Normaal loop ik elk weekend naar Het Woudhuizen, een stukje bos net over de A50 bij Apeldoorn. Soms op zondag met trimgroep De Woudbuiken, maar vaak ook alleen. Er zijn via gekleurde paaltjes diverse rondjes aangegeven en via allerlei wazige paadjes en bruggetjes hobbel ik daar vaak mijn rondjes. Heel af en toe zie ik wel eens een ree of een buizerd, maar dat is toch vrij uitzonderlijk.

Nu ik een weekje niet mocht lopen door een lichte knieblessure ging ik met Eline, mijn dochter, en mijn Canon EOS400D op pad om wat foto´s te maken van een buizerd. Maandag, dinsdag en woensdag vingen we wel een glimp op, maar een mooie foto kon ik wel vergeten. Donderdag was het echter raak. Op het meest geciviliseerde pad van het hele bos zagen we een grote eekhoorn. Snel maakte ik een paar foto´s en zag dat het geen eekhoorn was maar iets marterachtigs. Van ingewijden begreep ik later dat het een bunzing was en het hoogst uitzonderlijk was dat je hem zag. Laat staan fotograferen.

Even later zowaar wat reeën en ook nog een buizerd. Het niet mogen lopen was vergeten en tevreden keerde ik met mijn fotobuit naar huis. De hele familie was enthousiast en zo trokken we met z´n vijven druk kletsend het bos in op vrijdag. Mission inpossible zou je denken, maar ook nu weer twee buizerds op de plaat en wat reeën.

De zondag ging ik alleen op pad en werd geheel onverwachts weer met de bunzing geconfronteerd alleen nu rende hij de weg over en was ik te laat om een foto te maken. Al iets behendiger kon ik echter wel enkele foto´s maken van reeën. Op de weg naar huis zag ik er nog 1 staan midden in een veld. Snel mijn fiets aan de kant en met een boom tussen het ree en mij sloop ik, mijn toestel instellend, naar de rand van het veld. Ik zette het toestel aan mijn gezicht en wilde een foto maken toen ik voelde en hoorde dat er iets gigantisch van rechts op me af kwam. Het vele SF kijken werd me haast fataal, want door mijn onbeperkte fantasie bedacht ik dat mijn laatste uur geslagen had. Ik keek opzij en zag een hardloopster op me af lopen in een flink tempo.

Als in een flits zag ik al mijn slachtoffers voor me die ik zelf de doodstuipen op het lijf had gejaagd wanneer IK plots naast een wandelaar uit het niets opdook en voorbij denderde. De volgende keer zal ik er toch iets meer van proberen te genieten.

© Rinus Groen – Apeldoorn