De data 17 en 18 oktober staan al een tijdje op mijn kalender en eindelijk is het dan zo ver. Vijf dagen na de marathon van Eindhoven en m’n voeten vol met blaren. Het goede nieuws is dat ik al twee dagen heel gezond aan het eten ben. Het was een zware week op werk maar in het kopje is het nooit beter geweest. Als je niet wilt slapen op een 24u dan is het heel simpel, neem gewoon niets mee om te slapen.
Nog snel de keuken plunderen en wat kledij bijeenzoeken, om 15u is de start. Na 15 minuten rijden zijn we al ter plaatse. Diane is mee en ook mijn zus. Mijn zus loopt of wandelt nooit, dus heeft ze haar toch een volle week voorbereid op deze 24u. De inschrijving verloopt vlot en het is blij weerzien met vele andere ultralopers. Jutta, Peter, Willy, Theo, Regina en Vincent hebben een open tent waar we ons voedsel ook kwijt kunnen. Voor hun bracht ik een paar flessen La Chouffe mee. Ook de jonge Michel is erbij die onder begeleiding van Vincent de 50km wil halen. Het is bijna zover, nog veel andere bekenden staan klaar voor de grote uitdaging. Iemand die we missen is wel Paul Beckers waarvan weer veel verwacht werd.
We zijn vertrokken, rustig achteraan… Diane loopt de eerste rondes en mijn zus gaat er een hele lange wandeling van maken. Enkele mannen vertrekken weer veel veel te rap en het is dan ook niet moeilijk dat ze later moeten stoppen. Al van de eerste kilometers doen mijn voeten pijn. Die blaren hebben geen tijd gehad om te genezen. Ze zitten onder het eelt van de voeten en kunnen zo dus ook niet opengaan. Het parcours: eerst lopen we een stukje op de piste om dan scherp naar rechts te draaien, een stukje asfalt en dan is het draaien en keren op een grintweg met veel losse steentjes bovenop een verharde laag. Hoeveel bochtjes hier in dat parkje zaten weet ik nog altijd niet, maar het was om zeeziek van te worden. Dan draaien we terug de piste op naar de bevoorrading toe.
Op de elektronische borden kunnen we mooi zien hoeveel kilometers we hebben en in welke positie we lopen. Ik loop op een 28ste plaats, maar voorzie wel een opmars als alles goed gaat. De rondjes gaan vlot en ik hou mij dapper aan steeds hetzelfde tempo rond de 8km/u. Een orgeldraaier doet zijn best om ons op te vrolijken en volgens mij is vandaag zijn linkerarm dubbel zo dik als de rechter. Iedereen loopt zijn 24u zoals hij het zelf wilt, maar wat Marc hier bewijst kan hij toch maar beter op een zes uur loop gaan doen. Vincent zorgde voor eten en drinken, sneed de bananen in stukjes en deed de bekertjes vol. Hij moedigde ons aan en ging zelf regelmatig de bekertjes van het parcours opruimen. Vincent man, wat jij voor ons gedaan hebt dat verdient meer dan een pluim.
De uren verstrijken en al gauw valt de avond. Cees Verhaegen is er al uit, Marc Vanderlinden heeft zijn show ook gestaakt na vijf uur lopen. Willy en Jutta zitten me steeds op de hielen en het is een spelletje haasje over. Mijn zus zet dapper verder en Diane stapt ook samen met haar mee. Vandaag niet slapen zodat we wat plaatsen kunnen oprukken. De voeten doen meer dan pijn, maar het zijn maar voeten. Koud, berekoud is het. De spieren doen al wat meer pijn en de maag volgt ook niet goed meer. Toch maar blijven eten en proberen die maag te vullen. Ik heb een nieuwe sportdrank, Ergysport, en blijkbaar een goed drankje.
De masseurs zijn aangekomen en ik besluit om een groot onderhoud te doen. Rustig wat eten en drinken terwijl ze mijn benen wat losser maken. Ondertussen gaan de kletsnatte kleren uit en vervang ik mijn shortje in een lange broek. Terug op gang komen kost moeite. Ik wil wat stappen, maar dan doen die voeten zo pijn dat er niets anders op zit dan te lopen. De nacht is zo rustig. Enkele lopers gaan slapen, maar wij gaan dapper door. Diane begeeft ook even en moet enkele uurtjes de ogen sluiten. Chris is uitgestapt na 117 rondes door heupproblemen en Wouter al een stukje vroeger met krampen. Ik ben nu nog enige M35 en als we 117 toeren doen ben ik Belgisch Kampioen in mijn categorie. De benen gaan goed en ik heb nooit een echte dip, alleen die voeten…. Af en toe eens wat diarree, maar niets om echt zorgen over te maken.
