Vroeger in de jaren ’70 was het raar wanneer je tijdens het trainen praatte. Het was een indicatie dat je te langzaam liep en bovendien was het zonde van de lucht, die je hard nodig hebt tijdens het lopen. Zelf heb ik het meer andersom gezien: als je niet kunt praten ga je te hard. Met een halve marathon tijd van rond de 73 minuten kun je altijd wel aanpikken bij andere lopers als je eens niet alleen trainen. Zo ook ik ooit…

Ik zag eens op de Brunsumse heide een hardloper en ik wilde naar hem toe. Hij liep echter zo´n 200 meter voor me en ondanks dat ik zeker 17 km/uur liep kwam ik niet echt dichterbij. Gelukkig moest hij even poepen en kon ik het verschil dus overbruggen. Het bleek Nico Hamers te zijn die na zijn 2.19 in Rotterdam wat moeite had om het oude tempo (10km binnen de 30 minuten) weer op te pakken. Vrolijk pratend liep hij met het ’trimmertje’ verder. Twee dagen later liepen we een wedstrijd over 15 kilometer. Hij in 46 minuten en winnaar en ik in 51 minuten, als winnaar bij de mannen 40. Toen we gingen uitlopen liep ook een jongen uit Nijmegen mee. Zijn naam was Frans Bekhuis en die kende ik van een eerdere CB-Loop. Hij liep die dag 49 minuten op 15 kilometer. Het uitlopen ging harder en harder en badend in het zweet kon ik bij blijven. Op een bepaald moment werd het te dol en Frans vroeg aan Nico: "Loop je altijd zo onbenullig hard uit?". "Nee", antwoordde Nico: "Ik wil gewoon zien hoe hard je moet lopen zodat Rinus eindelijk zijn mond houdt."

Looppartner Alex Scholten sprak vrijwel nooit tijdens het trainen. In ieder geval niet spontaan. Dat hoefde ook niet zei hij een keer tegen iemand die al dat gezwijg maar raar vond. "Rinus lult de hele weg door en ik kan er toch niet tussen komen". Tijdens een wedstrijd is het natuurlijk een ander verhaal. Ooit liep ik in Assen bij een 30km wedstrijd direct weg van het hele veld. Na een kilometer of acht echter hoorde ik druk gepraat achter me. Potver,een hele groep die samenwerkt tegen de wind en mij zo oprolt. Laat ze eerst maar eens bij me komen, dacht ik, en gooide er nog een schepje bovenop. Een kilometer of drie verder merkte ik dat ik niet echt weg kwam en besloot me terug te laten vallen om een tijdje uit de wind in de groep te gaan lopen. Al pratend kwam een enorme groep kinderen op de fiets me voorbij. De tweede loper, Cees Tiemens, zag ik heel in de verte lopen….

© Rinus Groen – Apeldoorn