Verhaal uit 2007. De zomer is begonnen, maar lopers zijn geen lopers als ze ook op hun vakantiestek willen lopen. Zo ook ik. Gek als ik was stond ik woensdag met mijn hardloopoutfit ruim op tijd bij Strandpaviljoen De Krim. Het strandpaviljoen bij strandpaal 28. Jaja, we zijn niet in de hoge bergen of in superwarme oorden. Nee, ik verblijf met m’n lieftallige vrouw en drie kids op het waddeneiland Texel.
De Kuijckjes on tour! In een caravan op de camping vertoeven we elk jaar twee weken om te genieten van het prachtige natuurschoon dat dit eiland ons biedt. Waarom zou je naar het buitenland? Nederland heeft zoveel te bieden. Oké de temperatuur zit niet altijd mee. Als loper zijnde hoeft het voor mij niet warmer dan 22 graden te zijn en afentoe een klein buitje kan ook geen kwaad. Daar groei je van. De kinderen zijn ondertussen wat baldadiger geworden. Ze hebben zin in wat actie! Dit jaar zullen ze het krijgen. Op zondagochtend en woensdagavond organiseert atletiekvereniging Texel diverse strandlopen. Ook voor de kleinsten hebben ze een leuke ronde uitgezet.
Afgelopen maanden hebben de twee oudste snotapen samen met mij getraind. Op woensdagavond staan ze naast me. Trots als ik ben aai ik nog even over hun bolletje en zeg dat ze vooral moeten genieten en niet te hard van start moeten gaan. Dat zijn m’n laatste woorden als coach. Zelf ga ik van start op de acht kilometer terwijl de jongens één minuut naar mij zullen starten. Om mij heen zie ik een divers gezelschap, voornamelijk toeristen, wat atleten van de eigen atletiekvereniging en lopers uit Den Helder. Ontspannen begin ik mijn ronde en het gaat perfect. Tot aan het einde heb ik energie over.
Vlak voor de finish zie ik twee rode kopjes staan die me luid aanmoedigen. "Papa, sprinten!! Je kunt die man nog pakken!!" Zo gezegd zo gedaan. Helaas sprinten was het punt niet, maar de loper voor me heeft het geschreeuw natuurlijk ook gehoord (ondanks dat het een Italiaan was). Ook hij zette nog fors aan waardoor mijn eindspurt net te laat kwam. Bij de finish feliciteer ik hem en zeg dat ik soms liever geen kinderen heb, met een knipoog naar m’n partner en de twee jongens. Nog voordat ik het over m’n lippen heb gekregen hangen ze alletwee aan m’n benen. "Papa, doen we zondag weer mee?"
Ook de derde, m’n dochter van zeven, heeft een kleine schittering in haar ogen. Ze heeft haar broers natuurlijk zien lopen en mogelijk half mee gerend en wil nu ook meedoen aan dit feestje. De vrouw des huizes heb ik nog niet zo ver gekregen en of dat ooit zal gebeuren? We zullen het zondagochtend zien tijdens de Duinstrandcross in de Koog. Nog een volle week Texel te gaan, genoeg te doen dus!
© Johan van Kuijck