Charlie Booth is onlangs op 104 jarige leeftijd overleden. Charlie was dé uitvinder van de startblokken. Een uitvinding die zorgde dat hij direct voor het leven werd geschorst wegens competitievervalsing. In de atletieksport was het kuiltje graven meer gebruikelijk. Leve de vooruitgang. Op 102-jarige leeftijd stopte hij met atletiek omdat hij bemerkte dat hij totaal geen zweeffase meer had.
Die avond dat ik het bericht over Charlie had gelezen zag ik even later een foto van loopkameraden Cees Weeda, Jan Hollak en mijzelf. Direct viel me op dat zij los van grond komen en ik niet. Persoonlijk ken ik geen zweefmomenten, maar alleen zweetmomenten. De momenten dat een loopmaat zoals Cees me stevig beetpakt is geen moment van broederschap, maar eerder een noodzaak vóór Cees om niet al te zweverig te worden. Iets waar hij beduidend goed in is.
Voetjes van de grond met dansen was nooit aan mij besteed, maar ik zie dit nu toch opeens in een ander daglicht. Nu ik er verder over nadenk is 15 november 1982 om 20.00 het enige zweefmoment dat ik heb meegemaakt. Op de bewuste dag werd ik door een auto vervelend geschept. Tijdens vergaderingen om het werk balkt collega Paul wel eens "ik ben los". Ik heb verzuimd om onder de tafel te kijken, maar waarschijnlijk zweeft hij op zo´n moment enkele centimeters boven zijn stoel.
Wellicht is het een voorteken van hetgeen er na mijn dood met mij gaat gebeuren. Al die zwevers gaan naar de hemel en ik zak door de aardbodem in het magma van de hel. Ik zal het wel hebben verdiend. Vaak zeg ik tegen mensen iets onprettigs waarna anderen zeggen "Zo, nu sta je weer met beide benen op de grond." Bestaat er op hoop voor mij? Moet ik net als Oostblokzwemsters in het verleden helium in mijn darmen laten pompen en zo ja wat brengt mij dit dan? Nu weet iedereen dat ik na een bocht direct hard aanzet. Dat kan immers, want ik raak de grond en zij niet. Ik zal geen poep meer onder mijn schoenen hebben. Sterker nog, ik kan dan net als iedere andere loper (zoals Cees Weeda) oneindig lang met een paar schoenen doen….
© Rinus Groen – Apeldoorn