerk. Bij de 15 km. maken we een lusje terug richting Buitenveldert. Bij het keerpunt zie ik het pacergroepje zo’n 100 meter achter me en ik zwaai naar Anita die daar weer een stukje achter loopt. Netto doorkomsttijd van 15 km. in 1:07:11. Als we weer langs de Amstel lopen begin ik aan m’n eerste gelletje AA-drink. Plakkerig en een beetje zuur; je moet er wat voor over hebben. Langs de Amstel hebben we de wind half tegen. Het groepje waar ik in zit valt uiteen en ik moet voor het bord "Ouderkerk aan de Amstel" ook lossen. De brug bij Ouderkerk vormt het keerpunt en hier gaat het weer lekker. Nu heb ik iets meer windje mee en we slingeren weer terug.

De volgende 5 tot aan het bordje "20 km." gaan in 22:53. Nog steeds mooi op schema. Ik knijp het restantje van het gelletje leeg in m’n mond en kijk naar de meute lopers aan de overkant die nog op weg zijn naar Ouderkerk. Een man en een vrouw passeren en ik haak aan. Ik loop al een tijdje gelijk op met een Fransman; we vormen een waaiertje en nemen met zijn vieren om beurten de kop. Zo gaat het in een mooi tempo terug richting Amsterdam. Bij 24 km. gaan we onder de A10 door en plots schiet de kramp in m’n linker kuit. Sjeees, dit gebeurde in Utrecht pas later in de race en ik baal enorm. Iedere stap doet nu zeer en ik probeer meer op m’n voorvoet te landen. Een verkeersbord geeft aan dat 16 verkeersdrempels ons zullen gaan kwellen. Bij de golfbaan zijn we pas op 25 km. netto tijd: 1:53:13. Ik besef dat het vanaf nu afzien wordt. Bij de drankpost neem ik even gas terug; AA-drink, water en een stukje banaan grijp ik aan om even in te mogen houden. Het saaie stuk via het industriegebied Overamstel kost veel kracht. Ik probeer netjes te blijven lopen maar ook de spieren in m’n liezen spelen op. De dodenrit naar Omsk van Drs. P. speelt door m’n hoofd. Vlak na de Bijlmerbajes hoor ik een dat een grote groep lopers van achteren nadert. De 3:15 groep is al danig afgeslankt en er zitten geen Daventrianen meer in. Ik haak aan terwijl nu ook m’n rechter kuit opspeelt.

De 30 km. passeren we in 2:17:17 een rondje 24:04. De tijden lopen nu op. Ik neem m’n 2e gelletje en heb moeite bij te blijven. Dit is zwaar. We lopen verder richting Oost en ik moet er hard voor werken. Op de Zeeburgerdijk moet ik de pacergroep los laten; m’n kuiten protesteren steeds harder, links en rechts moeten mensen stoppen en een stuk wandelen. Ik wil niet opgeven maar dit doet echt zeer. Het gelletje knijp ik leeg vlak voor de drankpost van 35 km. Weer een 5 km. in 24:04. Nu de Mauritskade af. Het tunneltje onder de Wibautstraat door wil ik het liefst mijden door gewoon recht over te steken. Het verkeer rijdt daar echter gewoon door en bovendien staan er dranghekken; doorgaan dus; dalen en klimmen. De Nederlandse Bank en de Heineken brouwerij komen voorbij. Dit gaat op karakter; alles protesteert. Zo voelen dus de laatste zeven kilometer van de marathon. Ik verbijt de pijn in m’n benen maar geniet toch van het flauwe zonnetje dat boven het Rijksmuseum ons toeschijnt. Doorgaan is het devies; De ingang van het Vondelpark komt in zicht en ik neem met moeite de scherpe bocht. Hier moet m’n loopstijl eigenlijk mooier en sierlijker want er staan veel mensen die ons aanmoedigen; maar wat kost dit moeite!

Het bordje van 40 km. passeer ik in 3:06:19. Dit doet zeer; een rondje 24:58 op het tandvlees. Maar het einde komt nu in zicht. Bij de laatste drankpost op 41 km. sta ik plotseling naast Ed. We groeten met niet veel meer dan een pijnlijke grimas en dan ga ik door; de laatste loodjes tegemoet. Ik weet dat de 3:15 niet meer haalbaar is maar wil er wel zo dicht mogelijk in de buurt uitkomen. Bovendien wil ik Ed proberen voor te blijven en dat valt met m’n zware benen absoluut niet mee. Een rotonde, een bocht naar rechts en daar is eindelijk het Olympisch stadion. Het gejuich van het publiek klinkt als heerlijke muziek en draagt me de laatste 200 meter naar de finishboog. De champions-chipmat piept voor de laatste keer voor mij; het zit er op. Ik wankel en laat me voorover vallen tegen een dranghek. Ik duizel en schiet vol: Gehaald!! M’n Garmin houdt stil bij 3:17:17 Geweldig; meer dan 10 minuten van m’n oude pr afgeknabbeld.

Ed komt binnen en feliciteert me. Een minuut later volgt Irene. Ze hebben het ook zwaar gehad. Ik probeer m’n gekwelde kuitspieren wat te rekken tegen een opstaand randje maar kan geen stap meer verzetten. Ik laat me door een rode-kruis-dame ondersteunen naar een EHBO-tent voor een massage van m’n kuiten. Ik zak neer op een stoel en moet daar nog 5 min. wachten. De kramp schiet vol in m’n voeten en kuiten en ik schreeuw het uit. Op de massagetafel brengen de heerlijke handen van Ingrid m’n onderbenen tot rust en ik geniet van het uitzicht op de finishlijn. Verkwikt maar zeker niet genezen kom ik overeind en loop waggelend naar de uitgang van het stadion. Ik kijk om me heen en geniet van het spektakel in deze historische sporttempel. Ook m’n benen genieten van deze pauze. Ik schuifel heel rustig 500 meter verder naar de sporthal.

Hier wachten de andere Daventrianen en doen we verslag. We hebben het allemaal zwaar gehad; maanden hebben we er naar toe getraind en dit is het resultaat. Ed pept ons allemaal op en we verlaten de sporthal. We verbazen ons over een medeloper die gehurkt tegen een muurtje leunt om een sigaret op te steken. Wij laten ons liever een heerlijk glas Heineken smaken. Amsterdam heeft heel veel gezichten en vandaag waren wij er bij!!