Na 12u lopen zit ik aan 84 rondjes. Het gevoel zit nog wel ok en met een beetje doorbijten moet mijn persoonlijk record van 143km er aan. De weersomstandigheden zijn voor mij slecht. Geef mij maar een zon die bakt en temperaturen van 28° zoals in Seoel. Patrick blijft zeer sterk draaien, ook Leo, Roland en Johan zijn sterk bezig. Gishlain wacht op een dip, maar dat zal ook voor een andere keer zijn, hij blijft soepel lopen. De nachten zijn langer dan gedacht en het is heel lang wachten voor we in de verte de hemel zien opklaren. Ik hoop op zon, veel zon en daar ziet het naar uit. De maan schittert hoog aan de hemel. Tijdens de nacht ben ik een paar keer High geweest. Ik dacht aan een Runnershigh, maar het kwam eerder door de groepjes jongeren die in de hoek van het park hun jointje komen roken. Ze laten iedereen wel gerust en de beveiliging doet ook goed zijn werk.
De dag is gekomen en nog steeds lopen we verder. Ik heb het gevoel dat het zelfs beter gaat dan 5u geleden. Het juiste tempo zit erin. Ondertussen zit ik op een 10de plaats te lopen en die wil ik voor niets meer weggeven. De mannen van de marathon komen toe, Gerald en Patrick die gisteren ook al kwamen aanmoedigen laten hun terug horen… Geen sprake van stoppen als die mannen u vooruit schreeuwen. Veel mensen die ik zelf niet ken moedigen mij aan. Het is alsof ik op de top kom van een alpenrit in de Tour de France… 10u en we lopen nog steeds. De ene met de glimlach en de andere met een gezicht waar hij zelf geen foto van zou willen zien. Ik zit in feite nog redelijk fris en kan nog mee met de grapjes van Gerald.
De marathon is weg en dat houd ongewild onze snelheid ook wat hoger telkens we op die piste komen. Micha komt even naast mij gelopen en met een gebaar op de borst roept hij me een welgemeende ‘respect’. Prachtig om zo verder te lopen. Ondertussen zitten we al heel wat kilometers verder en 150km moet er voor mij ‘makkelijk’ inzitten. Ineens staat Luc voor mij, de man van de spartathlon, de man die me aanspoort… ik krijg vleugels. Mijn zus heeft steeds voortgezet en met een weliswaar iets minder makkelijke stap zal ze toch nog 100km kunnen halen. Diane gaat hier ook weer een hele prestatie neerzetten wetende dat ze haar eigenlijk niet zo heel goed voelde de dagen ervoor. De laatste 90′ zijn prachtig. Patrick heeft ondertussen zijn overwinning binnen met zijn marathon op 2u56′. Veel marathonlopers staan nu ook aan de zijkant en het ontroert gewoon om hier telkens weer voorbij te lopen. Mijn lichaam zit vol emoties en het is heel moeilijk om ze te bedwingen.
De 150km is ook al verleden tijd en 160km moet er ook nog inzitten. De pijn in de voeten is allang vergeten. Hoe is het mogelijk dat iemand met zo’n voeten nog kan lopen? Maar dat geld voor iedereen die nu nog bezig is. Ze hebben allemaal wel iets voor nu. Patrick wandelt de laatste rondes rustig met een verdiende Leffe in de hand.
De laatste ronde krijgen we een speelgoedbusje met onze nummer op die we dan moeten neerleggen na 24u. Er blijven nog 3’50" over en ik probeer nog eens alles uit de kast te halen, nog 650meter kan ik er bij sprokkelen. Het zit erop en maar liefst met een persoonlijk record van 165,318km. Ik ben hier meer dan tevreden mee, halfweg 84 rondjes en dan eindigen met 166 rondjes!! Ik wil zo graag gaan lopen met de eer van de prestatie die ik verricht heb, 165km, een 10de plaats en 1ste M35… maar toch niet vergeten de mensen te bedanken die me onderweg hielpen naar deze prestatie. Het zijn er zoveel en om zeker niemand te vergeten, bedankt vrienden!
Mijn zus heeft 101,184km in de benen en neemt beslag op de derde plaats bij de dames. Met een valnummer was ze nog eens Belgisch Kampioen geweest.. Diane haalt ook mooi 91,264km bij elkaar en neemt de vierde plaats voor haar rekening. Zo zie je maar. Je neemt je familie eens mee en ze gaan met al de prijzen lopen… Het is van harte gegund natuurlijk, proficiat. Het weer was hier ook niet van de poes en het bochtige parcours al zeker niet. Het was weer eens een zeer geslaagd weekend om nooit meer te vergeten.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://paulvanhiel.spaces.live.com