In Mierlo liep ik na ruim zes weken weer een wedstrijd en wel de Wolfsvenloop over tien kilometer. Mijn knie deed nog steeds een klein beetje pijn, maar ik kon er alles mee en na afloop van een training was het irritante pijntje direct weg. Toch was ik vreselijk bang dat de blessure terug zou komen vanwege het onverharde parcours met veel bochten en me zo weer naar nul terug zou zetten.

Gelukkig ging alles goed en na 40.20 kwam ik als zesde binnen. Een collegaloper was er minder gelukkig aan toe. Onderweg was hij in een konijnenhol gestapt en was lelijk door zijn enkel gegaan. Hij had door de pijn heen gebeten, maar eenmaal binnen kon hij haast geen stap meer zetten. Ik besef dat we eigenlijk best wel vaak signalen van ons lichaam krijgen en die vervolgens negeren.

George van Gorkum ging ook een keer door zijn enkel, maar had al zo vaak enkelproblemen gehad dat hij wist dat hij gewoon door moest gaan, omdat een lange revalidatie waarschijnlijk einde lopen betekende. Enkel weken later had hij nog steeds erg veel last. Een röntgenfoto wees uit dat zijn enkel gebroken was.

In Dalfsen was dit jaar een man van 63 overleden. Voelde hij het aankomen? Was hij al niet zo lekker vooraf? Kreeg hij onderweg problemen en drukte hij gewoon door? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat mensen met de dood voor ogen gewoon blijven lopen. Henk Reitsma en Eugene de Block waren beide lopers in hart en ziel. Toen ze hartklachten kregen gaf de cardioloog aan dat er niet meer gelopen mocht worden en naar een andere minder belastende sport moest worden uitgekeken. Henk, een leraar uit Holten, legde dit advies bewust naast zich en bleef gewoon volle bak wedstrijden lopen en is nu dood. Eugene ging toch een keer een stukje joggen en ook hem werd dit fataal.

Je lichaam is een zak met allerlei spul dat op een buitengewoon mooie manier je in staat stelt om de meest extreme zaken te doen. Toch geeft het signalen wanneer er grenzen worden bereikt. Luister naar je lichaam!

© Rinus Groen – Apeldoorn