Marathon is een plaats in Griekenland waar in het jaar 490 v. Chr. een slag plaatsvond tussen de Perzen en de Atheners. Volgens een mythe rende de soldaat Phidippides van Marathon naar Athene om daar het bericht van de overwinning te verkondigen. Bij aankomst stierf hij van uitputting. Ter herinnering aan deze gebeurtenis werd tijdens de eerste moderne Olympische Spelen de Marathonloop ingevoerd.
Donderdag 11 September vloog ik met het Nederlandse team naar Athene toe om daar deze Marathon, dé Marathon, in estafettevorm te lopen. Alle 27 Europese lidstaten waren vertegenwoordigd bij dit evenement, dat trouwens meer was dan alleen een Marathon estafette lopen. De organisatoren geloven erin dat de Marathon een belangrijke bijdrage kan leveren in het promoten van de sociale rol van sport en de waarden en idealen van de Europese Unie. Naast het hardlopen werd er in de voorafgaande dagen een bezoek gebracht aan de Acropolis van Athene, het Panathenaeïsch stadion van de oude Olympische spelen en er werd een Congres met de titel "EU Future Policy on Sports" & "EU Policy against doping" bijgewoond. Uiteraard ontbraken ook de openings- en sluitingsceremonie niet, waarbij er onder andere een mooi vuurwerk ten toon gespreid werd.
De Marathon werd gelopen op zondag 14 September. Om 9 uur werd het startschot gegeven en gingen de eerste lopers van ieder land van start. 10 kilometer verderop stonden de tweede lopers te wachten om de sjerp over te nemen en de volgende 10 kilometer te lopen. Ditzelfde gebeurde bij het 20 kilometerpunt en 30 kilometerpunt. De laatste loper moest dus 12,2 km voor zijn/haar rekening nemen. Ik was de laatste loper. Hartstikke gaaf natuurlijk om te mogen finishen!! Nadeel was dat tegen de tijd dat het 30kilometer punt werd bereikt, en ik dus van start mocht gaan, de temperatuur tot zo’n 35 graden gestegen was. We liepen over grote, lange brede wegen zonder schaduw en er was geen zuchtje wind.
Bij het wisselpunt, waar ik stond te wachten, heb ik verschillende mensen onderuit zien gaan door uitputting. Allemaal jonge, gezonde en goed getrainde atleten. Ik was dus gewaarschuwd. De derde Nederlandse loopster kwam eraan, de sjerp werd overgegeven en ik begon aan mijn deel van de race. Ik had mij voorgenomen rustig te starten, en na zo’n 7 kilometer de rem er rustig vanaf te halen om het laatste stuk volle bak te lopen. Het eerste deel van mijn voornemen ging goed: ik startte rustig. Van het tweede deel kwam minder terecht. In plaats van te versnellen stortte ik compleet in elkaar. Men zegt toch altijd dat de man met de hamer rond de 35 kilometer staat?! Ik kan dat evestigen. Ik heb hem gezien en ik heb hem gevoeld! Alleen was ík pas op het 30 kilometerpunt gestart. Dat had hij denk ik niet helemaal goed begrepen.
Er zaten stukken tussen waarbij ik amper de 10km/u haalde. Helemaal leeg was ik. Uiteindelijk met veel pijn en moeite de finish gehaald. Daar hoorde ik dat onze tweede loopster met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis lag. Net als trouwens nog 10 andere atleten van wie er verschillenden compleet in shock waren. Phidippides heeft gelukkig geen opvolger gehad: iedereen heeft het overleefd, maar schikken was het wel.
De mannenploeg van Nederland is uiteindelijk 13e geworden. Wij als vrouwen kwamen als 14e over de streep. Middenmoters, geen medailles, maar de ervaring was goud waard!!
© Ilonka vd Hengel / http://www.running2000.nl